چرا با «تورم صفر»، تحریم‌ها حرف اول دولتی‌هاست؟

گروه اقتصادی «خبرگزاری دانشجو»- علی صالحی؛ نگاهی کوتاه به آمار اقتصادی که دولت طی روزهای گدشته در خصوص کاهش تورم و رشد اقتصادی اعلام کرده است، نشان می‌دهد در شرایط تحریم نیز می‌شود رشد مثبت اقتصادی و حرکت رو به جلوی اقتصادی داشت.

به عبارت دیگر، بر اساس اعلام رئیس جمهور مبنی بر تورم صفر در بهمن و عبور از رکود و رشد اقتصادی مثبت در ۹ ماهه سال ۹۳ و اطلاعاتی که دولتمردان در مورد اقتصاد در اختیار مردم قرار داده‌اند، می‌توان استنباط کرد که در شرایط فعلی برای بهبود وضعیت اقتصادی کشور، به هر نوع پذیرش پیش شرط‌های غرب برای رسیدن به توافق نیازی نیست.

البته به نظر می‌رسد دولت نیز به این نتیجه رسیده و با تحلیل این آمارها به راحتی می‌تواند سیاست خود را چیزی غیر از تمرکز برای رسیدن به هر نوع توافقی حتی توافق بد بگذارد.

اگر به راستی دولت توانسته است در مدت کوتاه یکسال و نیم چنین معجزه‌ای در اقتصاد انجام دهد، چرا تلاش و تمرکز خود را برای اصلاح الگوی مصرف، و استفاده از توان داخلی انجام ندهد.

عقل سلیم با توجه به آمار دولت در حوزه اقتصادی حکم می‌کند که برای رسیدن به هر توافقی و تحت هر شرایطی روند مذاکرات پیگیری نشده و به نوعی موضع ایران متفاوت تر از دوره مشکلات اقتصادی باشد.

در چنین شرایطی به نظر می‌رسد اگر مسئولان دولتی بر اساس آمار عملکرد خود لزوم تکیه بر توان داخلی را درک کنند، رفع مشکلات بسیار آسان‌تر خواهد شد. و این یعنی باید تلاش شود با نگاه به ظرفیت‌های داخلی، می‌شود از تهدید تحریم، فرصت ساخت.

این در حالی است که بر اساس تحلیل کارشناسان آمریکایی، تشدید تحریم‌ها توسط طرف مذاکره‌کننده‌های غربی به واسطه درک ناصحیحی از شرایط درون ایران و مردم ایران است. به همین خاطر نبايد از درون كشور ضعفي نشان بدهيم تا طرف مقابل بخواهد با سوء استفاده از آن عليه جمهوري اسلامي كارشكني كند.

تجربه نشان داده است که راهبرد آمريكا تحريم محور بوده است، يعني حول موضوعاتي كه با ديگر كشورها مناقشه دارد دست به تحريم مي‌زند؛ درست همان سياستي كه در مواجهه با روسيه در پيش گرفته است.

با توجه به رفتارهای متناقض در جریان مذاکرات، نکته قابل تامل تر این است که نگرانی غرب از دستاوردهای هسته‌ای و ابراز مکرر نگرانی از سوی نمایندگان گروه ۱+۵ نشات گرفته از ناخرسندی غرب از پیروزی انقلاب اسلامی و تغییر رفتاری حاکمیت ایران نسبت به آمریکايي‌ها است.

و البته هدف غرب از مثلث «ترور، تحریم و تهدید» و اقداماتی نظیر برنامه ریزی برای حذف فیزیکی دانشمندان هسته‌ای متوقف کردن چرخه هسته‌ای نبود، بلکه غرب به دنبال مرعوب کردن جامعه علمی ایران در زمینه هسته‌ای و رشد و پیشرفت های متکی به استقلال و قدرت درونزا است.

با کنار هم قرار دادن قطعه‌های این پازل، یعنی آثار مثبت عملکردی دولت طبق گفته مسئولان و نیز رویکرد خاص و غیرمنطقی غرب در قبال انقلاب مردم ایران، به خوبی می‌توان دریافت که چرخش مداوم سانتریفیوژها و زندگی مردم، نه در مذاکرات هسته‌ای که در پس عملکرد جهادی مدیران و عزم ملی رقم خواهد خورد.

برنامه محوری در امور اقتصادی و سیاسی و تکیه بر آرمان‌های ناب انقلاب اسلامی و ظرفیت های دورنزا، نه تنها شاخصه‌های سرمایه اجتماعی کشور همچون عزت و احترام بین‌المللی را افزایش می‌دهد؛ بلکه در کنار فراهم شدن شرایط مطلوب زندگی و معیشت مردم، زمینه ساز صدور اندیشه‌های ناب انقلابی به کشورهای منطقه و جهان خواهد بود.

قطعه تکمیل کننده این پازل نیز، توجه به مفاهیمی است که رهبری بر آن تاکید دارند. طرح مباحثی نظیر اقتصاد مقاومتی و یا اصرار بر حفظ روند پیشرفت‌های علمی در محیط های دانشگاهی از جمله نکاتی است که باید جهت حفظ موضع قدرت بدست آمده از خودکفایی‌ها و دستاوردهای علمی، به کار گرفته شود.

بدیهی است که مذاکره و ارتباط با توجه به عقبه‌ داخلی اتفاق می‌افتد و هنگامی که شرایط به گونه‌ای است که در یکی از دوبخش به موفقیت‌هایی دست یافته‌ایم باید از این برگ برنده در بخش دیگر و عرصه مناسبات بین المللی بهره بریم. نه اینکه این آمار و ارقام را به نوعی فقط چماقی بر سر منتقدان تلقی کرده و از آن ها به عنوان مُسکنی برای نارضایتی‌های مردمی از نحوه عملکرد دولتمردان استفاده کنیم.