یادداشت دانشجویی/
گروه دانشگاه‌های کشور «خبرگزاری دانشجو» ،بر همه اصحاب قلم و اندیشه و موثرین و دغدغه مندان لازم است در ابتدای سال به واکاوی عوامل تقویت وحدت ملت و دولت بپردازند و در عین حال از انذار و هشدار و اعراض از اسباب تضعیف این همدلی و هم زبانی دریغ نورزند که در این سطور سعی نگارنده بر تنذیر و اخطار نسبت به یکی از مهم‌ترین عوامل تفرقه و جدایی یک جامعه می‌باشد که بر اساس ادله عقلی و نقلی از مهم‌ترین عوامل شکننده وحدت بین ملت و دولت پدیده زشت اشرافی‌گری و اشراف زدگی است، چرا که فاصله طبقاتی و بی‌توجه شدن به محرومین مجالی برای همدلی و هم زبانی افراد و اقشار یک جامعه نمی‌گذارد.
به همین مناسبت که امیر المومنین علی (ع) حتی هم سفره شدن فرماندار بصره عثمان بن حنیف با یکی از اشراف شهر را مذمت نموده و در یک توبیخ نامه به او می‌نویسد: «اما بعد، اى پسر حنیف، به من خبر رسیده که مردى از جوانان اهل بصره تو را به مهمانى خوانده و تو هم به آن مهمانى شتافته اى، با غذاهاى رنگارنگ، ظرف هایى پر از طعام که به سویت آورده مى‌شده، پذیراییت کرده‌اند، خیال نمى‌کردم مه‌مان شدن به سفره قومى را قبول کنى که محتاجشان را به جفا مى‌رانند و توانگرشان را به مهمانى مى‌خوانند، به لقمه اى که بر آن دندان مى‌گذارى دقت کن، لقمه اى را که حلال و حرامش بر تو روشن نیست بیرون افکن و آنچه را مى‌دانى از راه هاى حلال به دست آمده بخور».
به یقین شما بر اساس ملاک و مبنای حکومت عدل علوی وقتی با خبر می‌شوید که یکی از میلیاردرهای شهر (که البته سوءسابقه مشارکت و پشتیبانی در تهیه نماهنگ غیر اخلاقی و خلاف قانون در مدتی نه چندان دور، اعتراض متدینین را در پی داشته) جلسه همدلی و هم زبانی با حضور تعدادی از صاحب منصبان و شخصیت‌های سیاسی و اجتماعی برگزار می‌کند، باید به وظیفه امر به معروف و نهی از منکر قلم به انذار چرخاند و فریاد اعتراض آشکار کرد؛ چرا که وقتی مدعیان مردم داری که شخصیت و موقعیت کنونی خویش را به بها خون شهیدان و ایثارگری مردم رشید و فهیم ایران بدست آورده‌اند امروز بی‌محابا با صاحبان ثروت که دارای حسن شهرت نیستند، عکس یادگاری می‌گیرند فردای نه چندان دور برای حفظ قدرت و جایگاه و یا ارتقای مقام و موقعیت از این مکنت حتما بهره‌های غیر مشروع می‌گیرند و این یعنی جدایی دولت مردان و صاحب منصبان از توده عام مردم.
زیرا اگر دستیابی به مراکز مهم و حساس کشور مبتنی بر باندهای قدرت و ثروت باشد نه بر اساس لیاقت و شایستگی‌ها، آن هم به پشتوانه عقبه اجتماعی مردمی یقینا وحدت اصیل و ماندگار و پایدار بین دولت و ملت تحقق پیدا نمی‌کند و از این باب می‌باشد که مقام معظم رهبری در دیدار با نمایندگان مجلس هشتم سفارش داشته‌اند «این خیلى خطر بزرگى است که کسى به خاطر تأمین نمایندگى در یک دوره، نزدیک بشود به صاحبان ثروت یا به صاحبان قدرت، این خیلى چیز بدى است، این از آن چیزهایى است که خداى متعال از آن‌ها نمی‌گذرد و انتقام خواهد گرفت... و روى جامعه اثر منفى می‌گذارد.»
یقینا این انذار و هشدار به همه مسئولین و مقامات کشوری و لشگری قابل تعمیم می‌باشد و با تاکیدات امام راحل مبنی بر دوری از اشراف زدگی و مرفهین بی‌درد باید آویزه گوش مسئولین گردد که «آن روزی که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحه دولت و ملت را بخوانیم».
آن روزی که رئیس جمهور ما خدای نخواسته، از آن خوی کوخ نشینی بیرون برود و به کاخ نشینی توجه کند، آن روز است که انحطاط برای خود و برای کسانی که با او تماس دارند پیدا میشود.
آن روزی که مجلسیان خوی کاخ نشینی پیدا کنند خدای نخواسته و از این خوی ارزنده کوخنشینی بیرون بروند، آن روز است که ما برای این کشور باید فاتحه بخوانیم.
یکی از نقاط برجسته در کلام امام خمینی (ره) این است که صاحبان واقعی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را پابرهنگان می‌دانند و مدام بر این اصل تاکید دارند ایشان طی سخنانی که در دیدار مسئولین نظام در تاریخ ۷/۶/ ۶۱ داشته‌اند، می‌فرمایند: «برای حیثیت خودتان، برای حیثیت کشورتان، باید این سر و پا برهنه ها را نگهشان دارید؛. اگر یک وقت سر خورده بشوند از دولت و خیال کنند که دولت دارد برای خودش یک کارهایی انجام می دهد و برای ما نیست و چطور، آن وقت هست که شما هر کدامتان ـ خدای نخواسته ـ از بین بروید، یک کسی برایتان فاتحه نمیخواند و یا اینکه «وقتی که اشراف - به قول خودشان - و اعیان و متمکنین و یال و کوپالدار‌ها، متصدی امور یک کشور شدند، قهرا این‌ها مردم را به حساب نمی آورند. این یک امر قهری است و در مقابل یک قدرتمند بزرگ‌تر از خودشان خاضعاند و در مقابل ضعفا و ملت خودشان، جابر و ستمگر.
امام خمینی (ره) در منشور روحانیت نیز به این اصل اشاره دارد که «یکی از وظایف روحانیت مقابله با سرمایه داران زالو صفت است و روحانیت باید مانند همیشه در صف اول مبارزه با خوی اشرافیت به پا خیزد.
امام خمینی (ره) می‌فرماید: روحانیت متعهد، به خون سرمایهداران زالو صفت تشنه است و هرگز با آنان سرآشتی نداشته و نخواهد داشت.
روحانیت متعهد، به خون سرمایهداران زالو صفت تشنه است و هرگز با آنان سر آشتی نداشته و نخواهد داشت.
آن‌ها با زهد و تقوا و ریاضت درس خواندهاند و پس از کسب مقامات علمی و معنوی نیز به همان شیوۀ زاهدانه و با فقر و تهیدستی و عدم تعلق به تجملات دنیا زندگی کرده‌اند و هرگز زیر بار منت و ذلت نرفتهاند. دقت و مطالعه در زندگی علمای سلف، حکایت از فقر و نهایتاً روح پرفتوت آنان برای کسب معارف می‌کند که چگونه در پرتو نور شمع و شعاع قمر تحصیل کرده‌اند و با قناعت و بزرگواری زیستند.
یکی از نکاتی که قرآن کریم به آن پرداخته است، نقش منفی مرفهین بی‌درد و عیاشان یک جامعه در روند وحدت و پیشرفت آن است.
در طول تاریخ اولین قشری که دعوت انبیای الهی را اجابت نموده‌اند مستضعفین و کوخ نشینان بوده‌اند در حالی که به نص آیات متعدد قرآن مهم‌ترین گروهی که مقابل انبیاء ایستادگی می‌کردند اشراف و خوشگذران‌ها و به تعبیر قرآنی «ملا» و «مترفین» بودند.
قرآن کریم درباره آنان فرموده است: «هیچ پیامبر هشدار دهنده‌ای را در جامعه‌ای نفرستادیم مگر آنکه اشراف و خوش گذران (مترفین) آنجامعه گفتند: ما به آنچه شما مامورش شده‌اید کافریم و گفتند (باور داشتند) ما از جهت اموال و فرزندان بیشتر و برتریم و عذاب نخواهیم شد.
و در آخر بیان نقش منفی اشراف و اشرافی‌گری برای یک جامعه در قرآن مبحثی طولانی است که ان شاءالله به مجال دیگر و مقال مفصل‌تر واگذار می‌گردد.
نویسنده: سعید مهدوی، مسئول دفتر نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه گیلان
ارسال نظرات