سینما به وجد آمد(۲)

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو یادداشت دانشجویی؛* پیش از این در مطلبی دیگر – سینما به وجد آمد(۱)- سعی در پاسخ به سه ایراد مهمی که نسبت به فیلم محمد رسول الله(ص) وارد می شود داشتیم. آن مطلب به طور مشخص در رابطه با هزینه این فیلم و مقایسه آن با همتایان جهانی اش، فضای وحدت آفرین فیلم و استانداردهای جهانی کننده فیلم اشاراتی شد؛ اما در رابطه با این فیلم گفتنی زیاد است و از زوایای گوناگون می توان به آن پرداخت.

همواره در تاریخ هنر نقاطی وجود دارند برای هنر هر کشور و یا دنیا که مرز هنر را جابجا می کنند. به عبارتی مرز هنر در هر شاخه ای توسط اثراتی خاص مشخص میشوند. برای مثال در شعر فارسی حافظ غزل فارسی را به نقطه ای می رساند که قبل از آن کسی نتوانسته بوده است تا به آن حد کمال را در ادب فارسی بیافریند. حال اگر به معاصران حافظ و یا پیش و پس از آن رجوع کنیم، می بینیم که عمدتا قسمت هایی از او را دارند و قسمت هایی را نه. یا به تعبیری شعر او شش دانگ است و دیگران کمتر از شش. از این مثال می توان استفاده کرد و تعمیم آن را به دیگر بخش های هنر بدان صورت داد که اصولا در هر هنری این جریان وجود دارد و آثاری پیشتاز و بازکننده مسیرند؛ اما فیلم محمد رسول الله(ص) را می توان در ژانر فیلم های تاریخی سینمای ایران به جرات یک قدم بلند رو به جلو و یک خط شکنی واضح دانست.

فاکتورهایی که باعث شده این فیلم با دیگر آثار تاریخی سینمای ایران فاصله داشته باشد و یک قدم رو به جلو باشد را می توان در چند مورد خلاصه کرد: اولین نکته در نوع همکاری یک گروه ایرانی با گروه های بین المللی است که خود ظرفیت هایی عظیم را به روی سینما گران ما می گشاید و علاوه بر انتقال تجربیات فراوان که در حوزه های گریم و دیگر موارد اتفاق افتاده باعث باز شدن بابی جدید به روی سینماگران انقلابی جهت استفاده از ظرفیت های جهانی خواهد شد. به یک معنا این اولین باری است که یک پروژه ی ایرانی توانسته این سطح از سینما گران مطرح جهان را دور خود جمع کند؛ اما نکته دوم را می توان در قدرت ساخت بالا و طراحی صحنه های بی نظیری عنوان کرد که باز می توان ادعا کرد برای اولین بار سینمای تاریخی ما به این سطح از توانمندی در صحنه سازی رسیده است.

سکانس هایی مانند معجزه پیامبر در ساحل دریا و امثال آن برتری بلا تردید این فیلم را بر دیگر آثار داخلی مشابه اش نشان می دهد. سومین نکته در این رابطه را می توان در موسیقی فیلم برشمرد که نوع استفاده از موسیقی و فیلم برداری در ساخت فیلم در نرم سینمای ما یک معجزه محسوب می شود و از استانداردهای فوق العاده بالایی برخوردار است و به عنوان چهارمین نکته باید گفت این پروژه به عنوان یک برند جهانی برای سینمای ما محسوب می شود و می تواند آبروی سینمای ما در ژانر تاریخی در سینمای جهان باشد و مهمتر از آن شاید این اولین باری باشد که فیلمی از جمهوری اسلامی در فضایی غیر نخبگانی و برای عموم مخاطبان اروپایی و آمریکایی و غیر آن از ارزش های ناب اسلامی و تاریخ صحیح اسلام سخن بگوید که همه و همه فیلم مجیدی را به یک استثنای بی نظیر در تاریخ سینمای ایران تبدیل میکند.

اما پس از این یکی از مهمترین نکاتی که ساخت فیلمی مانند محمد رسول الله(ص) به ذهن متبادر می کند، نوع مواجه مردم با آن است. این فیلم که توانست در زمانی اندک از مرز فروش سه میلیارد تومن نیز بگذرد به عبارتی توانسته مخاطبی را که سینما گران از قهر بودن او با سینما سخن می گویند به سینما بکشاند. این در حالی است که روشن فکر نمایان وطنی با تخریب بیش از پیش فیلم و انکار نقاط قوت آن و وارد کردن ایرادات بنی اسرائیلی مختلف سعی در کوچک جلوه دادن این فیلم و ضعیف شمردن آن دارند.

اما مشاهده می کنیم سیل مخاطبان چگونه خود را به سمت سینماهای کشور می کشانند تا این فیلم را ببینند. اما باز هم حسودان نمی توانند این همه حسن فیلم و اقبال مخاطب را ببینند و سر چون کپک به زیر برف هایی می برند که حاصل از جهلشان است و جمود فکری شان حتی در بهار سینما هم نمی گذارد سر از زیر این برف ها به در برند.

حمید اخوندی-فعال دانشجویی

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.