تمام ابعاد یک تصمیم/ استیضاح روحانی؛ آری یا خیر؟!

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، حسین اکبری؛* در مسائل سیاسی هر لحظه باید نگریست و تصمیم جدیدی گرفت. لزوما تصمیم چند ماه قبل، اینک صادق نیست و این تصمیم ممکن است از زبان هر شخصی بیان شده باشد؛ از این رو ابتدا باید درک کرد که نباید یک فرد را به خاطر تغییر موضعش به نسبت گذشته مورد نکوهش قرار داد و یقینا این به معنای تجدیدنظرطلبی نیز نیست؛ پدیده‌ای که امروز با آن به وفور در حال درگیری ایم.

شاید یکی از این تصمیمات، مخالفت یا موافقت با استیضاح رئیس جمهور است. نگارنده متن تا سال گذشته بنا به دلایلی با اصل استیضاح جناب روحانی مخالف بود و اینک با اصل استیضاح، بنا به دلایلی دیگر موافق؛ و این نه تنها تناقض نیست بلکه زمان شناسیست.

دلایلی که باعث می‌شد تا سال گذشته با استیضاح دکتر روحانی مخالف باشم، دلایلی است که هم اکنون عده‌ای بیان می‌کنند. به عنوان نمونه مظلوم نمایی دولت. اما اینک شرایط مانند سال گذشته نیست. اکنون کسی نیست که به ناکارآمدی دولت یقین نداشته باشد البته به جز نمایندگان مجلس! این در حالی است که تا سال گذشته نمی‌شد به صراحت چنین موضعی را بیان کرد. تغییرات گسترده در سطح معیشت مردم باعث شد اجماع گسترده‌ای بر روی ناکارآمدی روحانی ایجاد شود که تا پیش از این وجود نداشت.

یکی دیگر از دلایلی که مخالفین برکناری دولت آن را عنوان می‌کنند، حضور دولت تا پایان دوره قانونی و سپس پاسخگویی به شرایط ایجاد شده است! حال این سئوال مطرح می‌شود که چه زمانی تا کنون مسئولان دولتی پاسخگوی شرایط بوده اند؟ و بالفرض اصلا پاسخگو هم باشد، چه پاسخی می‌خواهد بدهد؟ و بالفرض پاسخ هم بدهد، به چه درد مردم می‌خورد؟ آیا غیر از این است که در این مدت باقی مانده سرمایه ملی بیشتری را از دست می‌دهیم؟

اما آن طرف ماجرا چه خبر است؟ استیضاح دولت این پیام را به مردم می‌دهد که مصلحت اندیشی کاذب در نظام وجود ندارد. آنگاه که شخصی صلاحیت پستی را نداشت، باید کنار گذاشته شود و کنارگذاشته می‌شود؛ و این گونه مردمی که از دولت فعلی نالانند، به نظام علاقه مند‌تر شده و لذا خبری از مظلوم نمایی آقای دکتر نیز نخواهد بود.

اما حال باید این سئوال را پرسید که آیا مجلس فعلی توان استیضاح روحانی را دارد؟ هیچ عقل سلیمی پاسخ سئوال ذکر شده را مثبت نمی‌دهد. ناتوانی مجلس از استیضاح یک وزیر بر همه عیان است چه برسد به استیضاح روحانی. پس حالا تکلیف چیست؟ باید توجه داشت که تنها مسیر کم هزینه و عاقلانه برای تغییر دولت، مسیری است که قانون تعریف کرده و این مسیر مجلس می‌باشد. همان مجلسی که پیشتر گفتیم توانی ندارد؛ لذا بدیهی است که باید تا انتخابات بعدی مجلس شورای اسلامی صبر کرد. چه خوشمان بیاید و چه نه، مجلس و دولت فعلی را خودمان انتخاب کرده ایم. بیانش ساده نیست، اما هر انتخابی تاوانی دارد. حال داریم تاوان انتخاب لیستی خود را می‌دهیم. اینک باید خطاب به مردم تجربه این چند سال را یادآوری کنیم و منتظر بمانیم که این بار در انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی، ما مردم، چطور سرنوشت خود را تعیین خواهیم نمود.

اما نمی‌شود دست روی دست گذاشت و منتظر انتخابات ماند. وظیفه تشکل‌های دانشجویی، نهاد‌های مردمی، نهاد‌های حکومتی و تمام اقشار مردم، کمک به دولت است. این کمک می‌تواند در قالب نقد، مطالبه دقیق، علمی و دلسوزانه باشد و یا می‌تواند در قالب ارائه یک مسیر برای بهبود شرایط. در هر حال بدیهی است که نشستن، نگاه کردن و غر زدن فایده‌ای ندارد. باید کاری کنیم و این کار باید درون حوزه عقلانیت تعریف شده و از طرفی باید در سال پیش رو از هیجانی کردن فضای کشور به شدت جلوگیری به عمل آورد.