شهری بدون معلول!

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو، بحث مناسب سازی اماکن شهری برای معلولان مقوله‌ای است که با وجود اینکه راجع به آن سخن بسیار گفته شده، اما هنوز در عمل فاصله زیادی تا رسیدن به شرایط استاندارد وجود دارد.
نامناسب بودن فضای شهری برای معلولان منجر به وابستگی آنان به افراد دیگر برای حضور در اجتماع می‌گردد و پیامد آن در دراز مدت برای این قشر جامعه انزوا است.
جملاتی مانند «باید در خانه بمانیم، چون هیچ چیز در شهر استاندارد نیست»، «دوست دارم سینما بروم، فرهنگسرا بروم، ورزش کنم، ولی هیچ کدام از این امکان برای من مناسب سازی نشده است» و ... از جمله جملاتی است که معلولان از آن به عنوان درد یاد می‌کنند و سالهاست برای این «درد» درمانی اندیشیده نشده است.
حتی ممکن است وقتی برای انجام کاری به یکی از ادارات مراجعه کرده باشید متوجه توقف ویلچر یک معلول در پشت پله‌ها شده باشید که برای بالا رفتن از این همه پله چندین نفر باید به یاری او بشتابند و اگر برای او محل مناسبی در نظر گرفته شده بود پشت خط پله‌های ادارات با حسرت به پاهایش نگاه نمی‌کرد.

 

همه این حسرت‌ها و گلایه‌ها را می‌شود رفع کرد، اما هر روز با وجود اینکه هر کدام از ما شاهد این صحنه‌های تلخ و دردناک هستیم، ولی چرا کاری انجام نمی‌شود.
گفتنی است در گش و قوس‌ها و دعوا‌های مدیریتی در سطح کلان شهر تهران قانون حمایت از حقوق معلولان در هشتم اردیبهشت ماه امسال از سوی رئیس جمهوری به دستگاه‌ها ابلاغ شد، اما تا کنون در بخش بهسازی شهری خبری از اجرای این قانون در پایتخت به گوش نرسیده است.
البته شاید بتوان گفت: در چندسال گذشته متولی مهم شهری که همان شهردار تهران است درگیر بازی‌های سیاسی و قانونی شده و زمان و توان مدیریت شهری مانند تهران را نداشته است و بابت همین ما شهروندان معلولمان را در اتوبوس ها، مترو‌ها و حتی خیابان‌های شهر نمی‌بینیم.

 

محیط‌های شهری، فضای زندگی روزمره شهروندان است و باید توانایی پذیرش کلیه افراد و تأمین خدمات رفاهی مربوط به آن‌ها را داشته باشد، فراهم نبودن زیرساخت‌های لهرچند بزرگ و کوچک برای افراد معلول و کم‌توان جسمی و حرکتی، دسترسی آنان به امکانات شهری را با مشکل مواجه کرده است و متاسفانه مسوولان ما از جمله برخی از اعضای شورای شهر پیگیری بهسازی شهر را به گردن شهرداری می‌اندازند و تنها به بررسی این موضوع در کمیسیون‌ها بسنده میکنند!
البته باید بگوییم مناسب سازی تنها توجه به فضای فیزیکی و نصب رمپ در معابر نیست بلکه باید با در نظر گرفتن نوع معلولیت، مناسب‌سازی خاصی را برای این قشر مد نظر قرار داد.
مناسب‌سازی فضای دیجیتال و مجازی و همچنین مناسب‌سازی ادارات برای ناشنوایان و آشنایی با زبان اشاره از برنامه‌هایی است که باید به صورت جدی پیگیری کرد و به نتیجه رساند.
اثبات توانمندی معلولین و تغییر نگاه موضوعی باید صورت بگیرد، تربیت، آگاه‌سازی و نهادینه کردن پذیرش محدویت‌‎های معلولان به کودکان از سنین کم می‌تواند نسل آینده را نسبت به این مهم آگاه کند.