تجربه رانندگی با رنو مگان اتوماتیک/ تعصب مالکان این پراستهلاک فرانسوی ناشی از چیست؟

مگان در سینه‌اش موتور ۲ لیتری ۱۳۶ اسب بخاری را جای داده که گشتاور آن ۱۸۱ نیوتون متر است. گیربکس مگان ۴ دنده اتوماتیک و تیپ ترونیک است؛ اصلاً دوست ندارد در خنگی و آزار از هم‌میهن هاچ بکش ۲۰۶ کم بیاورد! ناگفته نماند معدود مگان‌های وارداتی در بازار وجود دارد که از موتور ۶ / ۱ لیتری، در کنار گیربکس اتوماتیک استفاده می‌کند. با توجه به جثه سنگین مگان، کشش پایین و مشکلات عدیده موتوری نسخه دنده‌ای ۱۶۰۰ آن بر کسی پوشیده نیست، امان از روزی که روی موتور ۱۶۰۰ گیربکس اتوماتیک هم نصب شود! (مگان‌های دنده‌ای مدل پایین به دلیل تحمل فشار زیاد موتور، غالباً یا موتور تعویضی هستند یا باید مداوم موتورشان شکافته شود و حسابی مالک به درد دلشان گوش کند.)

با افزایش سرعت بیش از ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت، حس پایداری و یکپارچگی مثال زدنی مگان نسبت به رقبای هم رده‌اش، کاملاً ملموس است. دید به جلو خوب است، ولی دید عقب محدود است و سنسور و دوربین عقب برای آن الزامی است. دست دنده زشت و قدیمی است البته وقتی ظاهر اهرم دنده ال نود را می‌بینیم از مگان بابت آبرو داریش تشکر و قدردانی هم می‌کنیم!


عملکرد گیربکس مگان واقعاً مأیوس کننده است؛ به خصوص در تعویض دنده‌ها و حرکت در ترافیک‌ها با دور موتور پایین و دنده‌های سنگین می‌تواند تست اعصابی برای مالک باشد. مگان در سرعت‌های کم بی‌خودی دنده می‌دهد. در هنگام تعویض دنده‌ها با تأخیر دنده عوض می‌کند و توان موتور را در هنگام تعویض دنده، به طرز محسوسی کاهش می‌دهد. وقتی مگان اتوماتیک وارد دنده ۴ می‌شود، راننده از سرعت ۱۱۰ کیلومتر به بعد جای خالی دنده ۵ را احساس می‌کند. از نظر گیربکس مگان در برابر رقبایی همچون مزدا ۳، سراتو، هیوندای آوانته و حتی ام جی ۵۵۰ حرفی برای گفتن ندارد.

فضای صندوق عقب و صندلی‌های عقب کاملاً منطقی و کافی است. البته از سدان‌های رنو چیزی جز این انتظار نمی‌رود. فضای پای سرنشینان عقب هم مکفی و سه نفر به راحتی روی صندلی‌های عقب با خوبی و خوشی روزگار سپری خواهند کرد. ترمزهای مگان خوب و قابل قبول هستند. چهار چرخ دیسک در کنار ترمز شرایط اضطراری به خوبی از پس جثه سنگین مگان برمی‌آید و حس اطمینان را به راننده القاء می‌کند. 

اینجا پاشنه آشیل مگان است؛ جایی که استهلاک این فرانسوی با ابهت، با زبان بی‌زبانی به مالکش می‌گوید، هزینه تعمیر و نگه‌داری من به مراتب از مزدا ۳، آوانته، سراتو، زانتیا و حتی ماکسیما بیشتر است؛ از سرویس‌های دوره‌ای گرفته تا قطعات موتور و جلوبندی و لوازم بدنه. اگر مالک مگان مجبور به هزینه برای ماشینش شود که معمولا روی آن تعصب خاصی هم دارند، با قیمت‌هایی مواجه می‌شود که استمرار سواری مگان را به کامش تلخ می‌کند. همین عامل یکی از اصلی‌ترین نقاط منفی مگان و دلیل فروش بسیاری از نمونه‌های کارکرده آن است.

پیچیدگی فنی مگان با وجود سنسورهای متعدد، حساسیت دمای موتور و گیربکس نازک نارنجی‌اش نوید از یک خودروی پرخرج و پیچیده برای مالک دارد که هرگز نباید روی سردرآوردن هر مکانیکی از این خودرو حساب باز کرد. تعمیراتی که وادارتان می‌کند به تعمیرگاه تخصصی بروید و حتی خودرویتان را دست هر نمایندگی از پارس خودرو هم نسپارید!

به نظر می‌رسد رنو مگان اتوماتیک دو لیتری در نسخه‌های مدل ۹۰ به بالا با کارکردهای پایین گزینه مناسبی برای خانواده‌های کارمند و افراد میانسالی است که جمعیت ۴ یا ۵ نفری دارند و اهل شیطنت و فشار آوردن به ماشین نیستند. اما برای خرید نسخه چند سال کارکرده مگان که کیلومتر آن از ۱۵۰ هزار کیلومتر رد شده باشد باید بسیار تأمل کرد و نیم نگاهی به رقبای کم ادعایی مثل آوانته و سراتو انداخت. اما اگر اصرار بر خرید مگان دارید از هزینه‌های تعمیر و نگه‌داری آن غافل نشوید؛ بنابراین گرچه متعصبان مگان تا حدودی حق دارند. مگان می‌تواند در عین خوشایند بودن، حسابی مالکش را کلافه کند. از ویژگی‌های فنی منحصر به فردی که قابل رقابت با خودروهای روز دنیاست گرفته تا بازار خراب و پیچیدگی فنی و هزینه‌های سنگین تحمیلی بر دوش مالک!