به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، محمدرضا سبزعلیپور رئیس مرکز تجارت جهانی ایران نسبت به دیدار سه شب پیش آقای روحانی با چند نفر تاجر و صاحب صنعت و یکی دو عضو مجمع تشخیص و تعدادی هم گمنام و ناآشنا به بهانۀ ضیافت افطاری و آنهم تحت عنوان نمایندگان فعالان اقتصادی ایران واکنش نشان داد و طی یادداشتی خطاب به دفتر آقای روحانی نوشت: مرحمت فرموده اسامی فعالان اقتصادی مدعو در ضیافت افطار ریاست جمهوری را منتشر کنید. وی در ادامه چنین مینویسد:
بر اساس اخبار محدود منتشر شده در رسانه ها، چهارشنبه شب گذشته (اول خرداد ماه)، جناب آقای روحانی ریاست محترم جمهوری اسلامی، ظاهراً میزبان نمایندگان فعالان برجسته اقتصادی کشور بودند تا در ضیافت افطاری که ترتیب داده بودند ساعاتی را در جمع میهمانان خودشان باشند و گفتگویی را نیز با آنان انجام دهند.
میهمانی رئیس جمهور محترم از چند جهت مورد توجه حقیر قرار گرفت و اینجانب را مجبور کرد تا باز هم دست به قلم شوم:
اول، کشور بزرگ و هشتاد میلیونی ایران، فی الواقع چند فعال برجسته اقتصادی و کارآفرین سرشناس دارد؟
دوم، ملاک انتخاب نمایندگان فعالان اقتصادی ایران جهت نشستن بر سر سفره رئیس جمهور چیست؟
سوم، چه کسانی در دولت و دفتر رئیس جمهور، مسئولیت انتخاب نمایندگان فعالان اقتصادی ایران را جهت خوردن افطاری با آقای روحانی را برعهده دارند؟
چهارم، آیا این چهل، پنجاه نفر مدعویی که دور میز آقای روحانی نشسته بودند، فی الواقع نماینده فعالان برجسته اقتصادی و کارآفرینان بزرگ ایران بودند؟
پنجم، آیا شأن فعالان بزرگ اقتصادی ایران این است که سالی یکبار آنهم فقط به ۱۵ نفر از نمایندگان آن‌ها ۲۰ الی ۳۰ دقیقه وقت داده شود تا در برابر رئیس جمهور اجازۀ اظهارنظر داشته باشند؟
و بحث ششم اینکه، رئیس جمهور محترمی که باید شنونده نظرات، انتقادات، پیشنهادات و درد دل‌های نمایندگان فعالان اقتصادی ایران که خود دعوتشان کرده باشد، برعکس خودش دو سه برابر وقت آنان سخنرانی میکند، چه فرمایشاتی ایراد فرموده و آیا حرف تازه‌ای زده و یا اینکه باز هم، چون گذشته، تکرار مکررات بوده و حرف‌ها و وعده‌های پیشین خودشان را بر زبان جاری کرده است؟
همین مواردی را که تیتر وار عرض کردم بخوبی مبین منظور و مقصود نگارنده میباشد از همین رو نمی‌خواهم بیش از این قلم فرسایی و اطاله کلام کنم، فلذا به اختصار هر مورد را تشریح و شفاف بیان می‌نمایم.
کشور بزرگ ایران حداقل صد‌ها هزار فعال اقتصادی ریز و درشت دارد که رسماً فعالیت اقتصادی انجام میدهند، در بین فعالان اقتصادی ایران نیز دستکم هزار نفر فعال برجسته و سرشناس اقتصادی و کارآفرین بزرگ در تمامی رشته‌های تجاری، صنعتی، معدنی و خدماتی وجود دارد که بنوعی بخش اعظمی از بار اقتصاد ایران را بر دوش میکشند و چرخ اقتصاد ایران بدست آن‌ها میچرخد. کسانیکه غالباً اسامی آنان و یا نام برند تجاری ایشان را در رسانه ها، در جلسات و یا از زبان مردم میشنویم. اما چرا هرگز بیش از ۵% این بزرگواران را در مراسم دولتی و یا در کنار رئیس جمهور و سایر دولتمردان نمی‌بینیم؟ همچنانکه در ضیافت افطاری سه شبِ پیش رئیس جمهور ۲ الی ۳ درصد این بزرگواران را هم ندیدیم؟!
موضوع مهم دیگر این است که ملاک انتخاب نمایندگان فعالان بزرگ و سرشناس اقتصادی ایران جهت نشستن بر سر سفره افطار رئیس جمهور چه بوده و چه فاکتور‌هایی در گزینش ایشان و ارسال دعوتنامه برای آنان مدنظر بوده است؟ سن و سال، خوشنامی، تجربۀ کاری، قدمت فعالیت، ثروت، بزرگی تشکیلات، روابط دولتی داشتن، دستبوس دولتمردان بودن و منتقد سیاست‌های غلط دولت نبودن و...؟ کدامیک از موارد فوق در گزینش مدعوین ملاک عمل بوده است؟ البته تا آنجائیکه بنده چهرۀ میهمانان را دیدم هیچیک از موارد فوق رعایت نشده بود به جز اینکه مدعوین نباید منتقد سیاست‌های غلط اقتصادی دولت باشد؟!
اما تا آنجائیکه عقل کوچک نگارنده یاری میدهد غالب این افراد کسانی بودند که مورد وثوق معاونت اقتصادی و دفتر رئیس جمهور میباشند و اصلاً بحث فعال اقتصادی بودن مطرح نبوده است. چند نفر از اتاق بازرگانی ایران و تهران و تبریز و کرمان و یکی دو نفر هم از دیگر تشکّلها، مابقی را هم که ما نشناختیم دور آن میز نشسته بودند؟!
آیا واقعاً این‌ها نمایندۀ فعالان اقتصادی ایران بودند؟ نمایندۀ صنایع فولاد، نساجی، خودروسازی، لبنیات و مواد پروتئینی، معدنی، صنعت توریسم، صنعت بانکداری و. و. و. ده‌ها صنعت دیگر را دور آن میز ندیدم؟! چرا؟ قابل نبودند که دعوت نشدند و یا اینکه کسی در بین این صنایع دستبوس میزبان نبود؟ چرا بزرگترین پولداران و صاحبان سرمایه ایران و بزرگترین مردان اقتصادی ایران دعوت نشده بودند؟! حیف و باز هم صد حیف که این بزرگواران اصلاً تمایل ندارند که نامشان در رسانه‌ها مطرح شود، والا در همین یادداشت نام حداقل ۱۰۰ مرد بزرگ اقتصادی ایران را می‌آوردم که هر کدام برای خود دولتی هستند و هر یک از آن‌ها ده‌ها هزار حقوق بگیر دارند؟! اما ظاهراً از نظر آقای روحانی و مسئولین دفتر ایشان و همچنین معاونت اقتصادی رئیس جمهور، این بزرگواران جزء فعالان اقتصادی و کارآفرینان برجسته ایران محسوب نمیشوند؟!
بین این جماعتِ میهمان، چرا فقط به ۱۵ نفر وقت دادید که حرف بزنند و دیدگاه خود را بیان کنند آنهم حداکثر بین ۱ الی ۲ دقیقه؟! اقتصاد ایران ۸۰ میلیونی با این همه مشکلات و در اوج تحریم‌ها و درگیر در جنگ اقتصادی، آیا فقط نیم ساعت حرف برای گفتن دارد؟
ضمناً از ظواهر امر نیز چنین پیدا بود که به غیر "رسانۀ ملی" و یکی دو رسانۀ دیگر، از سایر رسانه‌های کثیرالانتشار جهت پوشش خبری این نشست و ضیافت افطاری رئیس جمهور دعوت نشده بود؟! زیرا به غیر از یکی دو تصویر انتخابی و گزینش شده که از آن جلسه در اختیار رسانه‌ها قرار گرفته بود، دیگر تصویری چندانی منتشر نشده است و این خود شاهدی بر این مدعاست؟! زیرا اگر سایر رسانه‌ها و عکاسان آن‌ها در آن نشست حضور میداشتند، قطعاً تصاویر مختلفی از جلسه و چهرۀ مدعوین منتشر میشد و شاید هم میزبان از بیخ و بُن نمی‌خواسته که چهرۀ مدعوین چندان علنی شود تا از این گذر به نتیجه دلخواه برسد و بقول قدیمی‌ها (گنجیشک را جای قناری قالب کنند)؟!
در همین راستا مرحمت فرموده اسامی فعالان اقتصادی و کارآفرینان برجستۀ مدعو در ضیافت افطار سه شب گذشته ریاست جمهوری را از طریق رسانه‌های کثیرالانتشار رسماً منتشر کنید تا همۀ فعالان اقتصادی و مردم شریف ایران، بخوبی فعالان بزرگ اقتصادی و کارآفرینان برجستۀ ایران را بشناسند و ببینند که رئیس جمهور محترمشان برای درمان اقتصادِ ایران با کدام بزرگواران جلسه برگزار میکند؟!
در ارتباط با بخش پایانی یعنی سخنرانی رئیس جمهور باید عرض کنم که به غیر گزارش کوتاهی که رسانه ملی پخش کرد دیگر هیچ رسانه‌ای بطور مستقل سخنان آقای روحانی را منتشر نکرد و احتمالاً دلیل آنهم این بوده که رسانه‌ها در آن جلسه نبوده اند. تنها خبری که از سخنان آقای روحانی منتشر شده مربوط به تشریح جزئیات جلسه افطاری از جانب یکی از مدعوین بوده است و بر اساس اظهارات ایشان آقای روحانی به سه چهار مورد اشاره کرده که چندان تازگی هم نداشته و گرهی از مشکلات باز نکرده است؟!
* رئیس جمهور به ارز صادراتی اشاره کرده که موافق واردات در ازاء صادرات میباشد فقط بشرطی که کالا‌های وارداتی گران فروخته نشود؟!
* همچنین آقای رئیس جمهور در خصوص نرخ ارز تأکید کرده اند که قیمت‌های فعلی در بازار آزاد را که حدود ۱۴ هزار تومان میباشد را قبول ندارد و اظهار داشته اند که براساس کارشناسی‌های انجام شده در دولت، نرخ واقعی دلار باید کمتر از ۷ یا ۸ هزار تومان باشد، ولی متأسفانه جنگ روانی دشمن باعث شده تا قیمت دلار در بازار آزاد به ارقام بالاتر کشیده شود.
* ضمناً آقای رئیس جمهور به صراحت به میهمانانش گفته که هیچ کمبودی در کشور وجود ندارد و کالا‌های اساسی به میزان کافی در کشور وجود دارد؛ ایشان همچنین قبول داشتند که مشکلاتی در سیستم توزیع فعلی وجود دارد و بر همین اساس پیشنهاد احیاء وزارت بازرگانی یا معاون بازرگانی رئیس جمهوری را ارائه کرده است.
* در خاتمه آقای روحانی به سوابق ۴ دهه گذشته خودشان در سمَتهای مختلف اشاره کرده و تأکید داشته اند که در طول تاریخ بعد از انقلاب، هیچ وقت فشار بر کشور به اندازه فشاری که امروز به ایران وارد شده نبوده و بخش عمده این فشار هم اقتصادی است که معیشت مردم را هدف قرار داده است.
هرچند فعالان اقتصادی، اعم از بازرگانان، تولیدکنندگان، صنعتگران، سرمایه‌گذاران کشورمان (البته آن‌هایی که جزء مدعوین نبوده اند) حتی مردم شریف ایران همیشه مشتاق شنیدن خبر‌های خوشحال کننده‌ای از زبان رئیس جمهورشان هستند تا شاید از این گذر گرهی از مشکلاتشان باز شود، اما نه تنها سخنان چهارشنبه شب گذشته جناب آقای روحانی عاری از نوید و هرگونه خبر خوشحال کننده‌ای بود بلکه اصلاً حرف چندان جدید و قابل طرحی بیان نشده و احتمالاً بخاطر اینکه صحبتی بر زبان جاری کرده باشند، این سخنان را فرموده اند؟! آیا بخاطر این سخنان تکراری و اینکه اگر اینطور بشود بهتر است و شاید آنطور بشود بدتر است، این جلسۀ دهن پُرکن را تحت عنوان پُر طمطراق (ضیافت افطاری رئیس جمهور با فعالان اقتصادی و کارآفرینان برجسته ایران) ترتیب داده بودید؟
چیزی که از ظاهر و باطن این میهمانی‌ها و افطاری خوردن‌ها عیان میباشد این است که هیچ سودی برای اقتصادِ مریض ایران، برای فعالان اقتصادی و کارآفرینان ایران و نهایتاً برای زندگی و معیشت مردم ندارد و فقط یک شوی تبلیغاتی میباشد و بس. لکن برای صدمین و شاید هزارمین بار لازم به تأکید است که بهبود اقتصاد این و ارتقاء سطح معیشت و زندگی مردم کار و فعالیت شبانه روزی میطلبد نه "گفتار درمانی" و "شو‌های تبلیغاتی".
بر اساس اخبار محدود منتشر شده در رسانه ها، چهارشنبه شب گذشته (اول خرداد ماه)، جناب آقای روحانی ریاست محترم جمهوری اسلامی، ظاهراً میزبان نمایندگان فعالان برجسته اقتصادی کشور بودند تا در ضیافت افطاری که ترتیب داده بودند ساعاتی را در جمع میهمانان خودشان باشند و گفتگویی را نیز با آنان انجام دهند.
میهمانی رئیس جمهور محترم از چند جهت مورد توجه حقیر قرار گرفت و اینجانب را مجبور کرد تا باز هم دست به قلم شوم:
اول، کشور بزرگ و هشتاد میلیونی ایران، فی الواقع چند فعال برجسته اقتصادی و کارآفرین سرشناس دارد؟
دوم، ملاک انتخاب نمایندگان فعالان اقتصادی ایران جهت نشستن بر سر سفره رئیس جمهور چیست؟
سوم، چه کسانی در دولت و دفتر رئیس جمهور، مسئولیت انتخاب نمایندگان فعالان اقتصادی ایران را جهت خوردن افطاری با آقای روحانی را برعهده دارند؟
چهارم، آیا این چهل، پنجاه نفر مدعویی که دور میز آقای روحانی نشسته بودند، فی الواقع نماینده فعالان برجسته اقتصادی و کارآفرینان بزرگ ایران بودند؟
پنجم، آیا شأن فعالان بزرگ اقتصادی ایران این است که سالی یکبار آنهم فقط به ۱۵ نفر از نمایندگان آن‌ها ۲۰ الی ۳۰ دقیقه وقت داده شود تا در برابر رئیس جمهور اجازۀ اظهارنظر داشته باشند؟
و بحث ششم اینکه، رئیس جمهور محترمی که باید شنونده نظرات، انتقادات، پیشنهادات و درد دل‌های نمایندگان فعالان اقتصادی ایران که خود دعوتشان کرده باشد، برعکس خودش دو سه برابر وقت آنان سخنرانی میکند، چه فرمایشاتی ایراد فرموده و آیا حرف تازه‌ای زده و یا اینکه باز هم، چون گذشته، تکرار مکررات بوده و حرف‌ها و وعده‌های پیشین خودشان را بر زبان جاری کرده است؟
همین مواردی را که تیتر وار عرض کردم بخوبی مبین منظور و مقصود نگارنده میباشد از همین رو نمی‌خواهم بیش از این قلم فرسایی و اطاله کلام کنم، فلذا به اختصار هر مورد را تشریح و شفاف بیان می‌نمایم.
کشور بزرگ ایران حداقل صد‌ها هزار فعال اقتصادی ریز و درشت دارد که رسماً فعالیت اقتصادی انجام میدهند، در بین فعالان اقتصادی ایران نیز دستکم هزار نفر فعال برجسته و سرشناس اقتصادی و کارآفرین بزرگ در تمامی رشته‌های تجاری، صنعتی، معدنی و خدماتی وجود دارد که بنوعی بخش اعظمی از بار اقتصاد ایران را بر دوش میکشند و چرخ اقتصاد ایران بدست آن‌ها میچرخد. کسانیکه غالباً اسامی آنان و یا نام برند تجاری ایشان را در رسانه ها، در جلسات و یا از زبان مردم میشنویم. اما چرا هرگز بیش از ۵% این بزرگواران را در مراسم دولتی و یا در کنار رئیس جمهور و سایر دولتمردان نمی‌بینیم؟ همچنانکه در ضیافت افطاری سه شبِ پیش رئیس جمهور ۲ الی ۳ درصد این بزرگواران را هم ندیدیم؟!
موضوع مهم دیگر این است که ملاک انتخاب نمایندگان فعالان بزرگ و سرشناس اقتصادی ایران جهت نشستن بر سر سفره افطار رئیس جمهور چه بوده و چه فاکتور‌هایی در گزینش ایشان و ارسال دعوتنامه برای آنان مدنظر بوده است؟ سن و سال، خوشنامی، تجربۀ کاری، قدمت فعالیت، ثروت، بزرگی تشکیلات، روابط دولتی داشتن، دستبوس دولتمردان بودن و منتقد سیاست‌های غلط دولت نبودن و...؟ کدامیک از موارد فوق در گزینش مدعوین ملاک عمل بوده است؟ البته تا آنجائیکه بنده چهرۀ میهمانان را دیدم هیچیک از موارد فوق رعایت نشده بود به جز اینکه مدعوین نباید منتقد سیاست‌های غلط اقتصادی دولت باشد؟!
اما تا آنجائیکه عقل کوچک نگارنده یاری میدهد غالب این افراد کسانی بودند که مورد وثوق معاونت اقتصادی و دفتر رئیس جمهور میباشند و اصلاً بحث فعال اقتصادی بودن مطرح نبوده است. چند نفر از اتاق بازرگانی ایران و تهران و تبریز و کرمان و یکی دو نفر هم از دیگر تشکّلها، مابقی را هم که ما نشناختیم دور آن میز نشسته بودند؟!
آیا واقعاً این‌ها نمایندۀ فعالان اقتصادی ایران بودند؟ نمایندۀ صنایع فولاد، نساجی، خودروسازی، لبنیات و مواد پروتئینی، معدنی، صنعت توریسم، صنعت بانکداری و. و. و. ده‌ها صنعت دیگر را دور آن میز ندیدم؟! چرا؟ قابل نبودند که دعوت نشدند و یا اینکه کسی در بین این صنایع دستبوس میزبان نبود؟ چرا بزرگترین پولداران و صاحبان سرمایه ایران و بزرگترین مردان اقتصادی ایران دعوت نشده بودند؟! حیف و باز هم صد حیف که این بزرگواران اصلاً تمایل ندارند که نامشان در رسانه‌ها مطرح شود، والا در همین یادداشت نام حداقل ۱۰۰ مرد بزرگ اقتصادی ایران را می‌آوردم که هر کدام برای خود دولتی هستند و هر یک از آن‌ها ده‌ها هزار حقوق بگیر دارند؟! اما ظاهراً از نظر آقای روحانی و مسئولین دفتر ایشان و همچنین معاونت اقتصادی رئیس جمهور، این بزرگواران جزء فعالان اقتصادی و کارآفرینان برجسته ایران محسوب نمیشوند؟!
بین این جماعتِ میهمان، چرا فقط به ۱۵ نفر وقت دادید که حرف بزنند و دیدگاه خود را بیان کنند آنهم حداکثر بین ۱ الی ۲ دقیقه؟! اقتصاد ایران ۸۰ میلیونی با این همه مشکلات و در اوج تحریم‌ها و درگیر در جنگ اقتصادی، آیا فقط نیم ساعت حرف برای گفتن دارد؟
ضمناً از ظواهر امر نیز چنین پیدا بود که به غیر "رسانۀ ملی" و یکی دو رسانۀ دیگر، از سایر رسانه‌های کثیرالانتشار جهت پوشش خبری این نشست و ضیافت افطاری رئیس جمهور دعوت نشده بود؟! زیرا به غیر از یکی دو تصویر انتخابی و گزینش شده که از آن جلسه در اختیار رسانه‌ها قرار گرفته بود، دیگر تصویری چندانی منتشر نشده است و این خود شاهدی بر این مدعاست؟! زیرا اگر سایر رسانه‌ها و عکاسان آن‌ها در آن نشست حضور میداشتند، قطعاً تصاویر مختلفی از جلسه و چهرۀ مدعوین منتشر میشد و شاید هم میزبان از بیخ و بُن نمی‌خواسته که چهرۀ مدعوین چندان علنی شود تا از این گذر به نتیجه دلخواه برسد و بقول قدیمی‌ها (گنجیشک را جای قناری قالب کنند)؟!
در همین راستا مرحمت فرموده اسامی فعالان اقتصادی و کارآفرینان برجستۀ مدعو در ضیافت افطار سه شب گذشته ریاست جمهوری را از طریق رسانه‌های کثیرالانتشار رسماً منتشر کنید تا همۀ فعالان اقتصادی و مردم شریف ایران، بخوبی فعالان بزرگ اقتصادی و کارآفرینان برجستۀ ایران را بشناسند و ببینند که رئیس جمهور محترمشان برای درمان اقتصادِ ایران با کدام بزرگواران جلسه برگزار میکند؟!
در ارتباط با بخش پایانی یعنی سخنرانی رئیس جمهور باید عرض کنم که به غیر گزارش کوتاهی که رسانه ملی پخش کرد دیگر هیچ رسانه‌ای بطور مستقل سخنان آقای روحانی را منتشر نکرد و احتمالاً دلیل آنهم این بوده که رسانه‌ها در آن جلسه نبوده اند. تنها خبری که از سخنان آقای روحانی منتشر شده مربوط به تشریح جزئیات جلسه افطاری از جانب یکی از مدعوین بوده است و بر اساس اظهارات ایشان آقای روحانی به سه چهار مورد اشاره کرده که چندان تازگی هم نداشته و گرهی از مشکلات باز نکرده است؟!
* رئیس جمهور به ارز صادراتی اشاره کرده که موافق واردات در ازاء صادرات میباشد فقط بشرطی که کالا‌های وارداتی گران فروخته نشود؟!
* همچنین آقای رئیس جمهور در خصوص نرخ ارز تأکید کرده اند که قیمت‌های فعلی در بازار آزاد را که حدود ۱۴ هزار تومان میباشد را قبول ندارد و اظهار داشته اند که براساس کارشناسی‌های انجام شده در دولت، نرخ واقعی دلار باید کمتر از ۷ یا ۸ هزار تومان باشد، ولی متأسفانه جنگ روانی دشمن باعث شده تا قیمت دلار در بازار آزاد به ارقام بالاتر کشیده شود.
* ضمناً آقای رئیس جمهور به صراحت به میهمانانش گفته که هیچ کمبودی در کشور وجود ندارد و کالا‌های اساسی به میزان کافی در کشور وجود دارد؛ ایشان همچنین قبول داشتند که مشکلاتی در سیستم توزیع فعلی وجود دارد و بر همین اساس پیشنهاد احیاء وزارت بازرگانی یا معاون بازرگانی رئیس جمهوری را ارائه کرده است.
* در خاتمه آقای روحانی به سوابق ۴ دهه گذشته خودشان در سمَتهای مختلف اشاره کرده و تأکید داشته اند که در طول تاریخ بعد از انقلاب، هیچ وقت فشار بر کشور به اندازه فشاری که امروز به ایران وارد شده نبوده و بخش عمده این فشار هم اقتصادی است که معیشت مردم را هدف قرار داده است.
هرچند فعالان اقتصادی، اعم از بازرگانان، تولیدکنندگان، صنعتگران، سرمایه‌گذاران کشورمان (البته آن‌هایی که جزء مدعوین نبوده اند) حتی مردم شریف ایران همیشه مشتاق شنیدن خبر‌های خوشحال کننده‌ای از زبان رئیس جمهورشان هستند تا شاید از این گذر گرهی از مشکلاتشان باز شود، اما نه تنها سخنان چهارشنبه شب گذشته جناب آقای روحانی عاری از نوید و هرگونه خبر خوشحال کننده‌ای بود بلکه اصلاً حرف چندان جدید و قابل طرحی بیان نشده و احتمالاً بخاطر اینکه صحبتی بر زبان جاری کرده باشند، این سخنان را فرموده اند؟! آیا بخاطر این سخنان تکراری و اینکه اگر اینطور بشود بهتر است و شاید آنطور بشود بدتر است، این جلسۀ دهن پُرکن را تحت عنوان پُر طمطراق (ضیافت افطاری رئیس جمهور با فعالان اقتصادی و کارآفرینان برجسته ایران) ترتیب داده بودید؟
چیزی که از ظاهر و باطن این میهمانی‌ها و افطاری خوردن‌ها عیان میباشد این است که هیچ سودی برای اقتصادِ مریض ایران، برای فعالان اقتصادی و کارآفرینان ایران و نهایتاً برای زندگی و معیشت مردم ندارد و فقط یک شوی تبلیغاتی میباشد و بس. لکن برای صدمین و شاید هزارمین بار لازم به تأکید است که بهبود اقتصاد این و ارتقاء سطح معیشت و زندگی مردم کار و فعالیت شبانه روزی میطلبد نه "گفتار درمانی" و "شو‌های تبلیغاتی".
ارسال نظرات