به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، گوران پاسکالیویچ کارگردان نامدار فیلم‌هایی، چون «رویای شب نیمه زمستان» و «چطور هری درخت شد» در ۷۳ سالگی درگذشت.
این کارگردان که ساخت ۱۸ فیلم بلند را در کارنامه‌اش داشت بر اثر سرطان ریه جان باخت.
با این حال بیماری مانع نشد تا او آخرین فیلمش با عنوان «با وجود مه» را به اتمام برساند. این فیلم که سال پیش در ایتالیا جلوی دوربین رفت به موضوع مورد علاقه وی یعنی درام‌های شخصی و بلایای اجتماعی مرتبط است و درباره زوجی است که برای از دست دادن پسرشان غمگین هستند و در عین حال یک پسر مهاجر یتیم را پناه می‌دهند.
این فیلم با نمایش در جشنواره بین‌المللی فیلم والادولید در اسپانیا با تحسین روبه رو شد.
پاسکالیویچ متولد سال ۱۹۴۷ در بلگراد بود و در مدرسه پرآوازه «فامو» در پراگ تحصیل کرده بود. او نخستین فیلم‌های کوتاهش را در همین مدرسه ساخت که موضوع‌هایی، چون دلسوزی برای فقرا و درماندگان مضامین اصلی آن‌ها بودند و با مشکلات سانسور رژیم کمونیستی روبه‌رو شدند.
در پس حلمه شوروی به پراگ در ۱۹۶۸ او به صربستان برگشت و با اولین فیلم بلندش که یک کمدی درام با عنوان «گارد ساحلی در زمستان» بود در سال ۱۹۷۶ درجشنواره فیلم برلین در بخش رقابتی حضور یافت و موفق شد تا جایزه بهترین کارگردان را از جشنوراه فیلم پائولا دریافت کند. این فیلم با همکاری گوردان میهیچ نوشته شده بود که به همکار فیلمنامهنویس او برای سالیان طولانی بدل شد.
فیلم‌های وی که به بررسی زندگی مردم عادی در شرایط دراماتیک می‌پردازند در جشنواره‌ها با اقبال روبه رو می‌شدند. «رفتار ویژه» در سال ۱۹۸۰ در کن با تحسین روبه رو شد و «فرشته محافظان» در سال ۱۹۸۷ همین موفقیت را تکرار کرد. «زمان معجزه‌ها» در سال ۱۹۸۹ و تنها فیلمش که در نیویورک فیلمبرداری شد با عنوان «آمریکای کسی دیگر» در سال ۱۹۹۵ نیز تحسین زیادی را برانگیختند. فیلم «تانگو آرژانتین» نیز در سال ۱۹۹۲ موفق به کسب جایزه مخاطبان جشنواره فیلم ونیز شد.
فیلم‌های او چه فیلم‌های اولیه‌اش که پر از شوخ طبعی ملایم بودند تا فیلم‌هایی که تاریک و تراژیک بودند، از افراد فرودست جامعه حمایت می‌کردند و افراد خارجی، کودکان، معلولان، کولی‌ها و مهاجران را در مرکز توجه خود داشتند. او همیشه فیلمسازی سیاسی بودن را انکار می‌کرد، اما می‌گفت نمی‌توانید از سیاست راه گریزی پیدا کنید.
با تجزیه یوگسلاوی و ایجاد موج جدید ملی‌گرایی افراطی در صربستان، پاسکالیویچ و همسرش در سال ۱۹۹۲ به پاریس مهارت کردند و او تابعیت دوگانه فرانسه و صربستان را به دست آورد. او سال ۱۹۹۸ به زادگاهش بازگشت تا فیلمبرداری فیلم خاطره‌انگیز «کاباره بالکان» را به تصویر بکشد. این فیلم که درباره خشونت‌های خیابان‌های بلگراد ساخته شده بود جایزه فیپرشی را برای بهترین فیلم از جشنواره ونیز و جوایز فیلم اروپایی دریافت کرد.
فیلم‌ها بعدی که او که بیشترشان را هم خودش نوشت، هم کارگردانی و هم تهیه کرد از بهترین استاندارد‌ها در میان فیلم‌هایش برخوردار هستند. «چطور هری درخت شد» در سال ۲۰۰۱، و «رویای شب نیمه زمستان» در سال ۲۰۰۴ از جمله آن‌ها هستند که شجاعانه از نقش صربستان در جنگ بالکان انتقاد می‌کنند.
«خوش بین‌ها» (۲۰۰۶)، «ماه‌های عسل» (۲۰۰۹)، «وقتی روز می‌شکند» (۲۰۱۲) و مجموعه تلویزیونی «سرزمین خدایان» (۲۰۱۶) از فیلم‌های اخیر وی هستند.
سال ۲۰۰۸ برنامه ویژه‌ای به احترام وی در موزه هنر‌های مدرن نیویورک برگزار شد و در همان سال نشان شوالیه فرانسه را دریافت کرد.
این کارگردان که ساخت ۱۸ فیلم بلند را در کارنامه‌اش داشت بر اثر سرطان ریه جان باخت.
با این حال بیماری مانع نشد تا او آخرین فیلمش با عنوان «با وجود مه» را به اتمام برساند. این فیلم که سال پیش در ایتالیا جلوی دوربین رفت به موضوع مورد علاقه وی یعنی درام‌های شخصی و بلایای اجتماعی مرتبط است و درباره زوجی است که برای از دست دادن پسرشان غمگین هستند و در عین حال یک پسر مهاجر یتیم را پناه می‌دهند.
این فیلم با نمایش در جشنواره بین‌المللی فیلم والادولید در اسپانیا با تحسین روبه رو شد.
پاسکالیویچ متولد سال ۱۹۴۷ در بلگراد بود و در مدرسه پرآوازه «فامو» در پراگ تحصیل کرده بود. او نخستین فیلم‌های کوتاهش را در همین مدرسه ساخت که موضوع‌هایی، چون دلسوزی برای فقرا و درماندگان مضامین اصلی آن‌ها بودند و با مشکلات سانسور رژیم کمونیستی روبه‌رو شدند.
در پس حلمه شوروی به پراگ در ۱۹۶۸ او به صربستان برگشت و با اولین فیلم بلندش که یک کمدی درام با عنوان «گارد ساحلی در زمستان» بود در سال ۱۹۷۶ درجشنواره فیلم برلین در بخش رقابتی حضور یافت و موفق شد تا جایزه بهترین کارگردان را از جشنوراه فیلم پائولا دریافت کند. این فیلم با همکاری گوردان میهیچ نوشته شده بود که به همکار فیلمنامهنویس او برای سالیان طولانی بدل شد.
فیلم‌های وی که به بررسی زندگی مردم عادی در شرایط دراماتیک می‌پردازند در جشنواره‌ها با اقبال روبه رو می‌شدند. «رفتار ویژه» در سال ۱۹۸۰ در کن با تحسین روبه رو شد و «فرشته محافظان» در سال ۱۹۸۷ همین موفقیت را تکرار کرد. «زمان معجزه‌ها» در سال ۱۹۸۹ و تنها فیلمش که در نیویورک فیلمبرداری شد با عنوان «آمریکای کسی دیگر» در سال ۱۹۹۵ نیز تحسین زیادی را برانگیختند. فیلم «تانگو آرژانتین» نیز در سال ۱۹۹۲ موفق به کسب جایزه مخاطبان جشنواره فیلم ونیز شد.
فیلم‌های او چه فیلم‌های اولیه‌اش که پر از شوخ طبعی ملایم بودند تا فیلم‌هایی که تاریک و تراژیک بودند، از افراد فرودست جامعه حمایت می‌کردند و افراد خارجی، کودکان، معلولان، کولی‌ها و مهاجران را در مرکز توجه خود داشتند. او همیشه فیلمسازی سیاسی بودن را انکار می‌کرد، اما می‌گفت نمی‌توانید از سیاست راه گریزی پیدا کنید.
با تجزیه یوگسلاوی و ایجاد موج جدید ملی‌گرایی افراطی در صربستان، پاسکالیویچ و همسرش در سال ۱۹۹۲ به پاریس مهارت کردند و او تابعیت دوگانه فرانسه و صربستان را به دست آورد. او سال ۱۹۹۸ به زادگاهش بازگشت تا فیلمبرداری فیلم خاطره‌انگیز «کاباره بالکان» را به تصویر بکشد. این فیلم که درباره خشونت‌های خیابان‌های بلگراد ساخته شده بود جایزه فیپرشی را برای بهترین فیلم از جشنواره ونیز و جوایز فیلم اروپایی دریافت کرد.
فیلم‌ها بعدی که او که بیشترشان را هم خودش نوشت، هم کارگردانی و هم تهیه کرد از بهترین استاندارد‌ها در میان فیلم‌هایش برخوردار هستند. «چطور هری درخت شد» در سال ۲۰۰۱، و «رویای شب نیمه زمستان» در سال ۲۰۰۴ از جمله آن‌ها هستند که شجاعانه از نقش صربستان در جنگ بالکان انتقاد می‌کنند.
«خوش بین‌ها» (۲۰۰۶)، «ماه‌های عسل» (۲۰۰۹)، «وقتی روز می‌شکند» (۲۰۱۲) و مجموعه تلویزیونی «سرزمین خدایان» (۲۰۱۶) از فیلم‌های اخیر وی هستند.
سال ۲۰۰۸ برنامه ویژه‌ای به احترام وی در موزه هنر‌های مدرن نیویورک برگزار شد و در همان سال نشان شوالیه فرانسه را دریافت کرد.
ارسال نظرات