به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، «ایواز خداوردیان» از آزادگان ارمنی دوران هشت سال دفاع مقدس در خاطره‌ای روایت می‌کند: بعثی‌ها عادت داشتند صبح‌ها آمار اسرا را بگیرند. با یکی از دوستان قرار گذاشتیم بر خلاف همیشه، این‌بار جلوی صف بایستیم. از قضا شانس کتک خوردن، با نفرات جلویی صف بود. تا خوردیم ما را زدند.
چند هفته‌ای گذشت. شانس صف صبحگاه این‌بار هم قرعه نفر اولی را به نام ما ثبت کرد. یکی از هم‌بندی‌ها با این تصور که به کتک خوردن عادت کرده‌ایم، خود را توجیه می‌کرد. تصمیم خود را گرفتم و به انتهای صف رفتم. افسر بعثی برای آمارگیری آمد. این‌بار، اما انتهای صف را برای کتک زدن انتخاب کرده بود.
در اسارت شوخی و خنده در بین بچه‌ها جایگاهی ویژه داشت. ما بودیم و یک شلنگ و برف و کولاک و سرمای استخوان سوز اردوگاه تکریت. بر سر حمام کردن با آب سرد رقابتی بین بچه‌ها بود تا روحیه خود را حفظ کنیم.
یک سرباز عراقی هم بود که یکی از بستگان خود را در جنگ از دست داده بود. بسیار ناراحت بود و با کتک زدن ما به خیال خود تلافی می‌کرد. بعثی‌ها هر کاری دوست داشتند، انجام می‌دادند. ظهر‌های تابستان لباس بچه‌ها را از تن خارج می‌کردند و با کابل کتکمان می‌زدند. همگی مریض شده بودیم، ولی نمی‌دانستند که ما ایرانی‌ها زیر بار حرف زور نمی‌رویم.
ارسال نظرات