یادداشت دانشجویی/
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- مریم مهربان؛ * مدتی طولانی ست که به انتظار نشسته‌ایم تا از بهبود مشکلات زنان خبری بشنویم. اما هیچ خبری از فعالیت‌های انجام شده برای تحکیم بنیان خانواده، اقدامی برای بهبود وضعیت زنان معتاد یا کم شدن موانع فعالیت‌های اجتماعی زنان و ارزش نهادن واقعی به زن به گوش نمیرسد.
زنان آسیب دیده جامعه، مدت هاست می‌شنوند قرار است اقداماتی برای بهبود وضعیتشان حاصل شود، اما آنچه می‌بینند چیز دیگری است. یک نگاه گذرای آنان به سایت رسمی معاونتی که فریاد زنان جامعه سر داده است کافی است تا امیدشان نا امید شود. به جای بازتاب مشکلات حل شده یا بهبود یافته یا حداقل به جای انتشار راه حل‌های برون رفت، حال و هوای زنی را می‌بینند که سقف آرزویش ورود به ورزشگاه بوده است و دغدغه‌های فانتزی بیشتر به چشمشان می‌خورد تا نگرانی‌های واقعی.
می‌بینند که که به گفته خانم ابتکار افزایش اشتغال اعضای خانواده موجب بروز تنهایی در افراد جامعه شده و آنگاه بجای اقدامات لازم در جهت آگاهی بخشی به اعضای خانواده، سیاست معاونت امور زن و خانواده صرفا سیاست ارتقای مهارت و کارآفرینی و ایجاد کسب و کار جدید برای زنان برشمرده شده است.
زنانی که در خانواده دچار مشکل و تنهایی و افسردگی هستند، بدنبال حداقل کمک‌های این معاونت برای آگاهی بخشی اند. البته اگر هنوز باورشان نشده باشد که خانواده واژه‌ی فراموش شده در کنوانسیون‌های بین المللی ایست که از دید مسئولین تنها مرجع حل مشکلات زنان شناخته می‌شود.
زنان بی سرپرست یا بدسرپرستی که با مشکلات عدیده‌ی اقتصادی دست و پنجه نرم میکنند به دنبال کمک برای برون رفت از مشکلات اند و گفتن اینکه با رصد مشکلات میتوان برنامه‌ای برای کاهش آسیب‌های اجتماعی تدوین کرد دردی از آنان دوا نمیکند. زنان چشم انتظار عمل اند، نه حرف و سخنانی که سالهاست گوششان را پر کرده.
زن را، اگر ارزشمندترین عضو جامعه نخوانیم، بی‌شک می‌توانیم او را ارزش سازترین بدانیم و این توهین به اوست که به جای اصل قرار گرفتن زن و مشکلات و توانمندی هایش، بازی‌های سیاسی و دعوا‌های بچگانه بر سر کم ارزش‌ترین موارد جلوه گر می‌شوند.
مدتی ست آرزو می‌کنیم زنان آسیب دیده و دختران امیدوار کشورمان، اخبار اخیر معاونت امور زنان و خانواده را پیگیری نکرده باشند تا بلکه امید خود را برای پیش رفتن و پیش بردن از دست نداده باشند.
*مریم مهربان، مسئول خواهران انجمن اسلامی امیرکبیر (عضو دفتر تحکیم وحدت-تاسیس۱۳۴۲)
زنان آسیب دیده جامعه، مدت هاست می‌شنوند قرار است اقداماتی برای بهبود وضعیتشان حاصل شود، اما آنچه می‌بینند چیز دیگری است. یک نگاه گذرای آنان به سایت رسمی معاونتی که فریاد زنان جامعه سر داده است کافی است تا امیدشان نا امید شود. به جای بازتاب مشکلات حل شده یا بهبود یافته یا حداقل به جای انتشار راه حل‌های برون رفت، حال و هوای زنی را می‌بینند که سقف آرزویش ورود به ورزشگاه بوده است و دغدغه‌های فانتزی بیشتر به چشمشان می‌خورد تا نگرانی‌های واقعی.
می‌بینند که که به گفته خانم ابتکار افزایش اشتغال اعضای خانواده موجب بروز تنهایی در افراد جامعه شده و آنگاه بجای اقدامات لازم در جهت آگاهی بخشی به اعضای خانواده، سیاست معاونت امور زن و خانواده صرفا سیاست ارتقای مهارت و کارآفرینی و ایجاد کسب و کار جدید برای زنان برشمرده شده است.
زنانی که در خانواده دچار مشکل و تنهایی و افسردگی هستند، بدنبال حداقل کمک‌های این معاونت برای آگاهی بخشی اند. البته اگر هنوز باورشان نشده باشد که خانواده واژه‌ی فراموش شده در کنوانسیون‌های بین المللی ایست که از دید مسئولین تنها مرجع حل مشکلات زنان شناخته می‌شود.
زنان بی سرپرست یا بدسرپرستی که با مشکلات عدیده‌ی اقتصادی دست و پنجه نرم میکنند به دنبال کمک برای برون رفت از مشکلات اند و گفتن اینکه با رصد مشکلات میتوان برنامه‌ای برای کاهش آسیب‌های اجتماعی تدوین کرد دردی از آنان دوا نمیکند. زنان چشم انتظار عمل اند، نه حرف و سخنانی که سالهاست گوششان را پر کرده.
زن را، اگر ارزشمندترین عضو جامعه نخوانیم، بی‌شک می‌توانیم او را ارزش سازترین بدانیم و این توهین به اوست که به جای اصل قرار گرفتن زن و مشکلات و توانمندی هایش، بازی‌های سیاسی و دعوا‌های بچگانه بر سر کم ارزش‌ترین موارد جلوه گر می‌شوند.
مدتی ست آرزو می‌کنیم زنان آسیب دیده و دختران امیدوار کشورمان، اخبار اخیر معاونت امور زنان و خانواده را پیگیری نکرده باشند تا بلکه امید خود را برای پیش رفتن و پیش بردن از دست نداده باشند.
*مریم مهربان، مسئول خواهران انجمن اسلامی امیرکبیر (عضو دفتر تحکیم وحدت-تاسیس۱۳۴۲)
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات