‏یادگاری ‏شاهنشاه ‏آریامهر به سردار رحیم صفوی!

 به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، سردار سرلشکر رحیم صفوی در کتاب «تاریخ شفاهی دفاع مقدس روایت سید یحیی صفوی جلد اول - از سنندج تا خرمشهر» که به کوشش مرحوم دکتر حسین اردستانی و توسط انتشارات مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس منتشرشده است، با اشاره به دوران جوانی و مبارزات خود علیه رژیم پهلوی می‌گوید:

قیام‏ مردم ‏قم

وقتی ‏سربازی ‏من ‏تمام‏ شد، ‏ آمدم ‏قم‏ مستقر ‏شدم ‏و ‏با‏ جدیت‏ به ‏یادگیری ‏علوم‏ اسلامی‏ پرداختم. خانه ‏گرفتیم ‏و‏ در ‏قم ‏مستقر ‏شدیم. ‏من ‏و‏ آقای ‏دکتر ‏فضائلی، ‏ آقای‏ قاسم‏ پیوندی، ‏ آقای‏ محسن‏ حسینی ‏و ‏دو تا ‏از ‏برادر‌های ‏خودم، ‏ از‏ یک‏ طلبه‏ای ‏خواستیم‏ درس‏ خصوصی ‏به ‏ما ‏بدهد ‏و ‏جامع ‏المقدمات ‏را ‏تمام‏ کردیم. ‏جلسۀ تفسیر ‏آیت‌الله ‏مشکینی ‏در ‏مسجد ‏اعظم ‏را‏ هم ‏می‌رفتیم. ‏همچنین ‏برای‏ درس ‏فلسفۀ ‏تربیت ‏به ‏خانۀ ‏حجت‌الاسلام‌والمسلمین ‏جناب‏ آقای ‏آل ‏اسحاق ‏پدر ‏بزرگوار ‏شهید ‏ابوالحسن ‏آل اسحاق‏ و‏ آقای ‏دکتر ‏یحیی‏ آل‏ اسحاق، ‏می‏رفتیم. ‏ در ‏میدان ‏ارم، ‏یک جایی ‏بود، ‏کلاس‏ زبان ‏مجانی‏ برای ‏طلبه‏ها ‏گذاشته ‏بودند. ما نیز ‏می‌رفتیم ‏و ‏مجانی ‏زبان ‏انگلیسی ‏یاد ‏می‏گرفتیم. ‏به ‏مدرسۀ ‏حقانی ‏هم ‏رفت‏وآمد‏ داشتیم. ‏

در ‏هفدهم ‏دی‌ماه ‏سال ۵۶‏روزنامه اطلاعات به دستور شاه مطالب سخیفی ‏علیه ‏حضرت ‏امام ‏خمینی ‏نوشت ‏و ‏تعداد ‏زیادی ‏از ‏بازاری‏ها ‏به‌عنوان ‏اعتراض، ‏بازارها‏ را ‏بستند ‏و ‏به ‏همراه ‏طلبه‌ها ‏و ‏مردم ‏قم ‏به ‏خیابان‌ها ‏آمدند ‏و ‏به ‏درب ‏منازل ‏علمای ‏بزرگ ‏قم رفتند. ‏ ‏که ‏کشتار ‏شروع ‏شد، بعد از کشتار ‏۱۹ دی‌ماه ‏از ‏درس‏ خواندن ‏منصرف‏‏ شدیم. ‏چهلم ‏شهدای ‏قم ‏به ‏تبریز ‏رفتیم ‏که ‏در ‏آنجا ‏آیت‌الله ‏قاضی ‏و ‏هفت، ‏هشت ‏نفر ‏دیگر‏ از ‏علما ‏برای ‏بزرگداشت ‏چهلم ‏شهدای ‏قم ‏بیانیه ‏دادند ‏و ‏مردم ‏را ‏دعوت ‏به ‏تجمع ‏کردند. ‏ ‏در حقیقت‏ ‏۱۹ ‏دی‌ماه ‏اولین ‏جرقه‌های ‏انقلاب ‏اسلامی ‏سال‏ ۵۷ زده شد.

حضور در مبارزات شهر تبریز

۲۹ بهمن ۱۳۵۶ چند هزار نفر از مردم جلو مسجد قِزِل لی جمع شده بودند، ولی شهربانی ‏مسجد ‏را ‏بسته ‏بود. ‏یک‏ جوانی ‏سؤال ‏کرد ‏چرا ‏در ‏مسجد ‏را ‏بسته‌اید؟ ‏یک‏ افسر‏ شهربانی ‏گفت ‏در ‏این ‏طویله ‏باید ‏بسته ‏باشد. ‏مردم ‏با ‏شنیدن ‏این ‏حرف، ‏با ‏مأموران ‏درگیر شدند و ‏مأموران ‏جلو ‏مردم ‏آن‏ جوان ‏را ‏شهید ‏کردند ‏و‏ یکی ‏دو ‏نفر ‏را ‏با ‏تیر ‏زدند. ‏همان‏جا‏ مردم ‏هجوم ‏آوردند ‏و‏ آن‏ مأمور ‏شهربانی ‏کشته ‏شد. ‏بعدازاین ‏واقعه، ‏مردم ‏در ‏تمام ‏شهر تبریز ‏ریختند ‏مشروب‌فروشی‌ها ‏و‏ دفاتر ‏حزب‏ رستاخیز ‏و‏ بانک‏ها ‏و ... ‏را ‏آتش‏ زدند. ‏شهر‏ آن ‏روز ‏سقوط‏ کرد ‏و ‏نه ‏ساواک، ‏نه ‏شهربانی، ‏نه ‏ارتش‏ نتوانستند ‏شهر ‏را‏ جمع ‏کنند. ‏

ما ‏با ‏چند‏ نفر ‏از ‏دوستان ‏داخل ‏یک‏ ماشین ‏بودیم. ‏در ‏همان ‏درگیری‌های ‏ ‏۲۹ بهمن یک ماشین ساواک جلو ما ‏پیچید ‏و‏ ما‏ را ‏به ‏رگبار ‏بست. ‏من‏ جلو‏ نشسته ‏بودم ‏که ‏در ‏خیابان ‏منصور ‏یک‏ تیر ‏از ‏در‏ جلو ماشین ‏آمد ‏و ‏به ‏پای‏ چپ‏ من‏ خورد ‏و‏ توی‏ پا ‏گیر ‏کرد. ‏خون‏ هم ‏از‏ پاچۀ ‏شلوارم ‏بیرون ‏زد. ‏ من‏ فقط‏ بالای ‏ران ‏پایم ‏را ‏محکم ‏گرفتم. ‏من ‏را ‏به ‏بیمارستان ‏پهلوی ‏بردند ‏که ‏کنار ‏دانشگاه‏ تبریز بود. ‏الآن ‏اسم ‏بیمارستان ‏پهلوی ‏به ‏بیمارستان ‏امام ‏خمینی (ره) ‏تغییر ‏کرده ‏است. ‏ من ‏را ‏بردند ‏که ‏تیر ‏را ‏از ‏پایم ‏دربیاورند. ‏ساواکی‌ها ‏داخل ‏بیمارستان‏ ریختند ‏و ‏هر کسی‏ را ‏که‏ زخمی ‏بود ‏دستگیر ‏می‏کردند. انترن‌های‏ آنجا ‏دوستان ‏من‏ بودند‏ که‏ سال ‏ششم‏ بودند. ‏زمانی که ‏ما ‏فارغ‌التحصیل ‏شدیم ‏آن‌ها ‏سال ‏چهارم ‏بودند. ‏ما ‏را ‏از ‏روی ‏تخت ‏بیمارستان ‏بردند ‏محل‏ سردخانه‏ که‏ مرده‌ها ‏را ‏می‌گذارند ‏و‏ ازآنجا ‏با ‏یک‏ موتور‏سیکلت ‏فراری‌مان ‏دادند ‏و ‏به ‏خانۀ ‏ مهندس ‏رضا ‏آیت‌اللهی که ‏رئیس‏ کارخانۀ ‏سیمان ‏صوفیان ‏و ‏انقلابی ‏بود، ‏بردند. ‏خانمش‏ پزشک‏ بود ‏و‏ گفت: ‏این‏ تیر ‏توی ‏پایت ‏گیر‏ کرده ‏است‏ و‏ باید ‏جراحی‏ بشود ‏و‏ من‏ هم ‏طب‏ عمومی ‏خوانده‌ام. ‏او ‏فقط ‏می‌توانست ‏آنتی‌بیوتیک ‏بزند ‏که ‏زخم ‏چرک‏ نکند. ‏مدتی ‏آنجا ‏بودم که ‏بعد ‏به ‏تهران ‏رفتم ‏و‏ بعد ‏به ‏قم‏ منزل ‏همین ‏حضرت ‏حجت‏ السلام ‏و المسلمین ‏آقای ‏شیخ محمد ‏آل‏ اسحاق ‏رفتم ‏و‏ یک‏ ماه ‏منزل ‏ایشان ‏بودم. ایشان ‏یک‏ جراح ‏داخل ‏خانه ‏آورد ‏و پای‏ من ‏را ‏به‌طور ‏موضعی ‏بی‌حس‏ کرد ‏و ‏سپس ‏با ‏تیغ ‏جراحی ‏رانم ‏را ‏باز ‏کرد ‏و ‏با ‏یک ‏پنس تیر را ‏درآورد ‏و ‏توی ‏باند ‏گذاشت ‏و ‏گفت ‏این ‏هدیۀ ‏شاهنشاه ‏آریامهر ‏خدمت ‏شما ‏یادگاری. ‏ سپس ‏بخیه ‏کرد. ‏الآن، ‏هم‏ جای‏ ورود ‏تیر‏ و‏ هم‏ جای ‏جراحی ‏توی‏ پای ‏من ‏مشخص‏ است.

ساواک‏ فهمید ‏من‏ تیر خورده‌ام. ‏آدرس‏ من‏ را ‏از ‏تبریز ‏به ‏ساواک ‏اصفهان ‏دادند ‏و‏ آن‌ها ‏چند روز ‏بعد، ‏ساعت ‏چهار ‏صبح ‏توی ‏خانۀ ‏ما‏ ریختند. ‏برادر ‏بزرگم ‏شهید ‏محسن ‏صفوی ‏که ‏خیلی‏ هم رشید بود رفت جلو ‏این‌ها ‏و‏ گفت‏ برای ‏چه‏ ریختید ‏داخل ‏منزل ‏ما؟ ‏مأموران، ‏یک‏ سیلی‏ توی‏ گوشش ‏زدند ‏و ‏گفتند ‏ما ‏از ‏ساواک ‏آمده‌ایم. ‏بعد ‏هم ‏ایشان ‏و ‏سید سلمان ‏برادر ‏دیگرم ‏و‏ سید میثم، ‏همۀ‏ این‌ها ‏را ‏دستگیر ‏کردند ‏و‏ به‏ ساواک ‏بردند ‏و ‏یکی‌یکی ‏بازجویی ‏کردند. ‏چند بار‏ هم ‏پدرم ‏را ‏بردند. ‏با ‏این ‏وضعیتی ‏که ‏پیش‌آمده ‏بود، ‏من ‏مجبور ‏شدم ‏از ‏ایران ‏فرار ‏بکنم ‏و‏ فرار ‏من‏ به‏ سوریه ‏و ‏لبنان ‏از ‏این ‏زمان ‏بود.

این متن برگرفته از کتاب «تاریخ شفاهی دفاع مقدس روایت سید یحیی صفوی جلد اول - از سنندج تا خرمشهر» به کوشش مرحوم دکتر حسین اردستانی است که توسط انتشارات مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس منتشرشده است.