به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، رضا شهریار کامرانی درباره بیماری «دوپویترن»، گفت: بیماری دوپویترن بیماری نسج نرم کف دست است که در دهه پنجم و ششم عمر به تدریج خود را نشان می‌دهد. علت دقیق این بیماری مشخص نیست اما در اثر تغییر ماهیت برخی از سلول‌های کف دست به وجود می‌آید. بافت جدید این خاصیت را دارد که طول آن به تدریج کوتاه میشود و باعث خم شدن انگشتان دست میشود.
وی افزود: این بیماری تمایل دارد که بیشتر انگشتان حلقه و کوچک را درگیر کند اما ممکن است هر کدام یا هر تعداد از انگشتان را درگیر کند. در بسیاری از موارد این بیماری دو طرفه است اما معمولا در زمان‌های متفاوتی درگیری شروع میشود.
این عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران تصریح کرد: شخص در بیماری دوپویترن درد ندارد و در ابتدا متوجه گره‌ها یا بافت‌های طناب مانندی در کف دست خود میشود. این بافت به آهستگی افزایش می‌یابد و به تدریج باعث خم شدن
انگشتان محاذات خود میشود. بیمار میتواند انگشت خود را به طور کامل خم کند اما قادر نیست آن را به طور کامل باز کند.
کامرانی با بیان اینکه شیوع دوپویترن در مردان، بیماران دیابتی و نیز در کسانی که داروهای ضد تشنج استفاده می‌کنند بیشتراست، بیان کرد: این بیماری در کشورهای اروپایی به خصوص در کشورهای اسکاندیناوی شیوع فراوانی دارد و هر چه از نظر جغرافیای از این کشورهای دور می‌شویم این شیوع کاهش می‌یابد. به همین علت در ایران این بیماری چندان شایع نیست و بیراه نیست که آن را یک بیماری بیگانه بنامیم. اگر چه این بیماری یک بیماری ارثی است ولی به علت شیوع پایین آن در ایران معمولا بیماران نمی‌چندان شایع نیست.توانند سابقه فامیلی را بیان کنند.
عضو هیات مدیره انجمن جراحان ارتوپدی ایران درباره روش تشخیص این بیماری، گفت: تشخیص این بیماری صرفا بالینی است و کلیه آزمایشات و اقدامات تشخیصی طبیعی است.
وی افزود: علیرغم سیر کند این بیماری هیچ درمانی برای پیشگیری از پیشرفت آن وجود ندارد. متاسفانه ماساژ، فیزیوتراپی و یا تزریق کورتون نمی‌تواند در سیر آن تغییر ایجاد کند. تنها درمان این بیماری عمل جراحی است اما با توجه به امکان عود بیماری بعد از عمل جراحی پیشنهاد میشود در مراحل اولیه فقط بیمار را تحت نظر داشت.
کامرانی در ادامه عنوان کرد: زمان مناسب برای عمل جراحی وقتی است که کف دست دیگر بطور مستقیم روی میز قرار نگیرد یا به بیان دیگر زمانی که هنگام سجده کردن بیمار نتواند کف دست خود را روی زمین قرار دهد. از نظر بالینی معادل این حالت عبارت است از خم ماندن انگشت با زاویه 30 درجه. در این هنگام با عمل جراحی و برداشتن بافت نا به جا و تغییر ماهیت داده از کف دست، بیماری درمان میشود.
این متخصص ارتوپدی فوق تخصص جراحی دست با بیان اینکه اگر چه احتمال عود بعد از عمل جراحی در این بیماری وجود دارد اما سیر آن کند است و هر چه در سن بالاتری دیده شود امکان نیاز به عمل جراحی مجدد کمتر میشود، خاطرنشان کرد: به طور کلی این بیماری یک بیماری با سیر کند و با نتایج خوب درمانی است اما باید در زمان مناسب برای درمان جراحی اقدام شود.