توسط یک بانوی کارآفرین صورت گرفت
به گزارش گروه اقتصادی «خبرگزاری دانشجو»؛ به نقل از سازمان بسیج سازندگی، فاطمه یزدانی کارآفرین می گوید: "همیشه دوست داشتم به جایی برسم که دست چند نفر را بگیرم نه اینکه منتظر باشم تا کسی از من دستگیری کند. در حال حاضر 20 نفر در کارگاه خیاطی من مشغول به کار هستند که بسیاری از آن ها بی سرپرست یا تحت پوشش کمیته امداد هستند و خدا راشکر از درامد کار خیاطی شان راضی هستند. مهمتر از همه اینکه از کار در یک محیط کاملا زنانه و امن لذت می برند."
خیاطی صرفا هنر دوخت و دوز نیست بلکه در درجه اول هنر بکارگیری ابتکار و خلاقیت در مسیر تولید طرحهای جدید و بازار پسند است. در شرایطی که بسیاری از کارگاه های خیاطی به دلایل گوناگون از جمله واردات قاچاق پوشاک ترک و چینی و فقدان حمایت دولت از صنعت پوشاک با چالش مواجهند، یک خانم روستایی توانسته با احداث کارگاه خیاطی برای 20 نفر اشتغالزایی کند.
فاطمه یزدانی که ساکن روستای خراج از توابع چهارمحال و بختیاری است، درباره نحوه ورودش به عرصه تولید پوشاک، می گوید: "پیش از آغاز کار خیاطی، در کار کشاورزی به پدرم کمک می کردم. پدرم چند هکتار زمین کشاورزی داشت که در آن چغندر، یونجه و شبدر می کاشت. این روند ادامه داشت تا اینکه به همراه خانم های روستا، در کلاس های خیاطی جهاد کشاورزی شرکت کردیم اما هیچکداممان چرخ خیاطی نداشتیم.
تنها کسی که در روستا برای دخترش چرخ خیاطی خرید، پدر من بود. چند سال بعد وقتی به موفقیت رسیدم، گوشه ای از لطف پدرم در خرید چرخ خیاطی را با خریدن یک دستگاه تراکتور جبران کردم."
برکت اردوی جهادی و تولید 5 هزار تی شرت
وی می افزاید: "بعد از تهیه چرخ خیاطی اولین مشکل من این بود که نمی دانستم چه چیزی بدوزم و چگونه آن را به فروش برسانم. تا اینکه سال 89 بعد از برگزاری یک اردوی جهادی توسط دانشجویان بسیجی در منطقه ما، به صورت اتفاقی با بسیج سازندگی آشنا شدم. بچه های بسیجی که در اردوهای جهادی شرکت می کنند، از کلاه و تی شرت های متحدالشکل استفاده می کنند.
آن ها پیشنهاد کردند که من تی شرت های مورد نیاز گروه های جهادی در استان را به همراه خانم های روستایی بدوزم. این پیشنهاد کمک بسیار بزرگی به زنان روستای ما محسوب می شد. ما ظرف چند ماه، 5 هزار تی شرت برای بسیج سازندگی دوختیم و نزدیک 5 میلیون تومان سود بدست آوردیم."
این تولید کننده موفق، خاطرنشان می کند: "با پول حاصل از فروش لباس ها به بسیج سازندگی، تعدادی چرخ خیاطی خریدیم و کارگاه دوزندگی جمع و جوری در روستا احداث کردیم. چون تازه کار بودیم و نمی توانستیم ریسک تولید لباس و ارائه آن به بازار را تحمل کنیم، سعی کردیم تجربه لباس های جهادی را تکرار کنیم تا برای فروش تضمین داشته باشیم. در نتیجه سراغ آموزش و پرورش عشایری استان رفتیم و پیشنهاد کردیم زیر قیمت بازار لباس های فرم دانش آموزان عشایری را بدوزیم. آن ها هم استقبال کردند و ما 9 هزار لباس فرم دوختیم و بیش از 20 میلیون تومان سود کردیم."
اشتغالزایی برای 20 نفر
فاطمه یزدانی اضافه می کند: "در عین حال هر وقت فرصت داشتیم در حد توان برای دانش آموزان کم بضاعت از پارچه های اضافی به صورت رایگان لباس فرم می دوختیم و در مدارس توزیع می کردیم. بدون اینکه خودمان بدانیم، همین کار باعث تبلیغ تولیدی روستایی زرین دوخت در مدارس منطقه می شد و مدیران مدارس به دلیل قیمت پایین و کیفیت مناسب تولیدات ما، سفارشات متعددی ارائه می کردند."
او با اشاره به میل روز افزون مردم به پشت میزنشینی، خاطرنشان می کند: "همیشه دوست داشتم به جایی برسم که دست چند نفر را بگیرم نه اینکه منتظر باشم تا کسی از من دستگیری کند. در حال حاضر 20 نفر در کارگاه خیاطی من مشغول به کار هستند که بسیاری از آن ها بی سرپرست یا تحت پوشش کمیته امداد هستند و خدا راشکر از درامد کار خیاطی شان راضی هستند. مهمتر از همه اینکه از کار در یک محیط کاملا زنانه و امن لذت می برند."
افتتاح کارگاه جدید در مرکز استان
خانم یزدانی طی روزهای آینده قرار است کارگاه جدیدش را این بار در مرکز استان -شهرکرد- افتتاح کند. او در این باره می گوید: "حجم سفارشات افزایش یافته و برای پاسخگویی به آن ها ناگزیر از تاسیس کارگاه جدید در شهرکرد هستیم. زمانی که کار را با یک چرخ خیاطی معمولی و غیر صنعتی در روستا شروع کردم، هیچ وقت تصور نمی کردم 5 سال بعد 150 میلیون تومان سرمایه داشته باشم و برای 20 نفر شغل ایجاد کنم. در حال حاضر حقوق خانم های خیاط را که می دهم، ماهانه رقمی در حدود 5 تا 6 میلیون تومان برایم باقی می ماند."
او می افزاید: "همیشه از موفقیت های من به عنوان یک زن روستایی سوال می شود اما هیچ کس از شکست ها و زمین خوردن هایم چیزی نمی پرسد. امکان ندارد بدون چشیدن طعم شکست به موفقیت رسید، من بارها ضرر کردم و دوباره کار را از سر گرفتم."
ضعف اصلی ما در طراحی پوشاک مشتری پسند است
فاطمه یزدانی درباره مهمترین مشکل کارگاه های خیاطی در کشور می گوید: "ورود جنس قاچاق از چین و ترکیه مهمترین مشکل ماست. نمی دانم چرا هر کاری می کنیم، قیمت تمام شده پوشاک ایرانی باز هم بالاتر از محصولات چینی و ترک است. شاید علت آن بالا بودن قیمت پارچه در کشور یا استفاده چینی ها از پارچه های بی کیفیت باشد. البته بدون شک ضعف اصلی ما در طراحی پوشاک مشتری پسند است."
او خاطرنشان می کند: "اقتصاد مقاومتی یعنی روی پای خود ایستادن و مصرف تولید داخلی. متاسفانه خارجی ها بازار پوشاک ایران را قبضه کرده اند. این در حالی است که اگر تولید پوشاک داخلی مورد حمایت قرار بگیرید، اشتغال بسیار زیادی در این بخش می توان ایجاد کرد. در گذشته بیشتر خانم های ایرانی از خیاطی سر در می آوردند و خودشان پوشاک مورد نیازشان را تامین می کردند.
اما فرهنگ شهرنشینی و پشت میز نشینی کار را به جایی رساند که بسیاری از خانم ها از فراگیری خیاطی خجالت می کشند یا حتی اگر خیاطی هم بلد باشند، آن را پنهان می کنند. این در حالی است که کار تولیدی و داشتن مهارت تولید باید بزرگترین افتخار محسوب شود که متاسفانه این طور نیست."
ارسال نظرات