پسر ایران آرنولد نیست!

 گروه فرهنگي «خبرگزاري دانشجو»، خیلی وقت ها علت خواندن یا نخواندن یک نشریه، دیدن اسم اعضای تحریریه آن نشریه است، یعنی مثلا نشریه ای که اسم فرید الدین حداد عادل در لیست اسامی اعضای هیئت تحریریه است، احتمالا جذاب تر و خواندنی تر از نشریات دیگر است.

 

نشریه «راه» را خیلی ها به خاطر اسم سردبیر آن می خوانند، وحید جلیلی؛ یکی از افراد انقلابی مذهبی که نقدهای اساسی و ریشه ای به مقولات فرهنگی هنری دارد و خب طبیعتا خیلی ها می خواهند بدانند کسی که نقد می کند در عرصه عمل خودش چگونه است و چه تولید می کند.

 

وحید جلیلی، مسئول دفتر مطالعات جبهه انقلاب اسلامی است، یکی از دفاتری که در زمینه تولید و یاری رساندن برای تولید محصولات فرهنگیِ انقلابی کمک رسان است و علاوه بر این دغدغه پرورش نیرو در این حوزه را نیز دارد.

 

اینکه عملکرد این دفتر به چه صورت است و ... بماند برای فرصت مقتضی.

 

و اما راه. نشریه ای که قرار است ماهنامه باشد ولی عملا گاهنامه است و یا اینکه باز هم به همان دلیل همیشگی یعنی نا کارآمد بودن سیستم توزیع، سرِ وقت روی دکه های روزنامه فروشی نمی رسد.

 

رویکرد اصلی و اساسی راه، دغدغه های فرهنگی و رصد و نقد و تحلیل این دغدغه ها است. علاوه بر این اتفاق خوب و مهمی که می افتد این است که در این نشریه تولیدات خوب فرهنگی معرفی می شوند. مثلا کتاب های جدید و خوب در عرصه فرهنگی انقلاب اسلامی، تولیداتی در حوزه سینمای مستند، در حوزه های چند رسانه ای و... .

 

در این شماره از راه، در فصل های مختلف مطالبی می خوانیم در حوزه های گوناگون از جمله، سینما، ادبیات، اقتصاد، بیداری اسلامی، جشنواره عمار و... .

 

در حوزه سینما درباره فیلم قلاده های طلا یادداشتی می خوانیم از دکتر صادق کوشکی و همچنین مصاحبه ای با ابوالقاسم طالبی درباره فیلمش با عنوان «کارکردن برای جمهوری اسلامی توفیق می خواهد.»

 

همچنین یادداشتی می خوانیم درباره تم موضوعات در فیلم های اخیر سینمای ایران، علی الخصوص فیلم های جشنواره امسال فیلم فجر و دغدغه های فیلمسازان سینمای شبه روشنفکری، با این تیتر: «زباله های عینی و ذهنی در سینمای ایران». همچنین پرونده کوتاهی می خوانیم در باره کتاب نورالدین پسر ایران، با این عنواني که «پسر ایران آرنولد نیست!»

 

اتفاق ویژه و مبارکی که در این شماره از راه افتاده است، این است که در این شماره به بررسی پاره ای از مسایل برخی از کشورهای دوست و همسایه پرداخته است.

 

کشورهایی از جمله افغانستان، آذربایجان و... که به گمانم اتفاق بسیار خوب و مباركي است. در فضای کلی نشریات و کلیت فضای فرهنگی کشور که سخن گفتن درباره زباله دانی های کشور های به اصطلاح پیشرفته و جهان اولی مایه ی فخر و مباهات است، گفتن از کشور و ملت مظلومی چون افغانستان کار بسیار خوب و لازمی به نظر می رسد.

 

به نظر می رسد مجموعه دید و عملکرد این نشریه در حوزه فرهنگی، کارهای ایجابی است نه کارهای سلبی. که این جنس از کارها هم خوشایند تر است و هم موثرتر. در مجموع راه نشریه خوبی است. خوب به این معنا که اصل و مبنای کارش در راستا و هم جهت با انقلاب شکوهمند اسلامی است و بنای ناسازگاری و نقدهای آبکی ندارد. راه نقاد است، نه به آن معنا و مفهومی که نقد در جامعه کنونی ما دارد، نقدی نزدیک به معنای واقعی.

 

نکات مثبت را می بیند و می گوید و البته از نقاط منفی هم چشم پوشی نمی کند و به آنها نیز دقیق می پردازد. نمی توانم با اطمینان بگویم راه را اول هر ماه روی دکه ی نشریات می بینید، چون آخرین شماره آن که شماره اردیبهشت است، اواخر ماه روی برخی از دکه های روزنامه فروشی بود!

 

امیدوارم این نشریه را بیابید و بخوانید!