پرستاران شرایط سختی دارند و حقوق آنها آنطور که باید ادا نمی‌شود

محمد علی محتشم مرام، دانشجوی رشته پرستاری دانشگاه تهران و عضو بسیج دانشجویی دانشگاه تهران در گفتگو با خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو پیرامون مسئله کرونا و مقابله با آن گفت: تقریبا هشت ماهی است که درگیر کرونا هستیم و فراز و فرودهایی را در این مدت تجربه کردیم. اوایل که بحث کرونا در کشور جدی شد ما بحث کمبود تجهیزات را داشتیم ولی چیزی که آن زمان خوب داشتیم رسیدگی و همیاری همگانی بود که داشتند کمک می‌کردند به این امید که زودتر قضیه جمع شود.

وی ادامه داد: بعد از اینکه محدودیت‌ها برداشته شد خیلی از گروه های داوطلب و کارهای گروه خیرین کم شد و کادر درمان تنها تر شدند و همانطور که می بینید اینکه این تنهایی بیشتر حس شده و دیده اید که فراخوان های مختلف داده اند که از نیروهای جهادی و... برای کمک درخواست داده اند دارد مطرح می شود.

محتشم افزود: پرستاران در خط مقدم و اول خط هستند و درحال حاضر هم بچه های کمک پرستاری به  کمک آمده اند، پرستاران از همان ابتدا مطالباتی داشتند قرار بود که آزمون استخدامی برای پنج هزار نفر از آن‌ها برقرار شود اما متأسفانه این اقدامات انجام نشد و دائما با امیدهایی که با آن ها داده شد این که مطالباتتان پرداخت می‌شود، البته برخی از این مطالبات هم پرداخت شد اما اینکه بخواهند دائم بگوییم که همه آن‌ها به مطالباتشان رسیدند نه اینطوری نبود. ما در این چندوقت یکسری پیام هایی را دیدیم در کانال های صنفی که همکاران از کارانه هایی که برایشان واریز می شود گله دارند. کارانه ای که چهل هزار تومان، هشت هزار تومان، دویست هزار تومان کارانه. کارانه هایی که واقعا  ارزش کار را ندارد و در حال حاضر کارانه فوق‌العاده کرونا را برای آنها بین سی تا پنجاه هزار تومان می‌ریزند.

وی افزود: پرستارانی که این روزها در بیمارستانها مشغول کارند در شرایط سختی قرار دارند. اگر روزی یک فرد نوعی در این موقعیت قرار بگیرد آن زمان متوجه سختی این شرایط با وجود لباس های به شدت گرمی که تن‌شان است و ماسکی که حرف زدن و نفس کشیدن را سخت می‌کند، می شود. در کنار همه این ها به هرحال پرستار زندگی دارد که مرد چه زن مادر یا پدر خانواده هستند و دغدغه خانواده را دارد و دغدغه ابتلای خودش و خانواده‌ش را از همه این ها بیشتر دارد و در ذهنش این است که الان من در این بخش کار می‌کنم خانواده ام درگیر شوند چه می شود؟! یا اینکه من خودم مریض شوم دو هفته باید به استعلاجی بروم و کارهایی را که می‌خواهم انجام دهم چه می شود با این وضعیت گرانی!

این دانشجوی پرستاری ادامه داد: مهم‌ترین دغدغه پرستاران اینروزها درآمد و حقوق‌شان است. همه پرستاران با جان و دل کار می‌کنند اما متاسفانه آنطور که باید هنوز رسیدگی انجام نشده است خیلی از بچه ها از این که نیروی شرکتی هستند ناراضی هستند، از اینکه نیروی قراردادی هستند ناراضی هستند، رسمی نشدن هایشان، خیلی ها از شهرستان هنوز قرادادهای روزه را با آن‌ها می‌بندند. بسیاری از پرستاران مشکلاتی دارند و نیاز به رسیدگی دارد، البته یکسری کارهای مقطعی انجام شده است که من جلوتر می‌گویم ولی این ها قاعدتا کافی نیست و کارها باید ریشه ای انجام شود و در کنار این ها بچه ها نیاز به روحیه هم دارند، در بيمارستان های مختلف، کارهایی که دارند انجام می دهند، قاعدتا همه آن ها نیاز به روحیه دارند برای فعالیت و این روحیه وقتی برایشان ایجاد می‌شود که ببینند به فکرشان هستند.

وی افزود:اخيرا آقای قالیباف بیمارستان امام خمینی (ره) رفته و از نزدیک با کادر درمان صحبت کرد، این کار قطعا کمک بسیاری به روحیه کادر درمان می کند و به اینکه پرستاران آن بخش دیدند که یک نفری آمده است و به هرحال گوش شنوا است. چه اثر کند یا نکند گوش شنوا است و این کار خیلی در روحیه شان اثر می‌گذارد که بدانند یکی به فکر ما است و یک جایی صحبتهایشان مطرح می‌شود.

محتشم با اشاره به وضعیت بیمارستان‌ها گفت: تا الان در بیمارستان های استان تهران کمبود اساسی نداشته‌ایم. در بیمارستانی که من خودم هستم تجهیزات وجود دارد اعم از دستکش، لاتکس و ماسک و در اختیار همه قرار می‌گیرد، البته فراوان نیست ولی تا حدی که بخواهد نیاز را برطرف کند وجود دارد. من از شهرستان‌ها شنیدم یکسری خبرها است که آنجا خیلی کم تجهیزات داده می‌شود، حتی شنیدم یک دانه ماسک سه لایه را می‌دهند برای یک شیفت و این خیلی برای کادر درمان آنجا می‌تواند خطرناک باشد چه پزشک، چه پرستار و چه بچه های خدمات. کمبود به آن معنا در بیمارستان های شهر تهران نیست و اینکه بخواهیم بگوییم تجهیزات نباشد و موردی در آن باشد من لااقل در بیمارستان محل فعالیت خودم چیزی ندیدم.

وی افزود: درباره مزیت‌هایی که در این دوران برای پرستاران در نظر گرفته شده است باید بگویم که بستگی به محل خدمت فرد دارد، به صورت مقطعی در همان بیمارستانی که بنده هستم تغییرهایی انجام شد وکارت هدیه به آن ها داده شد، اما این ها صرفا یک مقدار حکم مسکن را داشت و درمان قطعی نیست. برای روحیه بچه ها نیاز است در آینده  برای پرسنل حقوق و مزایای بالاتر در نظر گرفته شود، این کاری است که باید برایشان انجام شود اینکه فردی بخواهد برود در بخشی که تعداد زیادی  بیمار کرونایی وجود دارد کار کند ساده نیست و واقعا سخت است اینکه بخواهد دائم نگران این باشد که خودش مبتلا نشود و اگر مبتلا شود چه می‌شود از کار می‌افتد و عواقبی که بعدا برای آن فرد خواهد داشت بیشتر از مزایایی است که برایشان درنظر گرفته شده خواهد بود. در هرصورت تا تشکر می‌کنیم از بزرگواران و مردمی که زحمت کشیده اند به هرنحوی تقدیرشان را نشان دادند. من اخیرا در یک بیمارستانی سمت ورامین رفته بودم دیدم تجهیزاتی که ارسال شده بود برخی از آن ها از کمک های مردمی بود و روی کمک های مردمی نوشته بودند که این اهدایی مردم است. مردم دارند کمک می‌کنند که کار پیش رود وگرنه مزیت خاصی برای بچه ها در نظر گرفته نشده است یا شاید هم من چیزی ندیدم یا نشنیدم، به هرحال پرسنل هنوز هم ناراضی هستند و خیلی تمایل ندارند به این نوع فعالیت و توصیه ای هم که من دانشجو دارند این است که چرا آمدی و رشته پرستاری را انتخاب کردی و ادامه می‌دهی؟ 

محتشم ادامه داد: نکته ی دیگری که در دوران کرونا وجود دارد، حضور نیروهای جهادی بوده است. نیروهای روحانی، بسیجی‌، مذهبی و غیر مذهبی هر طیف آدمی که بود واقعا در این مدت خیلی کمک کردند و یکسری از این کمبودها را خیلی از این افراد پوشش دادند، به هرحال ما در بیمارستان از همان ابتدا قرار شد که بیماران کرونایی همراه نداشته باشند و هنوز هم اینطوری است و خیلی از کارهای این ها را بچه های جهادی انجام دادند و واقعا حضور آن ها در بیمارستان یک کمک بزرگی بود برای رفع سنگینی از دوش بچه های کادر درمان، چون اگر آن ها نبودند حتی دیگر غذا دادن به مریض را باید پرستار یا کمک پرستار انجام می‌داد، حضور بچه های داوطلب باعث شد که این ها تحت عنوان همیار سلامت بتوانند فعالیت بزرگی را کنند و واقعا کمک کنند الان در بیمارستان امام خمینی (ره) و بهارلوی دانشگاه علوم پزشکی تهران که دانشگاه بنده هم است، من با آنها در تماس هستم واقعا الان در بیمارستان این موج سومی است که آمده اند تا قبل از این خیلی پرسنل می پرسیدند و چون می‌دانستند من با این بچه ها در ارتباط هستم می‌پرسیدند که چه زمانی به کمک ما می‌آیند و الان که آمده اند واقعا همه مجدد روحیه خوبی گرفته اند، اینکه بار کاری شان سبک تر شده است و واقعا نباید حضور این افراد ندید گرفته شود، خیلی کمک کردند، خیلی تلاش ها شد که این ها سازماندهی شوند، افراد مختلف زحمت کشیدند آموزش های تخصصی به این ها در حوزه کمک بهیاری داده شد و تا این حدود سعی شد که این بچه ها انقدری که می‌توانند کمک کنند به کادر درمان و اینکه این موضوع هرچه زودتر بخواهد ریشه کن شود.