به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ حسن اسدی فیلم‌برار کارهای سینما و تلویزیون، کار خود را بعد از انقلاب آغاز کرد. وی که تحصیلاتش غیر مرتبط با هنر و سینماست این حرفه را به طور موروثی ادامه داد و به آن عشق می‌ورزد. وی در ابتدا با دستیار فیلم‌بردار کار خود را آغاز کرده و امروزه بعنوان مدیر فیلم‌برداری و حتی کارگردان در بسیاری از کارهای سینما و تلویزیون دیده می‌شود. در رابطه با سینمای ایران توضیحاتی داده است،که مشروح آن در ادامه می آید.
«خبرگزاری دانشجو»: خودتان را معرفی کنید و توضیح دهید چطور شد که وارد عرصه سینما و تصویر‌برداری شدید؟
اسدی: ورود من به سینما در سال 1359 و با فیلم «سفیر» بود؛ فیلم سفیر اولین فیلم سینمایی بعد از انقلاب بود، تولید سپاه پاسداران و کارگردانی فریبرز صالح بود، در آنجا طراح دکور بودم.
پدر من فیلم‌بردار قدیمی قبل از انقلاب بود، به واسطه پدر موروثی من و برادرانم و چند نفر از پسرهای فامیل وارد کارهای سینمایی شدیم.
بعد از آن سریال «سر‌به‌داران» را کار کردم و سپس با «سلطان‌شبان» وارد گروه نور شدم.
پشت هم کار کردم و وارد سینما در رشته فیلم‌برداری شدم. تحصیلاتم به هنر مربوط نیست اما آنقدر به این حرفه علاقمند بودم که وارد این عرصه شدم.
از سال 1372 بعنوان تصویر‌بردار پشت دوربین رفتم و تا قبل از آن دستیار بودم.
حدود 17-18 سریال بلند کار کردم، و 70 فیلم تلویزیونی و 10 فیلم سینمایی مدیر فیلم‌برداری بودم، البته با دوربین آنالوگ و 35.
دو فیلم، یک مستند داستانی و یک مستند کوتاه نیز تلویزیون کارگردانی کرده‌ام.
«خبرگزاری دانشجو»: فیلم‌نامه نویس هم بوده‌اید و آثار زیادی را از شما دیده‌ایم، عرصه تصویر را بیشتر دوست دارید یا عرصه قلم یا کارگردانی؟
اسدی: این سه خیلی به هم مربوط اند دقیقا مثل این است که در این عرصا قلم به دست بگیرید یا دوربین به دست بگیرید، یا هر سه را با هم؛ قلم که همان نوشتن است، دوربین هم که فیلم‌برداری است و قلم و دوربین هم که همان کارگردانی است.
من داستان نویسی را خیلی دوست داشتم و یکی از نوشته‌های من تصویر شده و خیلی از آن‌‌ها تصویر نشده است و مایلم در اولین فرصت نوشته‌هایم را به چاپ برسانم، کارگردانی داشتن همه این‌ها با هم است، کارگردانی یک عشق است و کار قشنگی است و امیدوارم کارگردانان ما از این تعریف دور نشوند.
«خبرگزاری دانشجو»: کدام حوزه را بیشتر دوست دارید؟
اسدی: بی شک فیلم‌برداری را بیشتر دوست دارم و به آن عشق می‌ورزم.
«خبرگزاری دانشجو»: فیلم‌برداری یک تکنیک است، و امروزه تکنیک باید قالب بر محتوا شود، در فیلمهای ما قالب محتوا بر تکنیک است و یا تکنیک قالب بر محتوا؟
اسدی: در فیلمهای ایرانی تکنیک نداریم، در فیلمهای آمریکایی تکنیک داریم، سینمای ما بسیار شبیه به سینمای اروپا می‌باشد به خصوص سینمای فرانسه؛ ما فیلمهای ساده و با محتوا می‌سازیم.
من هم عین بقیه فیلم‌بردارها دوست دارم فیلم‌برداری‌‌ام را به رخ بکشم، تا کار با تکنیک‌های خاص خودش در آید اما نمی‌شود با این سیستم کاری تکنیک‌ها را پیاده کرد.
«خبرگزاری دانشجو»: ما در برخی جاها می‌بینیم و می‌گوییم فیلم‌بردار خودش را نشان داد، آیا این کار درست است؟
اسدی:این درست نیست، آنکه جدا از خط فیلم‌نامه و کارگردانی برود کار اشتباهی است، اما اینکه خودش را به رخ بکشد یعنی درست و اصولی کار کند.
فیلم بردار باید فیلم‌نامه را بخواند و با کارگردان و بازیگرها سکانس به سکانس پیش رود. باید از واقعیت‌ها و المان‌های صحنه استفاده کند.
نورپردازی و فیلم‌برداری در باور بیننده تاثیر می‌گذارد و به او کمک می‌کند تا با فیلم ارتباط بهتری برقرار کند.
«خبرگزاری دانشجو»: از دهه‌های گذشته از لحاظ تکنیک و محتوا چقدر پیشرفت در تلویزیون داشته‌ایم؟
اسدی: در تلویزیون ما خیلی دور شده‌ایم. بحث دیگری بحث مالی کارهاست و این یک واقعیت است که هرچه پول بدهی آش می‌خوری، نه حتما و صد در صد اما زیاد در این سال‌ها دیده‌ایم،کارهایی که بودجه خوبی دارد، و دوستان مدیریت خوبی بر کارشان کردند و روی خط و اصول راه رفتند در هر ژانری موفق بوده‌اند. اما اکنون دور شده‌ایم، من به خاطر دارم در سال‌های نه چندان دور سریال میوه ممنوعه، پس از باران و مدار صفر درجه مردم را از خیابان به خانه‌ها می‌کشاند، مردم خودشان را به خانه می‌رساندند تا آن را ببینند.
مردم اگر به ماهواره روی آورده‌اند به این دلیل است که چه ببینند! چقدر سوژه تکراری، چقدر بازیگران تکراری و چقدر کارهای ضعیف ببینند!
به طبع آن کارهای فنی هم نیز ضعیف شده است، من و هم دوره‌ای های من بازنشسته نشده‌ایم و هنوز جای کار داریم و کمی برای آوردن جوان‌های بی تجربه کار نا بلد به حرفه زود بود.