یادداشت دانشجویی |
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مریم محسنی نیا_* با افزایش شمار مبتلایان و جانباختگان در اثر ویروس کووید ۱۹ عده‌ای از افرادی که دارای مشاغل غیر دولتی بودند به جبر یا به اختیار شروع به بستن محل کسب و کار خود کرده و سیستم درآمد زاییشان مختل شد. زمانی که اقای روحانی سخن از بازگشت مردم به کسب و کار زدند عده ایی از خاص و عام با نواختن ساز ناسازگاری خود عکس العمل نشان دادند که در ترجیح بین سلامت روحی، جسمی و اقتصادی، اولویت با "سلامتی مردم" است.
به راستی اگر تولید واکسن این بیماری زمان بر باشد تکلیف این افراد چیست؟ دولت تا کجا قادر به شناسایی و کمک به آسیب دیدگان اقتصادی ناشی از شیوع کرونا خواهد بود؟ جواب گوی هزینه‌های سرسام آور ناشی از کرایه خانه، قسط وام و... که درشرایط عادی با این منبع درآمد اندک به سختی از عهده‌ی آن بر می‌آیند را چه کسی خواهد داد؟ اگر به مسائل اطراف دقت بیشتری داشته باشیم خواهیم دید که درصد خیلی اندکی از این افزایش، آمار مبتلایان به کرونا مربوط به فعالیت این مشاغل است. اگر هر فرد به سهم خود از درصد خود خواهی خود کم کرده و شرایط افراد کم درآمدی مانند دست فروشان، کارگران روز مزد و.. را مد نظر بگیرد خواهد دید که قرنطینه پلیسی که منبع درآمد افراد را هم شامل شده، خود به جای مشکل گشا بودن، یک مشکل شده و معیشت مردم را تحت شعاع قرار داده است.
اگر همچنان بر قرنطینه بودن مشاغل اصرار ورزیم خواهیم دید، افرادی که منبع درآمد با حقوق ثابت ندارند دیگر حاضر نخواهند بود سفره خالی را فدای سلامتی کنند چه بسا دست به اعتراض و اغتشاش بزنند همان چیزی که دشمنان دیرینه‌ای امثال رجوی ها، با شعار "شورش، آزادی" می‌خواهند و در ادامه مشکلی افزون بر مشکلات فعلی خواهد شد.
حواسمان باشد با پای خود در دام خواسته‌های دشمن نیفتیم به دشمنانی همچون رجوی‌ها این جسارت را ندهیم که از کلمه قرنطینه سوء استفاده کنند. در ظاهر خود را مدافع حقوق زندانیان عادی نشان داده، آن‌ها را به شورش با شعار آزادی گرفتنی است "باید برشورید و ان را از حلقوم اخوند‌های ضد بشر بیرون بکشید" تشویق کنند، ولی در باطن خواستار آزادی زندانیان بالاخص، زندانیان سیاسی شوند. مراقب باشیم مسبب افزایش فقر و بحران اقتصادی کشور نشویم و بدانیم که اگر چرخه اقتصادی نباشد که بچرخد قطع به یقین مردم و نظامی هم وجود نخواهد داشت که از سلامتی ان‌ها حرفی به عمل آید.
مریم محسنی نیا، دبیر واحد خواهران جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه شهید باهنر کرمان
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
به راستی اگر تولید واکسن این بیماری زمان بر باشد تکلیف این افراد چیست؟ دولت تا کجا قادر به شناسایی و کمک به آسیب دیدگان اقتصادی ناشی از شیوع کرونا خواهد بود؟ جواب گوی هزینه‌های سرسام آور ناشی از کرایه خانه، قسط وام و... که درشرایط عادی با این منبع درآمد اندک به سختی از عهده‌ی آن بر می‌آیند را چه کسی خواهد داد؟ اگر به مسائل اطراف دقت بیشتری داشته باشیم خواهیم دید که درصد خیلی اندکی از این افزایش، آمار مبتلایان به کرونا مربوط به فعالیت این مشاغل است. اگر هر فرد به سهم خود از درصد خود خواهی خود کم کرده و شرایط افراد کم درآمدی مانند دست فروشان، کارگران روز مزد و.. را مد نظر بگیرد خواهد دید که قرنطینه پلیسی که منبع درآمد افراد را هم شامل شده، خود به جای مشکل گشا بودن، یک مشکل شده و معیشت مردم را تحت شعاع قرار داده است.
اگر همچنان بر قرنطینه بودن مشاغل اصرار ورزیم خواهیم دید، افرادی که منبع درآمد با حقوق ثابت ندارند دیگر حاضر نخواهند بود سفره خالی را فدای سلامتی کنند چه بسا دست به اعتراض و اغتشاش بزنند همان چیزی که دشمنان دیرینه‌ای امثال رجوی ها، با شعار "شورش، آزادی" می‌خواهند و در ادامه مشکلی افزون بر مشکلات فعلی خواهد شد.
حواسمان باشد با پای خود در دام خواسته‌های دشمن نیفتیم به دشمنانی همچون رجوی‌ها این جسارت را ندهیم که از کلمه قرنطینه سوء استفاده کنند. در ظاهر خود را مدافع حقوق زندانیان عادی نشان داده، آن‌ها را به شورش با شعار آزادی گرفتنی است "باید برشورید و ان را از حلقوم اخوند‌های ضد بشر بیرون بکشید" تشویق کنند، ولی در باطن خواستار آزادی زندانیان بالاخص، زندانیان سیاسی شوند. مراقب باشیم مسبب افزایش فقر و بحران اقتصادی کشور نشویم و بدانیم که اگر چرخه اقتصادی نباشد که بچرخد قطع به یقین مردم و نظامی هم وجود نخواهد داشت که از سلامتی ان‌ها حرفی به عمل آید.
مریم محسنی نیا، دبیر واحد خواهران جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه شهید باهنر کرمان
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات