نشریات اتاق بازرگانی کهنه و بی‌فایده است/ فضای گفتمان واقعی بین دولت و تجار وجود ندارد

دکتر سید جلال ابراهیمی؛ رئیس خانه تجارت و اقتصاد ایران و ترکیه و عضو اتاق بازرگانی ایران در یادداشتی اختصاصی برای گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو نوشت: با نگاهی به تولیدات خروجی بخش انتشارات اتاق بازرگانی ایران به صورت بروشور و یا نشریه و مقایسه آن با نشریات TOBB ترکیه حدیث مفصلی از نقصان در این بخش دیده می‌شود.

گرچه تلاش قسمت روابط عمومی و نشر اتاق بازرگانی شایان توجه است، ولی وقتی مواد خام اولیه در دسترس نیست و مترجمین و نویسندگان و انتشار دهندگان نشریه توان تأمین نیاز زندگی را نداشته و بالاجبار باید در نشریات دیگر نیز قلم بزنند بالطبع نمیتوان از آخرین پدیده‌ها و نظریات در حوزه اقتصاد جهانی برخوردار شد کافی است به اخبار منعکس در آخرین قسمت مجله اتاق توجه کرد که اغلب مطالب کهنه و بعد از گذشت یکماه چاپ می‌شود، آن هم با تصاویری آنچنان کوچک شده که قابل رویت نیست، حاصل این هزینه و چاپ اخبار کهنه چیست؟

جای مقالات صاحب نظران استان‌ها و گفتمان‌های پرسش و پاسخ، نظرخواهی از اعضای اتاق‌ها، ایجاد فضای پرسش‌های میدانی در حوزه صنعت، اقتصاد، معدن و کشاورزی کجاست؟

خالی بودن یک فضای مناسب برای اظهار نظر اعضاء و تجار و صنعتگران و مطرح کردن آن با مدیران و مسئولان کاملا محسوس است و فضای گفتمان واقعی بین واحد‌های وزارت اقتصاد، صمت و تجار و تولیدکنندگان وجود ندارد. تولید و نشر ضمیمه‌های خاص در بخش‌های گردشگری و در شاخه‌های مختلف آن و ارائه اطلاعات ضرور و توجه ویژه به صنایع کوچک جایگاهی در نشریات اتاق ندارد.

ایجاد و انتشار نشریات ویژه در حوزه فلزات، حمل و نقل، معدن، بانک داری، بورس، پتروشیمی، انرژی، بازار سرمایه، بیمه، صادرات و آخرین داده‌های سازمان جهانی تجارت به طور گاهنامه که حتی میتواند با جذب آگهی تأمین هزینه نماید و بالطبع برای اجرای این مهم نیاز به جلب و جذب نیروی کار آگاه در حوزه انتشار نشریات اختصاصی است و این کشور بهترین گروه‌های فکری آگاه و متخصصین در انتشار مجلات ویژه و تخصصی را دارد.

صد البته استفاده از مقالات تخصصی دوره‌های دکترا و همچنین استادان حوزه اقتصاد کشور و ترجمه مقالات استادان دانشگاه‌های خارج از کشور و تئوریسین‌ها و ایده پردازان اقتصادی نیز می‌تواند خوراک مفید و مورد نیاز این نشریات را فراهم نماید و حتی برای این سازمان عریض و طویل فضای کافی برای واحد مستقل انتشاراتی و تأمین هزینه آن فراهم است. گرچه خود مجلات با توجه به حوزه تخصصی آن‌ها میتواند مشترکین از داخل اعضاء و صاحبان صنعت و شاخه‌های مختلف اقتصاد کشور داشته باشد، این امر وقتی میسر است که هیأت منتخبین حوزه ریاست علاقمند به توسعه امر آموزش و بالابردن سطح اطلاعات تجار ایرانی داشته باشند که در این خصوص علاوه بر انتشار مقالات در نشریه به صورت دیجیتالی نیز میتوان آخرین پدیده‌های اقتصادی سیاسی جهان را در اختیار علاقمندان قرار داد. دراین شرایط میتوان هیأت تحریریه‌هایی برای نشریات اقتصادی برای تخصص‌های معدنی، تجارت و صنعت و کشاورزی تعریف کرده و از اساتید و دانشگاهیان و استادان هر حوزه بهره فکری گرفت.

یا اینکه در یک‌ نگاه گذرا به عملکرد اتاق‌های بازرگانی آنکارا، استانبول، ازمیر و غیره در نشریات میتوان یک نشریه منسجم پرمحتوا از مجموع مقالات منتخب اتاق‌های کشور به صورت سه ماهنامه برای هیأت نمایندگان، فعالان  و مراکز تصمیم گیری اقتصادی و سیاسی تولید و عرضه کرد  تا استفاده کنند.