به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، ۳۰ دی سال ۹۹ بر اساس پیشنهاد کمیسیون فرهنگی اجتماعی شورای شهر تهران، خیابان ناهید در منطقه ۲ به نام شهید داریوش رضایینژاد نامگذاری شد.
بعد از گذشت چند ماه از تغییر نام این خیابان در اقدامی نامتعارف تابلوی خیابان شهید رضایینژاد مخدوش شد که واکنش همسر این شهید هسته‌ای را برانگیخت.
شهره پیرانی، همسر شهید داریوش رضایینژاد با انتشار عکسی در فضای مجازی نوشت: دیوارکوب‌ها و پرچمی‌ها را هم کنده بودند. آرمیتا (دختر شهید) ناراحت شد، ولی برای من طبیعی بود، مشکلی ندارم اگر اسم خیابان را برگردانند به نام سابق. برای من مهم‌تر است که حرمت نام داریوش حفظ شود.
رویکرد دوگانه استقبال نکردن از نامگذاری خیابانی به نام بی‌بی مریم بختیاری تا تغییر ندادن نام خیابان آناهیتا
البته این رخداد نابهنجار شاید بی‌ارتباط با حواشی دیروز صحن علنی شورای شهر تهران نباشد. چرا که روز گذشته (یکشنبه ۳۰ خردادماه) برای تغییر نام برخی از اماکن و معابر عمومی شهر میان اعضای شورا اختلاف نظر وجود داشت. هنگامی که درباره تغییر نام دو خیابان که نام آناهیتا و آزیتا داشت، موردی مطرح شد، با مخالفت زنان شورا از جمله شهربانو امانی و زهرا نژادبهرام روبه‌رو شد. نژادبهرام که عضو هیأت رئیسه شورای شهر تهران نیز هست در واکنش به این موضوع گفت: ۵۰ درصد جمعیت تهران را زنان تشکیل می‌دهند و در جهت رویکرد تکریم نباید اسم خیابان‌ها را به نام زنان تغییر دهیم.
در مقابل حسن خلیل‌آبادی عضو شورای شهر تهران بیان داشت: ما به زنان جامعه احترام می‌گذاریم و اسامی شاعران و نویسندگان زن را بر همین اساس روی خیابان‌ها گذاشته‌ایم، ولی به هر حال این دو اسم آناهیتا و آزیتا عام و اسم معبد است.
در ادامه، محمدجواد حق‌شناس دیگر عضو شورای شهر تهران نیز با گلایه از جو ایجاد شده از سوی زهرا نژادبهرام تصریح کرد: شما می‌دانید که بابت نامگذاری حوزه زنان هزینه داده‌ایم. سیدرضا حسینی که از افتخارات بزرگ روزگار ما بوده ۳۵ سال در کوچه آزیتا زندگی کرده است و باید از تکرار نام‌هایی که مدام تکرار شده بپرهیزیم.
حجت نظری درباره این موضوع گفت: اگر برای زنان شورا آنقدر این موضوع حیثیتی است، بگویید چرا وقتی ما اسم بی‌بی‌مریم بختیاری را آوردیم، رأی ندادید! البته تاکنون چندین اسم برای نامگذاری خیابان‌ها بر اساس نام زنان مشهور و ادیب پیشنهاد شده است.
با این وجود وقتی تغییر نام خیابان رزمندگان به ایلام هم مطرح شد و زهرا نژادبهرام گفت: نباید از نام رزمندگان و شهدا خرج کنید، حق‌شناس گفت: ایلام محروم‌ترین استان کشور است و ۸ سال در جنگ تحمیلی درگیر بود. تعداد خیابان‌ها و بزرگراه‌ها به نام رزمندگان زیاد است و اکنون نامگذاری به نام ایلام به نظرم مشکلی ندارد. (اینجا)
ثمرات مزین‌شدن خیابان‌ها به نام شهید در آینده نمایان‌تر می‌شود
این در حالی است که بعد از نامگذاری این خیابان به نام شهید هسته‌ای کشورمان، شهره پیرانی در صفحه اینستاگرامی خود با انتشار عکسی از خیابان شهید رضایینژاد خطاب به همسر شهیدش نوشت: ۲۰ سال گذشته از اولین گام‌های مشترکمان در این خیابان. از آن وقتی که زن‌دایی محبوبه و دایی فریدون و پریسا و محمد میزبانمان بودند در این خیابان. ۲۰ سال گذشته از آن روزها و من این روزها را پیش‌بینی نمی‌کردم وقتی دست در دستت این خیابان را گز می‌کردم. پیش‌بینی این روزها را نمی‌کردم، وقتی زندگی‌مان را در خیابان موازی این خیابان آغاز کردیم، روزی بدون تو بیایم و نام این خیابان را به نام تو تغییر بدهند.
او در ادامه با اشاره به اهمیت مزین شدن خیابان‌ها به اسم شهدا ادامه داد: داریوش! نمی‌دانم باید این اعتراف را بکنم یا نه؟ من مفهوم نامگذاری خیابان‌ها و کوچه‌ها را به نام شهدا تا پیش از شهادت تو اصلاً نفهمیده بودم. روزی را به خاطر می‌آورم که دوره ارشد رفته بودم خوابگاه سهیلا دانشگاه علامه، حوالی بلوار کشاورز. نام خیابان تازه به نام یک شهید تغییر کرده بود. خیابان را پیدا نمی‌کردیم. چون واکنش مردم منفی بود به این تغییر، تابلو را سیاه کرده بودند. بچه‌های خوابگاه با خنده این کشمکش را تعریف می‌کردند. من آن روزها درکی نداشتم احتمالاً لبخندی هم بر لب من آمده از این کشمکش. این روزها را درک نمی‌کردم وقتی از اتوبان افسریه عبور می‌کردیم و نقاشی شهدا را روی دیوارها می‌دیدیم و تو نحوه شهادتشان در جنگ را برایم بازگو می‌کردی.
پیرانی البته در این دلنوشته گلایه‌ای از نامهربانی به قهرمانان ملی داشت و نوشت: امروز اما من نزدیک به ۱۰ سال پس از شهادت تو، نه از دریچه یک فرد از طبقه متوسط که از دریچه خانواده یک قهرمان ملی آن می‌نگرم. نه تو نیازی داری به نامگذاری خیابانی به نامت نه آن شهید نه هیچ شهید دیگری. شما بدون تردید برندگان و سعادتمندان دنیا و آخرت بودید و هستید که هم مفید زندگی کردید هم بهترین مرگ نصیبتان شد. اما به این فکر می‌کنم که کجای راه را اشتباه رفتیم که (حتی بدون در نظر گرفتن هیچ اعتقاد دینی) شاهد برخی واکنش‌های منفی به قهرمانان ملی‌مان باشیم (هرچند خودم این واکنش‌های منفی را ندیده‌ام).
او در ادامه افزود: ولی شهدا ماندگاران تاریخ این سرزمین‌اند. قرن‌ها بعد، پدران و مادرانی دست فرزندان‌شان را می‌گیرند و عبور می‌کنند از گلزار شهدا، به مزار شهدا اشاره می‌کنند. می‌گویند سال‌ها پیش جنگی به ایران تحمیل شد، جنگی نابرابر. این شهدا خودشان را سپر کردند تا دشمن متجاوز را بیرون برانند. به مزار تو و شهدای همرزمت اشاره می‌کنند، می‌گویند این شهدا جرمشان فقط این بود با علمشان در خدمت توسعه کشور بودند. می‌بینی داریوش؟! حق دارم غبطه بخورم به تو. همیشه حداقل یک گام جلوتر از من و بسیاری دیگر بودی. گامی که خیلی بلند است و من خیلی باید بدوم تا به شما برسم!
شهید داریوش رضایینژاد و آرمیتا دخترش
درباره شهید
شهید داریوش رضایینژاد، سومین شهید هسته‌ای کشورمان در سال ۱۳۵۶ در شهرستان آبدانان از توابع استان ایلام در خانواده مذهبی به دنیا آمد. او در یک حادثه تروریستی در اول مرداد سال ۱۳۹۰ در تهران در مقابل دیدگان همسرش (شهره پیرانی) و فرزند خردسالش (آرمیتا) توسط تروریست‌های رژیم صهیونیستی به ضرب گلوله به شهادت رسید. مزار این شهید در گلزار شهدای شهرستان آبدانان استان ایلام قرار دارد.
ارسال نظرات