یادداشت دانشجویی |
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، عليرضا تقوي نيا؛
اول، عدم استفاده از موشک‌های دوربرد خانواده شهاب و در مقابل شلیک انبوه بالستیک‌های نقطه زن تاکتیکی که برای اهداف کوتاه برد مورد استفاده قرار می‌گیرند. این موشک‌ها بسیار دقیق بوده و به سرجنگی شدید الانفجار مجهز هستند.
نکته گیرا اینست که بدانیم با توجه به تکنولوژی بومی و تولید انبوه، قیمت این تجهیزات در مقایسه با نمونه‌های خارجی اصلا قابل مقایسه نیست. برای مثال موشک‌های بالستیک خانواده فاتح ۱۱۰ مانند هرمز، خلیج فارس (زمین به دریا) و فاتح ۳۱۳ که دقت اصابتشان زیر ۵ متر اعلام شده برای ایران حدود ۱۵۰ هزار دلار تمام می‌شود و این در حالی است که بالستیک اسکندر روسی با مشخصات مشابه ۳ میلیون دلار و کروز توماهاوک آمریکایی ۱/۵ میلیون دلار قیمت دارند.
همچنین موشک‌های دوربرد ایران همچون شهاب ۳، سجیل و قدر هر تیر آن چند میلیون دلار برای وزارت دفاع هزینه بر می‌دارد. یعنی با هزینه یک موشک سجیل با سرجنگی به جرم ۷۰۰ کیلو تا ۱ تن، می‌توانیم ده‌ها موشک خانواده فاتح با برد ۳۰۰ تا ۷۰۰ کیلومتر و سر جنگی ۵۰۰ کیلوگرمی بسازیم.
فلذا به زعم من استراتژی سپاه در سال‌های اخیر برای تحدید، تهدید و در نتیجه ایجاد موازنه وحشت در برابر دشمن اصلی خود در منطقه یعنی اسرائیل، سرمایه گذاری بیشتری روی موشک‌های خانواده فاتح بوده و مترصد آن است که این تجهیزات را در جغرافیای سرزمینی متحدانش یعنی لبنان و سوریه (و شاید در آینده عراق) در تعداد بسیار بالا مستقر کند.
این راهبرد از آن جهت کارآمد است که اولا خاک ایران در مواجهه احتمالی آتی از جنگ دور می‌ماند و علاوه بر آن با هزینه بسیار اندک می‌توان هزاران موشک دقیق با قدرت ویران کنندگی فراوان را در اطراف اسرائیل مستقر کرد که با توجه به حجم آتش بالا و مهمتر قابلیت هدایت تا لحظه اصابت از گزند سامانه‌های موشکی در امان خواهند بود.
اصولا موشک‌های فاتح ۱۱۰ به موشک لبنان معروفند، چون از ابتدا برای استفاده جنبش حزب الله ساخته شدند و چندی پیش بود که سید حسن نصرالله اعلام کرد: در جنگ تموز ۲۰۰۶ نیز این موشک‌ها در زرادخانه حزب الله وجود داشت، اما با توجه به شرایط جنگ نیازی به استفاده از آن حس نشد.
گزاره فوق یعنی حداقل ۱۴ سال است که مقاومت لبنان این سلاح دقیق و مرگبار را در اختیار دارد که هر فروند از آن معادل از بین رفتن یک مرکز حیاتی و راهبردی همچون نیروگاه و پالایشگاه است.
نکته دوم نحوه پرتاب بی سابقه از زیر زمین بود که شلیک رویشی نام گرفت. در این تاکتیک، موشکی که مشابه خانواده فاتح بود بدون لانچر مرسوم، ناگهان از زیر خاک لانچ شد.
از مزایای این روش غافلگیری بالای آن ارزیابی می‌گردد چرا که هر گونه تحرکی روی زمین توسط دیده بان، پهپاد‌های شناسایی و ماهواره‌ها رصد می‌شود، اما با بهره گیری از این شیوه احتمال لو رفتن بیش از پیش کم خواهد شد.
همچنین با توجه به سوخت جامد این نوع موشک، کاربر دیگر نگران فاسد شدن و تعویض سوخت نیز نخواهد بود و مدت زمان زیادی میتواند این جنگ افزار را زیر زمین مخفی کند.
به زعم من پیام این تاکتیک نوین مستقیما متوجه اسرائیل شد زیرا با توجه به جغرافیای گسترده ایران و وجود ده‌ها شهر موشکی و صده‌ها سیلوی زیر زمینی در اعماق زمین و کوه‌ها، این شیوه کاربرد چندانی ندارد و مناسب مناطقی با گستره محدود و مشرف به خطوط درگیری همچون جنوب لبنان و سوریه است.
همان گونه که در بالا ذکر کردم استراتژی ایران در سال‌های اخیر مقابله با رژیم صهیونیستی از طریق تسلیح نیرو‌های نیابتی و متحدانش همچون سوریه، لبنان و مقاومت فلسطین به ادوات دقیق و مرگبار در حجم بالا بوده و این تجهیزات در زمان مناسب خود می‌توانند کابوس مرگباری برای اسرائیل شوند و علت حملات مکرر این رژیم به محموله‌های سلاح در سوریه پس از شروع جنگ داخلی نیز همین است.
اما در لبنان قضیه متفاوت است و با تدقیق در تحولات این کشور در می‌یابیم با توجه به بازدارندگی ایجاد شده توسط مقاومت از سال ۲۰۰۶، اسرائیل تاکنون جرات هدف قرار دادن حتی یک محموله را نداشته و تخمین زده می‌شود که هزاران موشک و راکت در طی این سال‌ها به زرادخانه حزب الله اضافه شده است؛ آماری که خود اسرائیلی‌ها آن را بالای ۱۰۰ هزار فروند ارزیابی کرده اند.
نکته گیرا اینست که بدانیم با توجه به تکنولوژی بومی و تولید انبوه، قیمت این تجهیزات در مقایسه با نمونه‌های خارجی اصلا قابل مقایسه نیست. برای مثال موشک‌های بالستیک خانواده فاتح ۱۱۰ مانند هرمز، خلیج فارس (زمین به دریا) و فاتح ۳۱۳ که دقت اصابتشان زیر ۵ متر اعلام شده برای ایران حدود ۱۵۰ هزار دلار تمام می‌شود و این در حالی است که بالستیک اسکندر روسی با مشخصات مشابه ۳ میلیون دلار و کروز توماهاوک آمریکایی ۱/۵ میلیون دلار قیمت دارند.
همچنین موشک‌های دوربرد ایران همچون شهاب ۳، سجیل و قدر هر تیر آن چند میلیون دلار برای وزارت دفاع هزینه بر می‌دارد. یعنی با هزینه یک موشک سجیل با سرجنگی به جرم ۷۰۰ کیلو تا ۱ تن، می‌توانیم ده‌ها موشک خانواده فاتح با برد ۳۰۰ تا ۷۰۰ کیلومتر و سر جنگی ۵۰۰ کیلوگرمی بسازیم.
فلذا به زعم من استراتژی سپاه در سال‌های اخیر برای تحدید، تهدید و در نتیجه ایجاد موازنه وحشت در برابر دشمن اصلی خود در منطقه یعنی اسرائیل، سرمایه گذاری بیشتری روی موشک‌های خانواده فاتح بوده و مترصد آن است که این تجهیزات را در جغرافیای سرزمینی متحدانش یعنی لبنان و سوریه (و شاید در آینده عراق) در تعداد بسیار بالا مستقر کند.
این راهبرد از آن جهت کارآمد است که اولا خاک ایران در مواجهه احتمالی آتی از جنگ دور می‌ماند و علاوه بر آن با هزینه بسیار اندک می‌توان هزاران موشک دقیق با قدرت ویران کنندگی فراوان را در اطراف اسرائیل مستقر کرد که با توجه به حجم آتش بالا و مهمتر قابلیت هدایت تا لحظه اصابت از گزند سامانه‌های موشکی در امان خواهند بود.
اصولا موشک‌های فاتح ۱۱۰ به موشک لبنان معروفند، چون از ابتدا برای استفاده جنبش حزب الله ساخته شدند و چندی پیش بود که سید حسن نصرالله اعلام کرد: در جنگ تموز ۲۰۰۶ نیز این موشک‌ها در زرادخانه حزب الله وجود داشت، اما با توجه به شرایط جنگ نیازی به استفاده از آن حس نشد.
گزاره فوق یعنی حداقل ۱۴ سال است که مقاومت لبنان این سلاح دقیق و مرگبار را در اختیار دارد که هر فروند از آن معادل از بین رفتن یک مرکز حیاتی و راهبردی همچون نیروگاه و پالایشگاه است.
نکته دوم نحوه پرتاب بی سابقه از زیر زمین بود که شلیک رویشی نام گرفت. در این تاکتیک، موشکی که مشابه خانواده فاتح بود بدون لانچر مرسوم، ناگهان از زیر خاک لانچ شد.
از مزایای این روش غافلگیری بالای آن ارزیابی می‌گردد چرا که هر گونه تحرکی روی زمین توسط دیده بان، پهپاد‌های شناسایی و ماهواره‌ها رصد می‌شود، اما با بهره گیری از این شیوه احتمال لو رفتن بیش از پیش کم خواهد شد.
همچنین با توجه به سوخت جامد این نوع موشک، کاربر دیگر نگران فاسد شدن و تعویض سوخت نیز نخواهد بود و مدت زمان زیادی میتواند این جنگ افزار را زیر زمین مخفی کند.
به زعم من پیام این تاکتیک نوین مستقیما متوجه اسرائیل شد زیرا با توجه به جغرافیای گسترده ایران و وجود ده‌ها شهر موشکی و صده‌ها سیلوی زیر زمینی در اعماق زمین و کوه‌ها، این شیوه کاربرد چندانی ندارد و مناسب مناطقی با گستره محدود و مشرف به خطوط درگیری همچون جنوب لبنان و سوریه است.
همان گونه که در بالا ذکر کردم استراتژی ایران در سال‌های اخیر مقابله با رژیم صهیونیستی از طریق تسلیح نیرو‌های نیابتی و متحدانش همچون سوریه، لبنان و مقاومت فلسطین به ادوات دقیق و مرگبار در حجم بالا بوده و این تجهیزات در زمان مناسب خود می‌توانند کابوس مرگباری برای اسرائیل شوند و علت حملات مکرر این رژیم به محموله‌های سلاح در سوریه پس از شروع جنگ داخلی نیز همین است.
اما در لبنان قضیه متفاوت است و با تدقیق در تحولات این کشور در می‌یابیم با توجه به بازدارندگی ایجاد شده توسط مقاومت از سال ۲۰۰۶، اسرائیل تاکنون جرات هدف قرار دادن حتی یک محموله را نداشته و تخمین زده می‌شود که هزاران موشک و راکت در طی این سال‌ها به زرادخانه حزب الله اضافه شده است؛ آماری که خود اسرائیلی‌ها آن را بالای ۱۰۰ هزار فروند ارزیابی کرده اند.
عليرضا تقوي نيا - فعال دانشجویی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات