تک تک جمع گردد ، وانگهی خیابان ها پر شود

به گزارش «خبرگزاری دانشجو»-یادداشت دانشجویی*؛دیروز برای انجام کاری باید به مرکز شهر مراجعه می‌کردم. مسیری که باید طی می‌کردم، بسیار شلوغ بود و ترافیک بسی سنگین. آقای راننده گفت: نگاه که می‌کنی می‌بینی که اکثر اتومبیل ها تک سرنشین هستند.
و من در ذهنم به مطالبی که طی ترم های گذشته خوانده ام فکر می کردم. استادها همیشه می‌گفتند “ترافیک” یک مسأله بزرگ و پیچیده ی عصر حاضر در تمام کلانشهرهاست، که برای حل آن هر کاری می‌کنند و به روش‌های مختلفی متوسل می‌شوند، اما بعد از مدتی مشکل دیگری به وجود آمده و مسأله و معضل اصلی به کلی حل نمی‌گردد.
با یکی از دوستان راجع به این موضوع صحبت می‌کردیم. می‌گفت : در یکی از جاده های برون‎شهری، تعداد زیادی نمایندگی فروش و پخش خودرو دیده است. او این نظر را داشت که نباید در این حجم انبوه خودرو تولید شود که مردم هم ترغیب به خرید شوند و بایستی تولیدات خودرو را محدود کرد.
می‌گفت: مردم اغلب یک خودرو با پلاک زوج و یکــی فرد دارند که این گونه مواقع بتوانند از هر کدام که نیاز شد استفاده کنند!
و من فکر می‌کردم به قیمت بنزین، که هر روز سیر صعودی خودش را پیش می‌گیرد و بالاتر می‌رود یا جریمه هایی که در بخش راهنمایی و رانندگی اعمال می‌شود یا پل ها، جاده ها، بزرگراه ها و اتوبان هایی که هر ساله هزینه و وقت زیادی بر گرده اقتصاد کشور می‌گذارند و ظاهری از شهر که روز به روز تغییر خواهد کرد تا شاید مساله ترافیک حل شود و سیاست هایی که هر روز یک مدل جدیدش اعمال می‌شود ولی مردم باز هم راه دیگری را برای تک سرنشین شدن پیدا می‌کنند و خیابان ها روز به روز پرتر می شود!
مسأله ترافیک به این سادگی ها قابل حل نیست مگر این که مردم خود بخواهند. اگر هر فردی که خودرو دارد تصمیم بگیرد نقشی برای حل این مسأله در حد توانش ایفا کند، مطمئناً این مسأله‌ی پیچیده، پرهزینه و بزرگ، کوچک‌تر شده و به مرور حل خواهد گشت.
اگر شهروندان به این مسئله بیاندیشند که با رفت و آمدهای انفرادی با خودروی شخصی هر روزه، نفت و گاز که سرمایه ملی و حق همه مردم، اعم از آن هایی که خودرو دارند یا ندارند، از افرادی که در شهرهای بزرگ ساکن‌اند یا در نقاط دور افتاده‌ی کشور زندگی می‌کنند، ضایع می‌شود. فکر کنند به سرب و جیوه و هوای آلوده‌ای که هر روزه بیشتر و بیشتر تنفس می‌کنند و به سلامتی خود آسیب می‌رسانند. یا به فکر فرزندان و عزیزان خود باشند، به خود جرأت می‌دهند تا تک سرنشین راندنِ دائمی را رها کنند و سری هم به وسایل نقلیه عمومی بزنند و خود دریابند که در وقت و هزینه هایشان نیز صرفه‌جویی می‌شود و نعمت سلامتی شان هم حفظ خواهد شد.
بر این باورم که خودمان باید بخواهیم تا مشکلات‌مان حل شود، فقط حرف نزنیم و کمی هم عمل کنیم و  در همه‌ی زمینه‌ها و تمامی امور منتظر مسئولین نباشیم ،پس باید دست به دست هم، کنیم شهر خویش را آباد.

جواد حسنی نیا-دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.