سؤال بزرگ در آستانه اولین بازی یوزها|
گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، تیم ملی ایران بعد از مدت‌ها وقفه باید به مصاف هنگ‌کنگ، بحرین، کامبوج و عراق برود تا تکلیف حضورش در مرحله اصلی انتخابی جام‌جهانی ۲۰۲۲ مشخص شود.بازی اول ما ساده به نظر می‌رسد اما قطعاً مدت‌های زیادی است که اسکوچیچ و دستیارانش در این فکر هستند که در بازی با هنک‌کنگ از چه استراتژی‌ای برای چینش نفرات استفاده کنند؟ به نظر می‌رسد سه استراتژی متفاوت پیش روی تیم ملی باشد و سرمربی باید ظرف ۲۴ ساعت آینده یکی از آنها را انتخاب کند.
استراتژی اول استراحت دادن به بازیکنان اصلی در این بازی است. تیم ملی بازی رفت را در خانه هنگ‌کنگ برد و خیلی‌ها اعتقاد دارند در بازی برگشت هم به راحتی می‌تواند به پیروزی برسد و مهم‌ترین چیز سالم و سرحال بودن بازیکنان برای بازی حساس بحرین در دوشنبه آتی است. از همین‌رو برخی معتقدند شاید اسکوچیچ برای بازی فردا ریسک نکند و به تیم اصلی بازی ندهد. البته با توجه به اینکه قرار است به دلیل انصراف کره شمالی، نتیجه بازی با تیم پنجم گروه حساب نشود و در واقع پیروزی ۱۴-صفر ایران مقابل کامبوج پاک می‌شود، ما نیاز به یک پیروزی پرگل در اولین بازی دور برگشت داریم تا خیال‌مان از این بابت راحت باشد. خلاصه خیلی هم نباید بازی اول را آسان و پیش پا افتاده فرض کنیم.
به خاطر همین استراتژی احتمال دوم اتفاقاً می‌تواند کاملاً برعکس فرضیه اول باشد. تیم ملی در چند وقت اخیر بازی تدارکاتی درست و حسابی نداشته و حتی در اردوی اخیر هم فقط به تمرین پرداخت و در شرایطه مسابقه قرار ندارد. پس شاید بازی با هنگ‌کنگ به عنوان اولین بازی دور برگشت، یک توفیق اجباری باشد تا تیم اسکوچیچ به شرایط مسابقه برسد و برای بازی‌های حساس بحرین و عراق آماده شود. نقطه ضعف این استراتژی ۲ مسأله است؛ خستگی بازیکنان در بازی‌های فشرده آتی و البته رو شدن دست تیم ملی برای رقبای اصلی.
پس شاید استراتژی سوم بهتر باشد. این استراتژی چنین است: تیم ملی با شاکله اصلی‌اش به مصاف هنگ‌کنگ برود اما چند تن از بازیکنان کلیدی را روی نیمکت بگذارد و در صورت گره خوردن کار در نیمه دوم آنها را به کار گیرد. اینطوری هم تیم کمی محک می‌خورد، هم بازیکنان کلیدی ۹۰ دقیقه بازی نمی‌کنند و انرژی‌شان حفظ می‌شود و هم دست تیم اسکوچیچ برای ۲ بازی سرنوشت‌ساز بحرین و عراق بسته می‌ماند.
رسول مجیدی
ارسال نظرات