گزارش|
به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، استفاده از مخازن ذخیره‌سازی به ۱۰۰ سال گذشته بازمی‌گردد.
سال ۱۹۱۵ میلادی بود که اولین مخزن ذخیره‌سازی در میدان گازی «ولاند در کانادا» و بعد در سال ۱۹۱۶ در آمریکا مورد استفاده قرار گرفت.
تا قبل از سال ۱۹۵۰ میلادی به دلیل محدودیت‌های فناوری موجود در حوزه ذخیره‌سازی، تنها ۷۵ مخزن در دنیا وجود داشت که از نوع هیدروکربوری بودند. به مرور زمان و با گسترش و رشد فناوری، افزایش سطح اهمیت گاز در دنیا و افزایش تولید و مصرف این انرژی، تعداد مخازن ذخیره‌سازی و ظرفیت آن افزایش پیدا کرد.
در نهایت در دهه هفتاد میلادی حدود ۱۱۰ میلیارد مترمکعب به ظرفیت ذخیره‌سازی در دنیا افزوده شد که میزان آن در بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸ به ۲۱ میلیارد متر مکعب رسید. تا پایان سال ۲۰۲۲، تعداد کل مخازن ذخیره‌سازی گاز به بیش از ۶۶۰ عدد رسید که ظرفیت کل آن معادل ۴۲۳ میلیارد مترمکعب است. این مقدار با ۱۱ درصد از کل مصارف گاز طبیعی در جهان برابر است.
موضوع ذخیره‌سازی گاز در ایران تا پیش از سال ۱۳۸۶ که با کاهش دما و نیاز به تامین گاز وجود داشت، مطرح نبود. بعد از آن سال، شرکت ذخیره‌سازی گاز طبیعی تاسیس شد تا دو طرح ذخیره‌سازی گاز در میدان‌های شوریجه و سراجه در دستور کار قرار گرفت اما در سال ۱۳۹۶ این شرکت منحل شد.
در حال حاضر میزان ذخیره‌سازی کشور از طریق دو مخزن سراجه (قم) با ظرفیت ۱/۲ و شوریجه (خراسان رضوی) با ظرفیت ۲/۲ میلیارد متر مکعب در سال صورت می‌گیرد. نکته‌ی جالبی که وجود دارد این است که با وجود افزایش ناترازی گاز در سال‌های اخیر، میزان ذخیره‌سازی تغییر چندانی نداشته است. در سال ۱۳۹۸ میزان گاز تحویلی به خط از طریق این دو مخزن، حدود ۲/۵۷ میلیارد متر مکعب بود که معادل ۱/۱ درصد از کل مصرف داخلی محسوب می‌شود.
بر اساس این آمار کاملا واضح است که این دو مخزن برای کشوری که دومین دارنده گاز در جهان است، کافی نیستند و باید در جهت افزایش تولید، افزایش ظرفیت مخازن و کنترل روند مصرف گاز در کشور تلاش کرد.
ارسال نظرات