به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، پس از «عملیات بدر» در ۱۳۶۳، جمهوری اسلامی ایران به عملیات گشتی رزمی محدود و نفوذی با استعداد یک گردان اقدام کرد. مهم‌ترین دلیلی که باعث انتخاب این منطقه عملیاتی شد، فراهم آوردن زمینه مناسب برای انجام عملیات بزرگ «والفجر ۸» بود.
رزمندگان اسلام در جهت ایجاد زمینه برای انجام عملیات سرنوشت‌ساز «والفجر ۸» و شناسایی راهکار دشمن، به اجرای چند عملیات تاکتیکی کوچک دست زدند. برای رسیدن به این مهم، سلسله عملیات‌های کوچک «قدس» و «عاشورا» توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و سلسله عملیات‌های «ظفر» توسط ارتش جمهوری اسلامی ایران به اجرا درآمدند.
اهداف این عملیاتها، آزادسازی مناطقی از خاک میهن اسلامی، ایجاد تحرک در جبههها، قرار دادن دشمن در حالت یأس، مختل کردن اطلاعات ماهواره‌های اطلاعاتی، فریب و گمراه کردن نیرو‌های دشمن و پراکندن یگان‌های آنان، جلوگیری از تمرکز دشمن در نقاط حساس، شناسایی مناطق عملیاتی و نشان دادن عزم راسخ رزمندگان در تعقیب جنگ و مجازات متجاوز بود.
در این راستا بود که عملیات ایذایی «ظفر ۱» در شامگاه هفدهم خرداد ۱۳۶۴ در منطقه عملیاتی جزیره مینو، توسط ارتش جمهوری اسلامی ایران و با هدف انهدام بخشی از نیرو‌های دشمن به اجرا درآمد. در این حمله، تلفات و خساراتی بر دشمن وارد شد و تعدادی از سنگر‌های انفرادی و اجتماعی دشمن منهدم شدند.
ارسال نظرات