آسیب شناسی انقلاب اسلامی/ موانع بیرونی تحقق دولت اسلامی

محسن زیار- در این نوشتار قصد داریم به بررسی وضعیت انقلاب اسلامی و موانع تحقق دولت اسلامی بپردازیم.

آسیب‏‌شناسی انقلاب، همانند خود انقلاب، مؤلفه‏‌های پیچیده و متعددی را در برمی‏گیرد که طبعا، نیازمند پرداختن به آن از منظر و ابعاد مختلف است. تاریخ بسیاری از انقلاب‏‌ها نشان می‏‌دهد که معمولاً انقلابیون و مصلحان گام‏‌های اولیه را با موفقیت برمی‏‌دارند و رژیم سیاسی ظالم حاکم را بر انداخته و وضع موجود را متحول می‏‌سازند، ولی در تحقق اهداف انقلاب و بنای جامعه مطلوب ناکام می‏‌مانند. برای مثال، انقلاب مشروطیت هرچند حرکتی وسیع و مردمی بود و خون‏‌های زیادی در راه آن نثار شد، اما با گذشت کم‏تر از چهارده سال از فرمان مشروطیت، شاهد کودتای 1299 و پایه‏‌گذاری دیکتاتوری رضاخان و روی کار آمدن غرب‏زده‏‌ها می‏باشیم. در ناکامی انقلاب مشروطیت، عوامل زیادی نقش داشت. بر ماست که از آن انقلاب درس عبرت گرفته، عوامل ناکامی آن را در انقلاب اسلامی از بین ببریم.

در خصوص انقلاب اسلامی آفات و تهدیدهایی وجود دارد که از بیرون آن را تهدید می‌کند؛ از سوی دیگر، انقلاب اسلامی را آفت‌‏هایی از درون تهدید می‏کند که می‏‌تواند مانع از تحقق دولت اسلامی گردد. ما در این نوشتار سعی داریم به تهدید‌هایی که از بیرون نظام مقدس جمهوری اسلامی را تهدید می‌نماید و مانع از تحقق دولت اسلامی می‌گردد بپردازیم و آن‌ها را مورد بررسی قرار دهیم.

اولین آسیبی که تحقق دولت اسلامی را با مشکل مواجه می‌سازد «توطئه براندازی انقلاب» است که دست‌آویز دشمن برای مقابله با ج.ا.ا است. این دست‌آویز معمولا به دو شیوه‌ی «آشکار» و «پنهان» بوده که در شیوه‌ی «آشکار» می‌توان به جنگ تحمیلی، حمایت از فتنه 88، تحریم اقتصادی و... و در شیوه‌ی «پنهان» می‌توان به رخنه در میان حوزه‏های علمیه و روحانیان، نفوذ در بین روشن‏فکران، الگوتراشی برای جوانان و نوجوانان و... اشاره نمود.

از دیگر موانع تحقق دولت اسلامی می‌توان به «تحریف ریشه‏‌های انقلاب»  اشاره کرد. سرچشمه‌ی انقلاب اسلامی را باید در قیام 15 خرداد 42 جستجو کرد. دشمنان بر این سعی اند که ریشه‌های انقلاب را در عوامل دیگر وحاشیه‌ای معرفی کنند تا انقلاب از هدف اصلی خود دور بماند. ریشه‌هایی که در قیام 15 خرداد 42 نهفته است سراسر اسلامی و در مسیر عمل به تعالیم اسلامی است اما مبانی دیگری را که دشمنان در قالب ریشه‌های انقلاب حقنه می‌کنند، پیرامون مبانی مادی و غیر الهی و نهایتاً ملی است که این امر با مبانی و ریشه های اصلی انقلاب اسلامی در تعارض است.

از دیگر عوامل «ترویج ملی‏‌گرایی در برابر اسلام‏‌خواهی» است. دشمن انقلاب، از طرح‏ها و برنامه‏‌هایی حمایت می‏کند که ایران منهای اسلام را بزرگ بنماید و به ویژه نسل جوان را به افتخارات پوچ شاهنشاهی ظالمانه علاقه‏مند کند و از عظمتی که اعتقاد به اسلام برای او به وجود آورده، بیگانه سازد.

عامل دیگر «ترویج اسلام‌‏ستیزی» است. دشمنان انقلاب، با حمله به مبانی و مصادیق احکام ناب اسلامی، ایجاد چالش و خدشه در جایگاه زن عفیف مسلمان، تهمت به مبانی اسلمی و... از جمله اقداماتی است که دشمنان در راستای تضعیف اسلام به کار می‌برند.

همچنین «ترویج قومیت‏‌گرایی» نیز از عواملی است که سبب بروز اختلاف در بین مردم شده و این عامل از یکپارچگی و اتحاد مردم کاسته و تحقق دولت اسلامی را به تاخیر مواجه می‌سازد.

«رخنه فرصت‏‌طلبان در انقلاب» از دیگر عواملی است که انقلاب را از مسیر اصلی خود دور ساخته و موجب انحراف در اصل نظام می‌گردد که این امر خود از موانع تحقق دولت اسلامی است.

«بزرگ‏نمایی نقش جریان روشن‏فکری در انقلاب» نیز عاملی است که تحقق دولت اسلامی را با مشکل مواجه می‌سازد. عده‏ای از شخصیت‏های روشن‏فکری که بعضا سر و کاری با دین نداشتند و یا حتی بعضا دین‏‌ستیز نیز بودند، بسیار با حکومت طاغوت مقابله می‏کردند، و به رغم عدّه و عُدّه اندکشان در قیاس با نیروهای مذهبی، در مواردی مایه امید دشمنان انقلاب بودند؛ زیرا با بر سرکار آمدن احتمالی آن‏ها امکان بسته شدن یا انحراف راه انقلاب میسر می‏شد. آن‏ها طعمه خوبی برای دشمنان انقلاب‏‌اند؛ زیرا با تظاهر به مذهب، جسورانه به تعرض نسبت به ریشه‏‌های انقلاب، رهبری و ولایت پرداخته‏‌اند. همین‏‌ها از آزادی موجود در جمهوری اسلامی که مجالی برای تبیین حق است، و نه فرصتی برای تبلیغ باطل، سوء استفاده کرده و با راه انداختن مطبوعات متهتک و جنجالی و غیر متعهد نسبت به آرمان‏های نظام، یا برگزاری جلسات سخنرانی و به اصطلاح افشاگری، به تحکیم فلسفی مبانی انحراف اجتماعی پرداخته‏‌اند، آن‏ها قصد اصلاح ندارند بلکه آلت دست بی‏‌جیره و مواجب دشمنان انقلاب شده‌‏اند.

از دیگر عواملی که تحقق دولت اسلامی را با مشکل مواجه می‌سازد، «تهاجم فرهنگی» است. حمله به ارزش‌ها، اعتقادات، حیا و مسائلی از این دست، از حربه‌هایی که بود که دشمن برای مقابله با انقلاب اسلامی از آن‌ها بهره جست. تهاجم فرهنگی به طور عمومی به جریاناتی اطلاق می‏شود که در آن، فرهنگ بومی و اصیل جامعه یا کشوری از طریق داخلی یا خارجی، مورد حمله و تسلط نظام فرهنگی دیگر قرار می‏‌گیرد و یکی از ویژگی‌های مشخص تهاجم فرهنگی، سلطه‏‌جویی، دخالت و تخریب ارزشهاست. ما اکنون در آستانه تهاجم فرهنگی جدیدی قرار داریم که از جنبه کمّی و کیفی، با ادوار گذشته فرق دارد. در دو دهه اخیر، در زمینه تکنولوژی‌های جدید ارتباطی، تحولات شگرف ایجاد شده است. این تحولات، سستی و زوال رو به تزاید قدرتهای سیاسی، ملی و محلی و متقابلاً، نفوذ روزافزون مراکز بزرگ سرمایه‏‌داری جهانی در فرهنگ و اقتصاد جهان سوم را موجب شد. روند رو به رشد ابتذال اخلاقی در کشورهای در حال توسعه در دهه اخیر نیز نمود بارز جریان تهاجم فرهنگی کانون قدرت‌های جدید است.

«فشارهای بین‌المللی» نیز از ابزاری است که دشمن برای جلوگیری از پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی از آن‌ بهره می‌جوید. کشورهای غربی، به ویژه امریکا برای اعمال فشار به جمهوری اسلامی ایران، همواره از طریق اعمال تحریم‏‌ها، محکومیت ایران در مجامع بین‏‌المللی با تأکید بر مسائل حقوق بشر و تروریسم، سعی در انزوای جمهوری اسلامی و مخدوش کردن الگوی حکومت اسلامی داشته‏‌اند. این فشارها تا زمانی که این انقلاب از ارزش‏های خود عدول نکرده است ادامه خواهد یافت.

همه‌ی این موارد، از جمله عواملی است که نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را از بیرون با چالش مواجه می‌سازد و در نهایت مانع از تحقق دولت اسلامی-آن‌گونه که مطلوب است- می‌گردد.

امید است که با آسیب‌شناسی و برنامه ریزی صحیح موانع و مشکلات تحقق دولت اسلامی رفع شده و شاهد حرکت و پیشرفت انقلاب اسلامی و پیاده‌سازی و تحقق دولت اسلامی باشیم.