در فضا؛
به گزارش گروه فناوری خبرگزاری دانشجو؛ ناسا ۷۳ میلیون دلار پای پروژه‌ای موسوم به "آرکینات" (Archinaut) برای تولید اجزای فضاپیما‌ها در فضا و با کمک فناوری چاپ سه‌بعدی سرمایه‌گذاری کرده است تا این تکنیک را در فضا عملی کند.
ناسا این قرارداد را به یک شرکت استارتاپی به نام "ساخت فضا" (Made in Space) سپرده است.
"آرکینات" که به نظر می‌رسد ترکیبی از واژه‌های معمار (Architect) و فضانورد (Astronaut) است، مأموریتی است که چندین سال است در حال توسعه است و اکنون می‌تواند تا اواسط سال ۲۰۲۲ راه‌اندازی شود.
مشکل این است که اگر شما می‌خواهید یک فضاپیمای در حال پرواز در مدار، مجموعه‌ای از سلول‌های خورشیدی به طول ۱۸ متر داشته باشد، باید ۱۸ متر از این ساختار را برای نصب به فضا ببرید. ضمن اینکه نصب آن‌ها آسان نیست؛ بنابراین واقعاً کار پیچیده‌ای است.
اما راه حل "آرکینات" ساده است: چرا فقط مواد لازم را به فضا نبریم و و آن را در محل مناسب چاپ کنیم؟ این گونه هیچ دشواری هم در بردن مصالح و نگهداری از آن وجود ندارد و می‌توان مواد لازم را در قالب آجر‌های جامد به فضا برد.
این شیوه، تولید قطعات لازم برای فضاپیما‌ها را آسان می‌کند و می‌توان با استفاده از این روش چیز‌هایی مانند بادبان‌های خورشیدی سبک، ساختار‌های پیچیده درگیر شونده و دیگر اجزای کاربردی را به راحتی در فضا تولید و نصب کرد.
چیز‌های زیادی وجود دارد که برای بردن به فضا به صورت یکپارچه بیش از حد بزرگ هستند، اما با این شیوه می‌توان کل قطعه را به صورت جز به جز ساخت.
شرکت "مید این اسپیس" در حال حاضر قرارداد‌های دیگری هم با ناسا دارد و قبلاً چاپ سه‌بعدی قطعات را در ایستگاه فضایی بین‌المللی به نمایش گذاشته است. این شرکت همچنین نشان داده است که می‌تواند مواد را در یک فضای خلاء مصنوعی که کم و بیش معادل یک محیط فضایی است، چاپ کند.
در نهایت نباید انتظار داشت که مأموریت "آرکینات وان" (Archinaut One) سوار موشک "الکترون" قبل از سال ۲۰۲۲ راه اندازی شود. در صورت پرتاب و پس از دستیابی به یک مدار پایدار، یک پرتو پرتاب می‌کند که تا ۱۰ متر پیش می‌رود. سلول‌های خورشیدی قابل انعطاف به این پرتو‌ها متصل شده‌اند و فرآیند چاپ سه‌بعدی بدین شکل انجام می‌گیرد.
هنگامی که کار به پایان می‌رسد، یک بازوی رباتیک آن‌ها را در محل قفل می‌کند و تمیزکاری را نیز انجام می‌دهد. پس از پایان، این مجموعه ۱۰ متری از سلول‌های خورشیدی حدود پنج برابر قدرتی را که یک فضاپیما به این اندازه دارد، تولید می‌کنند.
در نسخه دیگری بازوی رباتیک می‌تواند ترکیب قطعات را تغییر دهد و آن‌ها را مجدداً تنظیم کند، اتصالات را ببندد و کار‌های دیگری برای ایجاد ساختار‌های پیچیده‌تر انجام دهد.
به طور طبیعی تولید در فضا یک دغدغه بزرگ برای آمریکا است که قصد دارد حضوری دائمی در ماه و اطراف آن داشته باشد؛ بنابراین خیلی ساده‌تر خواهد بود تا یک چیز را در محل مورد نظر تولید کرد تا اینکه بخواهیم آن را به فاصله ۴۰۰ هزار کیلومتری ببریم.
ناسا این قرارداد را به یک شرکت استارتاپی به نام "ساخت فضا" (Made in Space) سپرده است.
"آرکینات" که به نظر می‌رسد ترکیبی از واژه‌های معمار (Architect) و فضانورد (Astronaut) است، مأموریتی است که چندین سال است در حال توسعه است و اکنون می‌تواند تا اواسط سال ۲۰۲۲ راه‌اندازی شود.
مشکل این است که اگر شما می‌خواهید یک فضاپیمای در حال پرواز در مدار، مجموعه‌ای از سلول‌های خورشیدی به طول ۱۸ متر داشته باشد، باید ۱۸ متر از این ساختار را برای نصب به فضا ببرید. ضمن اینکه نصب آن‌ها آسان نیست؛ بنابراین واقعاً کار پیچیده‌ای است.
اما راه حل "آرکینات" ساده است: چرا فقط مواد لازم را به فضا نبریم و و آن را در محل مناسب چاپ کنیم؟ این گونه هیچ دشواری هم در بردن مصالح و نگهداری از آن وجود ندارد و می‌توان مواد لازم را در قالب آجر‌های جامد به فضا برد.
این شیوه، تولید قطعات لازم برای فضاپیما‌ها را آسان می‌کند و می‌توان با استفاده از این روش چیز‌هایی مانند بادبان‌های خورشیدی سبک، ساختار‌های پیچیده درگیر شونده و دیگر اجزای کاربردی را به راحتی در فضا تولید و نصب کرد.
چیز‌های زیادی وجود دارد که برای بردن به فضا به صورت یکپارچه بیش از حد بزرگ هستند، اما با این شیوه می‌توان کل قطعه را به صورت جز به جز ساخت.
شرکت "مید این اسپیس" در حال حاضر قرارداد‌های دیگری هم با ناسا دارد و قبلاً چاپ سه‌بعدی قطعات را در ایستگاه فضایی بین‌المللی به نمایش گذاشته است. این شرکت همچنین نشان داده است که می‌تواند مواد را در یک فضای خلاء مصنوعی که کم و بیش معادل یک محیط فضایی است، چاپ کند.
در نهایت نباید انتظار داشت که مأموریت "آرکینات وان" (Archinaut One) سوار موشک "الکترون" قبل از سال ۲۰۲۲ راه اندازی شود. در صورت پرتاب و پس از دستیابی به یک مدار پایدار، یک پرتو پرتاب می‌کند که تا ۱۰ متر پیش می‌رود. سلول‌های خورشیدی قابل انعطاف به این پرتو‌ها متصل شده‌اند و فرآیند چاپ سه‌بعدی بدین شکل انجام می‌گیرد.
هنگامی که کار به پایان می‌رسد، یک بازوی رباتیک آن‌ها را در محل قفل می‌کند و تمیزکاری را نیز انجام می‌دهد. پس از پایان، این مجموعه ۱۰ متری از سلول‌های خورشیدی حدود پنج برابر قدرتی را که یک فضاپیما به این اندازه دارد، تولید می‌کنند.
در نسخه دیگری بازوی رباتیک می‌تواند ترکیب قطعات را تغییر دهد و آن‌ها را مجدداً تنظیم کند، اتصالات را ببندد و کار‌های دیگری برای ایجاد ساختار‌های پیچیده‌تر انجام دهد.
به طور طبیعی تولید در فضا یک دغدغه بزرگ برای آمریکا است که قصد دارد حضوری دائمی در ماه و اطراف آن داشته باشد؛ بنابراین خیلی ساده‌تر خواهد بود تا یک چیز را در محل مورد نظر تولید کرد تا اینکه بخواهیم آن را به فاصله ۴۰۰ هزار کیلومتری ببریم.
ارسال نظرات