تلاش «نشنال جئوگرافی» برای توجیه یک جنایت آمریکایی!

به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ صبح گاه دوازدهم تیر سال 1367 بود. هواپیمای مسافربری ایرباس، متعلق به خطوط هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران، هم چون پرنده ای سبک بال، در حال اوج گرفتن بود. همان وقت، بر روی آب های نیلگون خلیج فارس، سایه متجاوزی به صورت یک ناو جنگی، نمایان گردید. ناگهان در حالی که تصویر هواپیمای ایرانی بر روی صفحه رادار ناو بود، متجاوزان بدون اخطار قبلی، تیرهای زهرآگین خود را به سوی این پرنده سبک بال و 290مسافر مظلومش روانه کردند و هواپیما در یک لحظه در آتش فتنه سوخت و تکه تکه شد.

در ساعت ده و ده دقیقه صبح تیرماه 1367 در هواپیمای ایرباس، پرواز شماره 655 خلبان برای آخرین بار خطاب به مسافران می گوید: «با سلام به رهبر کبیر انقلاب اسلامی و درود بی کران به روان پاک شهدای اسلام و آرزوی سلامت برای شما مسافران عزیز، از طرف هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران ورود شما را به هواپیمای ایرباس خوش آمد می گوییم» و این گونه بود که خلبان شهید این هواپیما، دقایقی قبل از شهادت، ورود مسافران را خوش آمد گفت و برایشان آرزو کرد که به سلامت به مقصد برسند؛ غافل از این که آمریکای به اصطلاح حامی حقوق بشر، در کمین انجام جنایتی هولناک است. پس از لحظاتی، پیکرهای پاک مردان و زنان و کودکان و حتی نوزادان بی گناه، به جای رسیدن به مقصد، در اعماق آب های سرد خلیج همیشه فارس جای گرفتند.

تا کنون در رابطه با این فاجعه انسانی تعدادی فیلم و مستند ساخته شده است از جمله آنها می توان به مستندهای زیر اشاره کرد: «فاجعه پرواز 655»، «پرواز 655 را به خاطر بسپار»، «پرواز 655»، «گلباران»، «ایرباس ایرانی و امپریالیسم خبری»، اما فاجعه دیگر این است که یک کمپانی عظیم با مخاطبان میلیاردی به نام "سازمان نشنال جئوگرافی" این فاجعه رو به صورت مستند بازسازی کرده و ضمن گفت و گو با یکایک عوامل حاضر و مسئول در ناو "وینسنس"، مدعی شده فرمانده ناو در این ماجرا بی گناه بوده است و بارها اعلام کردند که اشتباهی هواپیمای ایرباس رو به جای تامکت(F14) گرفته بودند! حتی دادگاه نظامی آمریکا هم به قصور در تشخیص رآی داد!

آمریکایی ها بزرگ ترین جنایت سیاسی خود را در این ماجرای خونین مرتکب شده اند و هرگز قابل دفاع نیست. اگرچه سازندگان مستند با بیان "تشخیص اشتباه" خیلی تلاش کردند با افزودن بار دراماتیک و احساسی به کاراکتر مسببان حادثه از بار گناه این افراد در افکار عمومی جهان کاسته و عمل آن ها را اشتباه در تشخیص قلمداد کنند! اما هر عقل سلیمی درک خواهد کرد این ادعا تنها یک دروغ بزرگ است. حتی با مشاهده این فیلم مستند به راحتی می توان به وجود تناقض و دروغگویی آمریکائیان پی برد.

سازمان نشنال جئوگرافی در این فیلم خیلی سعی کرد از چهره خشن و قدرت طلب "ویل راجرز"، فرمانده ناو جنگی آمریکا کاسته و یا با افزودن صحنه هایی چون عدم پاسخ به همکاران، شکستن مداد، گذاشتن انگشت بر روی دگمه انصراف، عدم تشخیص هواپیمای مسافربری، کم رنگ جلوه دادن هشدار های غلط بر روی فرکانس های نظامی، گریه کردن او و... او را بی گناه جلو دهد و عمل شنیع و ضد انسانی اش را کمرنگ کنند.اما کم تر کسی است که با مطالعه اخبار و اطلاعاتی که از سوی خود کارمندان ناو منتشر شده، به خود سری او پی نبرد.

در ادامه گزیده ای از تصاویر این فیلم مستند به همراه توضیحات مختصری ارائه می گردد. در صورت تمایل جهت مشاهده تصاویر و توضیحات بیشتر به آدرس ذیل مراجعه نمایید:
http://www.oldpilot.ir/2011/07/post_526.php
 

کاپیتان رضائیان راس ساعت 10:05 دقیقه بامداد از برج مراقبت پرواز اجازه استارت و خزش رو دریافت می کند...
و دقایقی بعد هواپیمای ایرباس آ- 300 هواپیمایی ملی ایران به شماره پرواز 655 فرودگاه بندرعباس رو به مقصد دوبی ترک کرد...

" اندرسن " سوپروایزر کشیک رادار برای شناسایی هواپیمای ناشناس در گام نخست به سراغ سیستم تشخیص دوست از دشمن ناو ( IFF ) می رود. او برای تشخیص دقیق دگمه انتشار امواج رو فشار می دهد.

 
این امواج(پالس ها)  بعد از برخورد با هر جسم پرنده ای در آسمان، آن را مجددا به سنسور های گیرنده ناو منتقل می کند که پس از آنالیز مشخص می شود هدف دوست است یا دشمن!؟ به عبارتی سیستم اتوماتیک موجود در هواپیما اطلاعات و کد های خود رو منتشر می کند.(به طور کلی همه هواپیماهای مسافربری کد های شناخته شده ای دارند که آن ها رو با هواپیما های نظامی متمایز می سازد. اما این که چرا اندرسن در روز سوم ژوئن تشخیص نداد، موضوعی است که مفصلآ باید در باره آن بحث کرد)
 

(در این تصویر چهار ردیف نمایش دهنده ارقام را مشاهده می کنید که اولین رقم دست چپ شماره هر کد اختصاصی است)کد های شماره 1، 2 و 4 مخصوص هواپیماهای نظامی است. تنها کد 3 برای هواپیماهای غیر نظامی استفاده می شود. ایرباس ایرانی هم در کد سه تقسیم بندی قرار گرفته بود! اما ...!!
 

کاپیتان رضائیان(خلبان ایرباس ایرانی) قبل از رسیدن به ارتفاع چهارده هزار پا ضمن ارتباط با مرکز کنترل ترافیک، از برج مراقبت بندرعباس خداحافظی می کند. مسئول برج از او می پرسد: تآئید کنید که بر روی فرکانس 6760 قرار دارید؟ کاپیتان با نیم نگاهی مجدد، پاسخ مثبت به برج می دهد.  
 

همان گونه که در تصویر می بینید، هواپیمای مسافربری ایرباس روی فرکانس 6760 قرار گرفته بود. این فرکانس نشان دهنده کد هواپیماهای غیر نظامی است.  تا به راحتی در هر راداری قابل تشخیص باشد. اما در مرکز اطلاعات ناو،  راجرز با خیره شدن به فرکانس 6760 تشخیص دوست از دشمن بر روی کد شماره 3، تردید دارد که هواپیمای مربوطه  ممکنه نظامی باشد!...

راجرز کلید گارد شلیک آتش رو فعال می کند و بلافاصله دو موشک به فاصله کم تر از چند ثانیه به سمت هدف تعین شده شلیک می شود...
 

بعد از تائید اصابت هر دو موشک به هواپیمای ایرانی، خدمه ناو جنگی امریکا با تبریک به یکدیگر شادمانی خود رو بروز می دهند!!...
  

بعد از فشار افکار عمومی و مردم جهان و پرسش های فراوان در باره سرنگونی هواپیمای مسافربری که در مسیر قانونی و طبیعی در یکی از کالیدورهای هوایی پرواز می کرد یک دادگاه نظامی ظاهرا برای کشف واقعیت تشکیل شد. در این دادگاه ه مشخص شد که زنده یاد رضائیان هرگز اخطار های هشدار دهنده مسئولان ناو رو نمی شنیده است چون به طور کلی فرکانس هواپیماهای شخصی و مسافربری با نظامی ها تفاوت دارد. و مسئولان ناو بر روی فرکانس های نظامی آن ها را صدا می زدند...!!  
 

 در سال 1990 راجرز چارلز بعد از تحقیق بر روی حادثه ایرباس متوجه شد که بر خلاف ادعای مسئولان آمریکایی، ناو وینسنس در لحظه شلیک بیش از چهار کیلومتر در آبراه کشور ایران قرار داشته است. و به عبارتی با شکستن حریم مجاز دریایی، قوانین رو زیر پا گذاشته بود.

اما از همه مضحک تر .. زمان بازگشت ناو وینسس به سواحل سان دیه گو است که از کاپیتان راجرز و خدمه همراهش عین قهرمانان جنگ استقبال شد و با وجود مشخص شدن قصور ویل راجرز و همکاران او، بعد از مدتی به وی مدال شجاعت هدیه گردید!! 

*****
هرکس تنها ذره ای از انسانیت در وجودش نهفته باشد به درستی قضاوت خواهد کرد! 

در پایان این جمله گهربار امیرالمومنین را یادآور می شویم:  «با مردم مهربان باش زیرا مردم دو نوع اند: یا برادر دینی تواند یا نظیر تودر خلق (هم نوع تواند)»