گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو به نقل از فاکس نیوز؛ گزارش‌ها حاکی از آن است که یک نقاشی گمشده از ون گوگ در یک حراجی مینه‌سوتا به قیمت ۵۰ دلار فروخته شده است. این اثر، که به عنوان یک پرتره از مردی در کنار دریا شناخته می‌شود، ممکن است تا ۱۵ میلیون دلار ارزش داشته باشد.
نقاشی گمشده ون گوگ: آیا واقعاً اثر اصلی است؟
گروهی از متخصصین در شرکت داده‌نگاری هنری LMI International مستقر در نیویورک معتقدند که این نقاشی واقعاً اثر ون گوگ است. طبق گزارش‌های جدید، این اثر که تحت عنوان «الیمار» شناخته می‌شود، در حراجی مینه‌سوتا در سال ۲۰۱۶ به قیمت تنها ۵۰ دلار فروخته شده است. کارشناسان با استناد به شواهد موجود، ارزش این نقاشی را بالغ بر ۱۵ میلیون دلار تخمین زده‌اند.
تاریخچه و ویژگی‌های نقاشی "الیمار"
در گزارش رسمی که در ۲۸ ژانویه ۲۰۲۵ منتشر شد، گروه LMI International اعلام کرد که این نقاشی در سال ۱۸۸۹ تا ۱۸۹۰، زمانی که ون گوگ در مؤسسه سنت-پل در سنت-رمی-دو-پروونس بستری بود، خلق شده است. این اثر با نوشته‌ای به نام «E L I M A R» در مقابل بوم پیدا شده است.
طبق گزارش‌ها، نقاشی ۴۵.۷ در ۴۱.۹ سانتی‌متر است و در آن، ون گوگ خود را به‌عنوان یک مرد مسن‌تر و دانا‌تر، در کنار آسمان آرام و دریا تصویر کرده است. این ویژگی‌ها یادآور علاقه‌مندی شدید ون گوگ به زندگی در کنار دریا هستند.
شواهد علمی و تحلیلی
تحلیلگران با دقت تمام به بررسی جزئیات اثر پرداخته‌اند. در این نقاشی، خطوط مشخص زیر چشم‌ها، گوشه دهان، مژه‌ها و دیگر ویژگی‌های خاصی مشاهده می‌شود که مشابه سبک نقاشی‌های دیگر ون گوگ است. همچنین یک رشته موی قرمز در گوشه نقاشی مشاهده شده که به‌طور قطع متعلق به یک مرد است.
در کنار این ویژگی‌ها، سطح نقاشی از سفیده تخم‌مرغ پوشیده شده است که یکی از مواد معمولی است که ون گوگ در آثارش به کار می‌برد.
رد ارتباط با موزه ون گوگ
با این حال، موزه ون گوگ هنوز ارتباط این نقاشی را با این هنرمند مشهور رد کرده است. در فوریه ۲۰۱۹، موزه اعلام کرد که با بررسی دقیق مواد ارائه شده توسط گروه LMI، به این نتیجه رسیده‌اند که اثر مذکور نمی‌تواند متعلق به وینسنت ون گوگ باشد.
لارنس ام. شیندل، رئیس گروه LMI International، در بیانیه‌ای بیان کرده است که سازمانش از یک رویکرد مبتنی بر داده برای تأیید اصالت این نقاشی استفاده کرده است. او افزود: «هدف ما این است که با استفاده از علم، فناوری و ابزارهای سنتی ارزیابی، منابع موجود برای اصالت‌سنجی آثار هنری را گسترش و شخصی‌سازی کنیم.»