از سوی محققان؛
به گزارش گروه فناوری خبرگزاری دانشجو، محققان روش ساده‌تری برای تحویل دارو‌های ضدسرطان لوزالمعده ارائه کردند. پژوهشگران مرکز پزشکی کانزاس‌سیتی و دانشگاه ایالتی داکوتای شمالی مسیری جدید برای تحویل دارو‌های ضدسرطان لوزالمعده طراحی کرده‌اند که می‌تواند مبارزه با این بیماری را بسیار ساده‌تر کند. محصورسازی دارو‌های سرطانی در نانوذرات نشان می‌دهد که تومور‌ها را به‌طور موثرتر هدف قرار داده می‌شوند و از خطرات دیگر قسمت‌های بدن جلوگیری خواهد شد.
ساشانتا بانرجی از محققان این پروژه معتقد است که به محض این که این فناوری برای استفاده در بیماران آماده شود، این روش تعداد دوز‌های مورد نیاز بیماران را کاهش می‌دهد و همچنین به‌طور موثری از پیشرفت تومور جلوگیری می‌کند.
آدنوکارسینومای مجرای لوزالمعده تهاجمی‌ترین شکل سرطان لوزالمعده است. این سرطان یکی از مهمترین دلایل مرگ و میر ناشی از سرطان در سراسر جهان است. بیماران مبتلا به این نوع سرطان شانس بقای پنج ساله حدود ۸ درصد دارند. حدود ۷ درصد از کل مرگ‌های سرطانی در آمریکا ناشی از آدنوکارسینومای مجرای پانکراس است.
جمسیتابین داروی استاندارد فعلی برای درمان این سرطان است. با این حال، جمسیتابین فقط اندکی شانس زنده ماندن بیماران را افزایش می‌دهد. جمسیتابین به سرعت در بدن تخریب می‌شود و اثربخشی آن را محدود می‌کند. تومور‌های سرطانی لوزالمعده نیز اغلب در برابر این دارو مقاومت می‌کنند.
درمان موثرتری برای این نوع سرطان ارائه شده که به مهارکننده گیرنده خارج سلولی کیناز (ERKi) شهرت دارد. تحقیقات ژنتیکی نشان داده است که جهش ژنی یکی از عوامل اصلی رشد تومور پانکراس است. آنزیم ERK با این جهش برهم‌کنش دارد؛ بنابراین، مهار این آنزیم می‌تواند فرآیند گسترش سرطان را کُند کند. تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که مقاومت در برابر جمسیتابین نیز به این آنزیم مربوط می‌شود.
چندین مشکل برای درمان بیماران با ERKi وجود دارد. این دارو سمی است و می‌تواند باعث آسیب به سایر قسمت‌های بدن شود. ERKi در آب حل نمی‌شود و تهیه یک فرمولاسیون موثر را دشوار می‌کند. همچنین این ماده در معرض تجزیه در بدن قرار دارد و اثربخشی آن با تجزیه شدن محدود می‌شود.
برای مقابله با این مشکلات، محققان روش جدیدی برای رساندن دارو به تومور‌های پانکراس ایجاد کردند. آن‌ها یک سیستم تحویل نانوذرات را طراحی کردند تا هم جمسیتابین و هم ERKi را به لوزالمعده برسانند و در آنجا بیشترین تأثیر را داشته باشند.
این دو دارو در نانوذرات ساخته شده از پلیمر‌ها محصور شده‌اند. نانوذرات تجزیه داروها را متوقف می‌کنند و از سایر بخش‌های بدن در برابر اثرات سمی این دارو محافظت می‌کنند.
pH داخل سلول‌های تومور کمتر از pH دیگر نواحی بدن است. این نانوذرات برای آزاد‌سازی داروها، درصورت تماس با محیط pH پایین‌تر، طراحی شده‌اند. به این ترتیب، محققان می‌توانند داروها را به‌طور خاص به سلول‌های سرطانی و نه سایر مناطق بدن، برسانند.
این تیم تحقیقاتی در حال حاضر روی ترکیبات دیگر دارویی برای درمان سرطان‌های مختلف کار می‌کنند و همچنین در حال ایجاد پلیمر‌های جدید برای بهبود درمان سرطان هستند.
ساشانتا بانرجی از محققان این پروژه معتقد است که به محض این که این فناوری برای استفاده در بیماران آماده شود، این روش تعداد دوز‌های مورد نیاز بیماران را کاهش می‌دهد و همچنین به‌طور موثری از پیشرفت تومور جلوگیری می‌کند.
آدنوکارسینومای مجرای لوزالمعده تهاجمی‌ترین شکل سرطان لوزالمعده است. این سرطان یکی از مهمترین دلایل مرگ و میر ناشی از سرطان در سراسر جهان است. بیماران مبتلا به این نوع سرطان شانس بقای پنج ساله حدود ۸ درصد دارند. حدود ۷ درصد از کل مرگ‌های سرطانی در آمریکا ناشی از آدنوکارسینومای مجرای پانکراس است.
جمسیتابین داروی استاندارد فعلی برای درمان این سرطان است. با این حال، جمسیتابین فقط اندکی شانس زنده ماندن بیماران را افزایش می‌دهد. جمسیتابین به سرعت در بدن تخریب می‌شود و اثربخشی آن را محدود می‌کند. تومور‌های سرطانی لوزالمعده نیز اغلب در برابر این دارو مقاومت می‌کنند.
درمان موثرتری برای این نوع سرطان ارائه شده که به مهارکننده گیرنده خارج سلولی کیناز (ERKi) شهرت دارد. تحقیقات ژنتیکی نشان داده است که جهش ژنی یکی از عوامل اصلی رشد تومور پانکراس است. آنزیم ERK با این جهش برهم‌کنش دارد؛ بنابراین، مهار این آنزیم می‌تواند فرآیند گسترش سرطان را کُند کند. تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که مقاومت در برابر جمسیتابین نیز به این آنزیم مربوط می‌شود.
چندین مشکل برای درمان بیماران با ERKi وجود دارد. این دارو سمی است و می‌تواند باعث آسیب به سایر قسمت‌های بدن شود. ERKi در آب حل نمی‌شود و تهیه یک فرمولاسیون موثر را دشوار می‌کند. همچنین این ماده در معرض تجزیه در بدن قرار دارد و اثربخشی آن با تجزیه شدن محدود می‌شود.
برای مقابله با این مشکلات، محققان روش جدیدی برای رساندن دارو به تومور‌های پانکراس ایجاد کردند. آن‌ها یک سیستم تحویل نانوذرات را طراحی کردند تا هم جمسیتابین و هم ERKi را به لوزالمعده برسانند و در آنجا بیشترین تأثیر را داشته باشند.
این دو دارو در نانوذرات ساخته شده از پلیمر‌ها محصور شده‌اند. نانوذرات تجزیه داروها را متوقف می‌کنند و از سایر بخش‌های بدن در برابر اثرات سمی این دارو محافظت می‌کنند.
pH داخل سلول‌های تومور کمتر از pH دیگر نواحی بدن است. این نانوذرات برای آزاد‌سازی داروها، درصورت تماس با محیط pH پایین‌تر، طراحی شده‌اند. به این ترتیب، محققان می‌توانند داروها را به‌طور خاص به سلول‌های سرطانی و نه سایر مناطق بدن، برسانند.
این تیم تحقیقاتی در حال حاضر روی ترکیبات دیگر دارویی برای درمان سرطان‌های مختلف کار می‌کنند و همچنین در حال ایجاد پلیمر‌های جدید برای بهبود درمان سرطان هستند.
ارسال نظرات