نمره‌ قبولی اخراجی‌ها

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو-سید مهدی تابش؛ بار دوم بود که می‌خواستم به منطق جنگی سفر کنم. دفعه قبل در دوران دبیرستان بود و انصافا چیزی از آن متوجه نشده بودم. این بار دلم می‌خواست بیشتر استفاده کنم و برای همین از روز اول ثبت نام، عزمم را برای رفتن جزم کردم؛ البته نه اینکه تنها بروم بلکه تصمیم قطعی داشتم که هم اتاقی هایم را هم ببرم.

نه من آنقدر بسیجی و مخلص بودم و نه آن ها. در جمع بسیجی‌ها به ما چند نفر می‌گفتند «اخراجی ها»؛ البته کاملا شوخی بود. خودمان نیز خوشمان می‌آمد که جزو اخراجی‌ها باشیم. اخراجی‌هایی که شاید چهره آنچنان موجه نداشتند، اما در دفاع از دین و کشور خود کم نمی‌گذاشتند.

خلاصه همه راضی شدند به رفتن. ده روز مانده به نوروز بود که راهی شدیم. آخر اتوبوس را قرق کردیم. منطقه مخوف شده بود؛ همه کس جرات ورود به آنجا را نداشتند. انگار کلا اتوبوس دو نیم شده بود. اما این مسئله فقط تا رسیدن به مناطق طول کشید. به محض این که پایمان بر روی خاک نخستین یادمان گذاشته شد، شرایط تغییر کرد.

دیگر همه یکی بودیم. رفاقتی داشتیم با همه. مهم نبود که اهل چفیه گذاشتن هستیم یا نه؛ شرایط و حس و حال مانند دوران جنگ بود. البته من که نمی‌دانم آن زمان چطور بوده، اما این تغییر به نظرم ما را به همان موقع سوق داده است. القصه در راهیان نور هم رفیق زمینی پیدا کردم، هم آسمانی.

بچه‌ها روی «اخراجی ها» کلیک کرده بودند. من و رفقایم هم معرفت اخراجی‌ها را گرفته و لوتی مرام شده بودیم. منتظر بودیم کاری پیش بیاید که فوری انجام دهیم. اگر قرار بود سفره‌ای پهن شود، غذایی پخش شود و ظرفی شسته، نفر اول بودیم. البته به خود که آمدم دیدم فقط ما تنها نیستیم که اینگونه رفتار می کنیم. آن‌هایی هم که «اخراجی» نبودند کم از ما نداشتند.

در یک کلام هم دل و هم کلام شدیم؛ اینجا «من بیشتر کار کردم» و «تو کمتر کار کردی» معنا نداشت. همه یک جان بودیم و همه برای هم. تازه این فقط حس و حال جنگ و جبهه بود؛ آن‌هایی که در خود جنگ بودند چه از خود گذشتگی‌ای داشتند؟

همه این‌ها مرا وادار می‌کرد که امسال هم به این مناطق بروم. اصلا نمی‌شد که نروم. ثبت نام دانشگاه برای سال ۹۹ آغاز شد. اما امان از ویروس منحوس کرونا که همه را لغو کرد. مطمئنم پس از پایان شرایط بحران حتی به صورت شخصی هم که شده عازم می شوم.