گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، ریحانه شرافتی؛ یکشنبه (۲۲فروردین) خرابکاری تروریستی در سایت نطنز انجام شد که خسارت‌های قابل‌توجهی در سیستم برق‌رسانی این تاسیسات ایجاد کرد و فعالیت در این مرکز را تنها چند روز بعد از راه‌اندازی دوباره آن به تعویق انداخت. متهم اول این حادثه که فاصله چندانی با فاجعه نداشت، طبق گزارش همه خبرگزاری‌ها و اعلام موساد، اسرائیل بود؛ اما نیروهای اسرائیلی تنها مقصران این رخداد نیستند؛ دو ضلع دیگر از واقعه وزارت اطلاعات و دولت دوازدهم، به طور خاص وزارت خارجه است.
موضع رژیم غاصب صهیونیستی نسبت به جمهوری‌اسلامی ایران مشخص و واضح است لذا از آنها انتظاری جز دشمنی و خرابکاری نمی‌رود. غده سرطانی‌ای که رویای نابودی ایران را در سر دارد و لحظه‌ای از تلاش برای رسیدن به این هدف فروگذار نیست.
ناراحتی و نگرانی اصلی اما عوامل داخلی هستند. مسئولان وزارت اطلاعات با اشراف و آگاهی از تلاش‌ها و نقشه‌های دشمن برای تنها نیروگاه باقی مانده فعال و آسیب‌پذیر نطنز عملکرد و دقت نظر لازم را نداشته‌اند که این خرابکاری به سر انجام رسیده است. عملکرد ضعیف این نهاد در مدت اخیر موجب دل سردی و نگرانی مردم شده است. تکیه گاه و مأمنی که موجب فخر ایران محسوب شده و می شود به نظر دچار ضعف شده است. مجاهدینی که در مدح و وصف آنها بسیار سروده شده و می‌بایست مانع نفوذ باشند را چه شده؟ باید هوشیار بود تا نقطه قوت کشور تبدیل به نقطه ضعفمان نشود و نعمت بزرگ امنیت از دست نرود.
ضلع سوم و کلیدی حادثه نطنز؛ دولت مذاکره
هشت سال یک عده با وعده‌های تنش‌زدایی و گره‌گشایی پای میز مذاکرات رفتند و تا نهایت توان به طرف‌های مقابل امتیاز و تعهد دادند؛ بعد از آن واقعه فرخنده و انعقاد معاهده‌ها، یکی پس از دیگری ایران متعهدانه به پیمان‌های خود عمل کرد با این خیال باطل که آرامش و آسایش ملت شریف ایران هرچه زودتر حاصل شود. هر چند که در این فاصله مزاحمی چون آمریکا از این توافق خارج شد و روند تحریم‌ها هم قطع نشد؛ اما هیچکدام از این موارد مردان دیپلمات ما را مایوس نکرد و روند انتقال اطلاعات از پایگاه‌های هسته‌ای ایران به سازمان ملل متوقف نشد! تا اینکه بالاخره مجلسی‌ها وارد عمل شدند و بعد از بالا و پایین‌های بسیار ترمز این اقدامات یک‌جانبانه را کشیدند.
بعد از توافق برجام که قرار بود سایه جنگ را از بین ببرد شاهد شهادت سردار دلها و در ادامه آن اعتراف گستاخانه قاتل وی و همچنین ترور یکی دیگر از دانشمندان کشور، شهید دکتر فخری زاده بودیم. واکنش سازمان ملل در مقابل این فاجعه‌های غیرانسانی سکوت بود... تمام این هزینه‌ها در ازای هیچ داده شد همچنان که می‌بینیم وضعیت اقتصاد کشور سقوط داشته و جیب مردم هر روز خالی تر از قبل می شود.
امروز شاهد محکوم کردن اسرائیل توسط مذاکره طلبان هستیم انگار نه انگار تا دیروز ایشان محو سخاوت جنتلمن‌های پشت میز مذاکره بودند و به آنها لبخند می‌زدند، در حالیکه متوجه به کلاه بزرگی که به سرمان گذاشته می‌شد نبودند. شاید اسرائیل از اعضای دور میز مذاکره نبود و از این که تنها برای چند دهه امنیت نسبی منطقه برایش به دست آمده ناراضی بود اما کیست که نداند آمریکا مدافع منافع اسرائیل است.
برجام، ماحصل مذاکره از موضع ضعف، موجب تحلیل و تضعیف روز‌به‌روز صنعت هسته‌ای کشور، بازوی قدرتی که تحریم کنندگان را پای میز مذاکره نشاند، شد و با اشتراک‌گذاری اطلاعات محرمانه و حساس نیروگاه‌هایمان صنعت هسته‌ای را آسیب‌پذیر و زمینه ساز نفوذ ۲۲ فروردین شد.
وزارت اطلاتی که از عزم دشمن آگاه بود اما همت کافی را نداشت، سیاست خارجه‌ای که به جای تامین و دفاع از منافع ملی به دشمن اعتماد کرد و اطلاعات مهم هسته‌ای را در اختیارشان گذاشت و اسرائیلی که هیچ فرصتی را برای ضربه به ایران از دست نداده، دست به دست هم داده و این حادثه را رقم زدند. نتیجه‌گیری عدم مذاکره نیست بلکه تغییر شیوه و روند مذاکرات فعلی است. دیپلماسی که از موضع قدرت نباشد به جای عزت و ایجاد رونق، ذلت‌بار و بی حاصل است.
ریحانه شرافتی - عضو واحد سیاسی انجمن اسلامی دانشجویان
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.