به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو، به یادداشت محمد صادق رحیمی منتقد و نویسنده در مورد سینما درباره فیلم بزرگان در اتاق نوشت: امروز شاهد تلاش بسیاری از کشورها در سراسر دنیا هستیم که سعی دارند با استفاده از همه ابزارهایی که در دست دارند خود را به عضویت نهادهای سازمان های بین الملی با منطقه ای در بیاورند.
در حقیقت دولتها حضور خود در پیمانها یا رژیم های منطقه ای و بین المللی را موفقیت قابل توجه می دادند و برای همنشینی با بزرگان بر سر یک میز هر کاری که بتواند انجام میدهند. این پدیده اصلا نادریا کمیاب نيست به یک منطقه هم منحصر نمی شود.
بلکه بسیار شایع است و در سراسر دنیا از آفریقا تا اروپا در جریان است این تلاش ها همگی برای پیوند در اقتصاد داخلی به اقتصاد جهانی است که نقطه مقابل جریان ناسیونالیسم اقتصادی و سیاست های حمایت گرایی دولت ها به شمار می رود. آنچه در «بزرگان در اتاق» نمایش داده می شود وضعیت و سرنوشت کشوری است که خود را بی قید و بند در اختیار نهادها و سازمان های اقتصادی منطقه ای و جهانی قرار می دهد و برای بقا در این نهادها حاضر به پذیرش رژیم های اقتصادی سختگیرانه و پرفشار می شود.
فیلم سینمایی بزرگان در اتاق روایت کر وقایع پس از بحران مالی جهان در سال 2008 و فروپاشی اقتصادی کشور یونان است. در سال 2015 پس از روی کار آمدن دولت چپ گرای آلکسیس سیپراس در یونان، مذاکرات مجددی برای کاهش برنامه های سیاست ریاضت اقتصادی بین دولت تازه نفس و مردمی و تروئیکای اروپایی ( کمیسیون اروپا، بانک مرکزی اروپا و صندوق بین المللی پول) شکل می گیرد. در این مذارکات مسئول تیم مذاکراتی یونان یانیس واروفاکیس وزیر دارایی یونان است که با آنکه در انگلستان تحصیل کرده است؛ ولی با سبک و روشی کاملا ضد سرمایه داری شناخته و نمایش داده می شود. در طی رفتو برگشت های مداوم و طولانی مذاکرات، نتیجه ای حاصل نمی شود و در نهایت وزیر دارایی استعفامی دهدو عنوان می کند برای آنکه دولت و مردم بتوانند به یک توافق پایدار با تروئیکا برسد چنین تصمیمی می گیرد. سپس ضمن برگزای همه پرسی توافق نامه با تروئیکا امضا شده و سیاست های ریاضتی جدید ادامه پیدا کنند.
آنچه در فیلم بسیار پررنگ است و کارگردان نیز به خوبی به دنبال به تصویر کشیدن آن بوده است. نه تنها تروئیکا و اعضای اتحادیه اروپا بلکه حتی دولت چپ گرا و مردمی یونان نیز کمتر موضوعی را به صراحت با مردم بیان می کند. این پشت پرده های پیچیده و متنوع در تعامل میان همه بازیگران مالی و فراملی میدان سیاست به تصویر کشیده می شود و در نهایت واژه های بزرگ و مقدس برای مردم با تعاریفی جدید که بهابتذال کشیده شده اند ارائه می گردد. در واقع در سراسر روایت شاهد نادیده انگاری و خیانت نسبت به مردم هستیم. به تعبیر دیگر در بازی قدرت و ثروت، مردم باید پشت درب حقیقت بایستد و تنها بیننده واقعیت باشند.
نکته قابل تامل دیگر که به وضوح در سراسر فيلم قابل مشاهده است غیرقابل اعتماد بودن کشورهای مختلف حاضر در مذاکرات از فرانسه تا آلمان است.
در واقع نمایندگان این کشورها بارها و بارها دورویی، ریاکاری، تهدید را به نمایش می گذارند و سعی در تحمیل سیاستهای غیر منطقی خود به تیم مذاکره کننده یونانی دارد. ادبیات تند، بی پروا و در عین حال سلطه جویانه تروئیکا بسیار قابل توجه است. اما آنچه در این میان تأسف عمیق را رقم می زند، تحقیر روحیه ملی یونان و غرور ملی آنان است. به تعبیر دیگر مهمترین انتظار مردم از دست رفته است که متأسفانه پس از بن بست نسبی مذاکرات با استعفای واروفاکیس به عنوان وزیر دارایی به نتیجه نمی رسد.
می توان گفت ناسیونالیسم سیاسی و اقتصادی که همراه با شعارهای سوسیالیستی موفق و پیروزی در انتخابات شده بود، توانایی لازم ا برای مقابله با فشارهای داخلی و خارجی نخبگان مخالفت داخلی نداشت و در نهایت امید یونانی ها را برای احیای استقلال و غرور ملی به آرزوهای از دست رفته یک ملت تبدیل کرد.
آنچه در نهایت علی رغم روایتگری خوب به آن پرداخته می شود و مغفول می ماند، ریشه همه این آشفتگی ها و درگیریهاست. رویداداهای فیلم مربوط به سال 2015 یعنی حدود 7 سال بعد از بحران مالی سال 2008 و پیامدهای آن برای یونان یعنی وام های کلان از صندوق بین المللی پول و بانک مرکزی اروپا در قبال پدیرش اجرای سیاست ریاضت اقتصادی است.
این درحالی است که شروع بحران مالی اور آمریکا بود و سپس به دلیل وابستگی اقتصاد جهانی خیلی سریع بحران اروپا و دیگر نقاط جهان میرسد.
در اروپا بحران توسط قدرتهای اقتصادی بزرگ تر اروپا به سختی کنترل می شود ولی بلندترین موج بحران را به سمت یونان هدایت می کند نتیجه گره زدن اقتصاد مالی خود به بازار و تجارت جهانی و پذیرش قواعد این بستر اقتصادی بین المللی است. حالا در پایان داستان مقصران اصلی وضعیت بحرانی موجود در ظاهر مدعیان نجات و در واقع طلبکاران بدهی های خود هستند.