در نامه‌ای به رهبر انقلاب؛
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مجمع دانشجویان عدالتخواه دانشگاه زابل در نامه‌ای به رهبر معظم انقلاب در خصوص حاشیه دیدار نمایندگان تشکلات دانشجویی به عدم توجه به پتانسیل‌های مثبت منطقه و بی توجهی مسئولین کشوری به مهاجرت مردم و خالی شدن سنگر‌های تنگه احد ایران پرداخته است که متن آن به شرح زیر می‌باشد:
پس از حمد و ستایش به درگاه الهی که به ما نعمت و موهبت بی بدیل ولایت فقیه را ارزانی فرمود و با تقدیم سلام و عرض ادب خدمت حضرت آیت الله خامنه‌ای امام و رهبر دلسوز انقلاب؛ احتراما آنچه در این سال‌ها با همه بی مهری‌های دولتمردان، مردم این منطقه را امیدوار نگه داشته است، نگاه توام با مهربانی و پدرانه حضرتعالی به منطقه و مردمانش بوده است، امروز نیز مردم دارالولایه سیستان بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه و عنایات خاص شما می‌باشند تا بتوانند از چالش‌های پیش روی که زندگی شان را با مشکلات جدی مواجه کرده است، دور شده و امیدوارانه برای ساخت آینده کشور حرکت کنند.
مهاجرت و بیکاری در کنار فقر، آن هم در شرایطی که این منطقه پتانسیل‌های فراوانی دارد، نشان از آن دارد که آنطور که باید تصمیم گیران و سیاست گذاران کشور توجه کافی به پتانسیل‌های منطقه ندارند و شناخت درستی از مشکلات نیز برای آنان بوجود نیامده است و از جهت استراتژیک نیز اهمیت وجودی سیستان و اسکان مردمانش را درنیافته اند، مجموع این موضوعات موجب شده است که صنایع گردشگری، معادن، کشاورزی، تولید با هدف نیاز داخلی و صادرات به همسایه خارجی و ده‌ها پتانسیل دیگر در زیر نگاه‌های سرمایه داری دولتمردان به فراموشی سپرده شود.
در این بین دلیل اصلی عدم توسعه سیستان و حتی کل استان را می‌توان به بعد زیاد مسافت بین شهر‌های استان و فاصله شهر‌ها و روستا‌ها با مرکز استان بیان کرد، که موجب شده تا هم نظارت کافی از سوی مدیران استانی در شهرستان‌ها کاهش یابد و هم از سویی فرصت شناخت کافی از پتانسیل‌ها توسط مدیرانی که متاسفانه اغلب از خارج استان برای چند صباحی در استان مشغول بکار می‌شوند، فراهم نیاید و این موضوع تقسیم استان را بیش از پیش اهمیت داده و با توجه به اختلاف نظرات فعلی مابین گروه‌های سیاسی و اجتماعی منطقه، نیازمند دستور ویژه حضرتعالی می‌باشد.
افزون بر آن مجموع مسائل، موجب شده تا ارزش افزوده در استان کاهش یابد و از سویی این مهم، عقب نشینی بخش خصوصی در سرمایه گذاری را عامل شده است و می‌طلبد که در بحث سرمایه گذاری دولتی چاره اندیشی شود و حداقل طرح‌های نیمه تمامی همچون کارخانه لاستیک سازی هامون، کارخانه کاشی و سرامیک رامشار با این نگاه راه اندازی شوند تا باری کوچک از روی دوش منطقه برداشته شود و ۴۰۰ هزار مرزبان سیستانی همچنان بتوانند علیرغم همه توطئه‌ها برای خالی از سکنه کردن منطقه، به کار و تلاش و مرزداری خود مشغول باشند.
ظرفیت دیگر ما، بازارچه‌های مرزی می‌باشد که متاسفانه علیرغم استقبال مردم دو سوی مرز، اما برنامه ریزی مناسبی صورت نگرفته و هنوز هم عایدات این بازارچه‌ها به رانت خواران و ویژه خواران می‌رسد، این مساله قابل کتمان نیست و اگر کسی از دولتمردان آنرا کتمان کرد، او به پاسخ به این سوال دعوت می‌کنیم:چرا در حاشیه مرز، تنها افرادی به تعداد کمتر از انگشتان دو دست از منافع آن بهره‌مند و ده‌ها هزار نفر برای نان شب محتاجند؟ در مسائل مرزی حداقل اقدام اورژانسی، ایجاد نمایندگی در سیستان از سوی کارخانجاتیست که از مرز میلک به کشور افغانستان صادرات دارند، این مهم در کوتاه مدت بیش از ۵ هزار شغل مستقیم و غیر مستقیم ایجاد و بخشی از مشکلات پیش روی مردم و بخصوص قشر جوان را مرتفع خواهد کرد.
در پایان لازم است به عرض برسد: آقاجان مرزبانان تنگه احد ایران اسلامی، اگر چه بیش از هر زمان دیگری از تدبیر دولتمردان و تصمیم گیران سیاسی این روز‌های کشور به ستوه آمده و ناامید هستند، اما همچنان جانانه با درک صحیح از سخن حضرت عالی درخصوص نامیدن سیستان بعنوان تنگه احد کشور، بر مرزداری خود تاکید داشته و با همه هستی خود، دل در گروه آرمان‌های انقلاب دارند.
پس از حمد و ستایش به درگاه الهی که به ما نعمت و موهبت بی بدیل ولایت فقیه را ارزانی فرمود و با تقدیم سلام و عرض ادب خدمت حضرت آیت الله خامنه‌ای امام و رهبر دلسوز انقلاب؛ احتراما آنچه در این سال‌ها با همه بی مهری‌های دولتمردان، مردم این منطقه را امیدوار نگه داشته است، نگاه توام با مهربانی و پدرانه حضرتعالی به منطقه و مردمانش بوده است، امروز نیز مردم دارالولایه سیستان بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه و عنایات خاص شما می‌باشند تا بتوانند از چالش‌های پیش روی که زندگی شان را با مشکلات جدی مواجه کرده است، دور شده و امیدوارانه برای ساخت آینده کشور حرکت کنند.
مهاجرت و بیکاری در کنار فقر، آن هم در شرایطی که این منطقه پتانسیل‌های فراوانی دارد، نشان از آن دارد که آنطور که باید تصمیم گیران و سیاست گذاران کشور توجه کافی به پتانسیل‌های منطقه ندارند و شناخت درستی از مشکلات نیز برای آنان بوجود نیامده است و از جهت استراتژیک نیز اهمیت وجودی سیستان و اسکان مردمانش را درنیافته اند، مجموع این موضوعات موجب شده است که صنایع گردشگری، معادن، کشاورزی، تولید با هدف نیاز داخلی و صادرات به همسایه خارجی و ده‌ها پتانسیل دیگر در زیر نگاه‌های سرمایه داری دولتمردان به فراموشی سپرده شود.
در این بین دلیل اصلی عدم توسعه سیستان و حتی کل استان را می‌توان به بعد زیاد مسافت بین شهر‌های استان و فاصله شهر‌ها و روستا‌ها با مرکز استان بیان کرد، که موجب شده تا هم نظارت کافی از سوی مدیران استانی در شهرستان‌ها کاهش یابد و هم از سویی فرصت شناخت کافی از پتانسیل‌ها توسط مدیرانی که متاسفانه اغلب از خارج استان برای چند صباحی در استان مشغول بکار می‌شوند، فراهم نیاید و این موضوع تقسیم استان را بیش از پیش اهمیت داده و با توجه به اختلاف نظرات فعلی مابین گروه‌های سیاسی و اجتماعی منطقه، نیازمند دستور ویژه حضرتعالی می‌باشد.
افزون بر آن مجموع مسائل، موجب شده تا ارزش افزوده در استان کاهش یابد و از سویی این مهم، عقب نشینی بخش خصوصی در سرمایه گذاری را عامل شده است و می‌طلبد که در بحث سرمایه گذاری دولتی چاره اندیشی شود و حداقل طرح‌های نیمه تمامی همچون کارخانه لاستیک سازی هامون، کارخانه کاشی و سرامیک رامشار با این نگاه راه اندازی شوند تا باری کوچک از روی دوش منطقه برداشته شود و ۴۰۰ هزار مرزبان سیستانی همچنان بتوانند علیرغم همه توطئه‌ها برای خالی از سکنه کردن منطقه، به کار و تلاش و مرزداری خود مشغول باشند.
ظرفیت دیگر ما، بازارچه‌های مرزی می‌باشد که متاسفانه علیرغم استقبال مردم دو سوی مرز، اما برنامه ریزی مناسبی صورت نگرفته و هنوز هم عایدات این بازارچه‌ها به رانت خواران و ویژه خواران می‌رسد، این مساله قابل کتمان نیست و اگر کسی از دولتمردان آنرا کتمان کرد، او به پاسخ به این سوال دعوت می‌کنیم:چرا در حاشیه مرز، تنها افرادی به تعداد کمتر از انگشتان دو دست از منافع آن بهره‌مند و ده‌ها هزار نفر برای نان شب محتاجند؟ در مسائل مرزی حداقل اقدام اورژانسی، ایجاد نمایندگی در سیستان از سوی کارخانجاتیست که از مرز میلک به کشور افغانستان صادرات دارند، این مهم در کوتاه مدت بیش از ۵ هزار شغل مستقیم و غیر مستقیم ایجاد و بخشی از مشکلات پیش روی مردم و بخصوص قشر جوان را مرتفع خواهد کرد.
در پایان لازم است به عرض برسد: آقاجان مرزبانان تنگه احد ایران اسلامی، اگر چه بیش از هر زمان دیگری از تدبیر دولتمردان و تصمیم گیران سیاسی این روز‌های کشور به ستوه آمده و ناامید هستند، اما همچنان جانانه با درک صحیح از سخن حضرت عالی درخصوص نامیدن سیستان بعنوان تنگه احد کشور، بر مرزداری خود تاکید داشته و با همه هستی خود، دل در گروه آرمان‌های انقلاب دارند.
ارسال نظرات