به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، فرارو در ارزیابی این سخنان می‌نویسد: روحانی گفت: «دانشگاه نقش مهمی در مدیریت آینده جامعه دارد، اگر امروز نقصی از مدیران گرفته می‌شود و نقد واردی مطرح می‌شود، بپذیریم به نوعی نقد بر دانشگاه هم هست». این دیگر از آن حرفهاست. نقص مدیران تجمع یافته در دولت نقص دانشگاه نیست. چه بسیار دانشگاهیانی که از اساس با خط مشی اقتصادی و سیاسی دولت و حتی فراتر از دولت زاویه داشته و منتقد آن هستند. دانشگاه کماکان در گفتمان انتقادی تنفس می‌کند هم‌رأیی چند اقتصاددان یا سیاست‌های اقتصادی دولت دلیل بر هم‌سویی دانشگاه با آن سیاست‌ها و رویه‌ها نیست. اتفاقاً دانشگاه مامن رادیکال‌ترین انتقاد‌ها به همین روال کنونی است. اقتصاد سیاسی دولت آقای روحانی منتقدینی جدی درون دانشگاه دارد.
فرارو با تعارف بی‌معنا دانستن عباراتی مانند «آن‌ها که وارد دانشگاه می‌شوند می‌دانند کلمه دانشجو بسیار زیباست»، می‌نویسد: روحانی گفت: «نقد بیش از حد نمی‌تواند مفید باشد.» این یکی هم واقعاً از آن حرفهاست! از ابداعات محیرالعقول. البته نقد داریم تا نقد؛ لیکن اصطلاحاتی مانند «نقد مسئولانه» یا «سیاه‌نمایی» معنایش این است که آقاجان من نقدناپذیرم و حوصله و اعصاب نقد و منتقد را ندارم. نقد به هر شکلی که باشد بهتر از فضای مرگ‌آور سکوت و اطاعت است. باید هزار بار یک مطلب ضروری را گفت و نوشت و تکرار کرد. باید صد‌ها بار دیگر از وعده‌های روحانی سال‌ها پیش سخن گفت.
روحانی همچنین می‌گوید: «برخی از اساتید را ندیده‌ام که مصاحبه کنند، اما مرتب برای من نامه می‌نویسند که این تأثیرگذارتر است». آقای روحانی! کسی که در خفا مدام برای شما نامه می‌نویسد، هم شما و هم مردم را از ظرفیت‌های موجود در رسانه و در نقد محروم می‌کند. پاسخی هم که شما در خفا به او می‌دهید چه مثبت چه منفی فقط دردی از شما دو نفر دوا خواهد کرد نه ملت. این نهایت پنهان‌کاری و مخفی‌کاری یک گفتمان اعتدالی بی‌سروته و زیان‌بار است که کار را به امروزه روز رسانده.
شما گفته‌اید «من هر روز لیست قیمت اجناس را می‌بینم می‌دانم وضع زندگی مردم چگونه است...، اما وضعیت در آینده بلندمدت بهتر می‌شود.» بررسی قیمت اجناس کافی نیست. یک مسئول باید توضیح بدهد که چرا این‌قدر تورم؟ قدرت خرید خودش چقدر کاسته شده؟ او باید با آسیب‌دیدگان شرایط بد اقتصادی همدردی کند باید دست‌کم در سخنانش به آن‌ها اشاره‌ای داشته باشد تا دلگرم شوند. این حداقل چیزی است که معلمان، رانندگان، پرستاران و به طور کل نیروی کارگری ایران از رئیس‌جمهور توقع دارند که زمانی به قول و دعوی خودش امیدی ایجاد کرده بود.
فرارو با تعارف بی‌معنا دانستن عباراتی مانند «آن‌ها که وارد دانشگاه می‌شوند می‌دانند کلمه دانشجو بسیار زیباست»، می‌نویسد: روحانی گفت: «نقد بیش از حد نمی‌تواند مفید باشد.» این یکی هم واقعاً از آن حرفهاست! از ابداعات محیرالعقول. البته نقد داریم تا نقد؛ لیکن اصطلاحاتی مانند «نقد مسئولانه» یا «سیاه‌نمایی» معنایش این است که آقاجان من نقدناپذیرم و حوصله و اعصاب نقد و منتقد را ندارم. نقد به هر شکلی که باشد بهتر از فضای مرگ‌آور سکوت و اطاعت است. باید هزار بار یک مطلب ضروری را گفت و نوشت و تکرار کرد. باید صد‌ها بار دیگر از وعده‌های روحانی سال‌ها پیش سخن گفت.
روحانی همچنین می‌گوید: «برخی از اساتید را ندیده‌ام که مصاحبه کنند، اما مرتب برای من نامه می‌نویسند که این تأثیرگذارتر است». آقای روحانی! کسی که در خفا مدام برای شما نامه می‌نویسد، هم شما و هم مردم را از ظرفیت‌های موجود در رسانه و در نقد محروم می‌کند. پاسخی هم که شما در خفا به او می‌دهید چه مثبت چه منفی فقط دردی از شما دو نفر دوا خواهد کرد نه ملت. این نهایت پنهان‌کاری و مخفی‌کاری یک گفتمان اعتدالی بی‌سروته و زیان‌بار است که کار را به امروزه روز رسانده.
شما گفته‌اید «من هر روز لیست قیمت اجناس را می‌بینم می‌دانم وضع زندگی مردم چگونه است...، اما وضعیت در آینده بلندمدت بهتر می‌شود.» بررسی قیمت اجناس کافی نیست. یک مسئول باید توضیح بدهد که چرا این‌قدر تورم؟ قدرت خرید خودش چقدر کاسته شده؟ او باید با آسیب‌دیدگان شرایط بد اقتصادی همدردی کند باید دست‌کم در سخنانش به آن‌ها اشاره‌ای داشته باشد تا دلگرم شوند. این حداقل چیزی است که معلمان، رانندگان، پرستاران و به طور کل نیروی کارگری ایران از رئیس‌جمهور توقع دارند که زمانی به قول و دعوی خودش امیدی ایجاد کرده بود.
ارسال نظرات