با تلاش یک محقق ایرانی؛
به گزارش گروه فناوری خبرگزاری دانشجو؛ مهناز شفیعی و همکارانش از دانشگاه سوئینبرن با پشتیبانی دو شرکت استرالیایی و ژاپنی، روی ساخت حسگر‌هایی کار می‌کنند که در آن‌ها از نانومواد برای رصد سلامتی و محیط‌زیست استفاده می‌شود.
شفیعی دانش‌آموخته رشته مهندسی برق در دانشگاه امیرکبیر بوده که بعد از اخذ مدرک کارشناسی ارشد به استرالیا رفت و از سال ۲۰۱۱ در RMIT دوره دکتری خود را آغاز کرد و پس از اتمام این دوره و سپری کردن دوره پسا دکتری در استرالیا و کانادا از سال ۲۰۱۷ به دانشگاه سوئینبرن پیوسته است. در این دانشگاه که ارتباط بسیار نزدیکی با صنایع دارد، شفیعی روی ساخت حسگر با کمک فناوری‌نانو کار می‌کند.
او به دنبال ساخت حسگری است که می‌تواند بازدم انسان را مورد بررسی قرار دهد و از نتایج آن برای تشخیص بیماری استفاده کند.
مهناز شفیعی می‌گوید: «در بیماری دیابت می‌توان غلظت استون را در بازدم به‌عنوان زیست‌نشانگر بیماری شناسایی کرد. غلظت بالای استون در بازدم نشانگر وجود دیابت کنترل نشده است.»
در سال ۲۰۱۷ شفیعی و همکارانش در دانشگاه سوئینبرن حمایت مالی را از وزارت صنعت و نوآوری استرالیا دریافت کردند تا سامانه‌ای برای حسگری سیالات هیدروکربنی تولید کنند، حسگری که بتوان با پلت‌فورم اینترنت اشیاء ترکیب شود و به‌صورت مستمر وضعیت سلامت و محیط‌زیست را رصد کند. از این فناوری می‌توان در صنعت روغن استفاده کرد جایی که نشت روغن و مواد شیمیایی می‌تواند موجب آلودگی محیط زیست و آب‌های زیرزمینی شود.
همکاری مشترک، یکی از بخش‌های مهم در تحقیقات حسگری است، شفیعی برای توسعه این فناوری با آزمایشگاه‌های مختلفی در کانادا، ژاپن و هنگ‌کنگ همکاری دارد. او در حال حاضر به‌عنوان رهبر یک تیم تحقیقاتی با مرکز NIMS ژاپن همکاری دارد.
در این پروژه محققان قصد دارند تا از نانوالیاف برای توسعه پلت‌فورمی استفاده کنند که قابلیت حسگری و شناسایی گاز‌ها را دارد. این پروژه قرار است به‌صورت پایلوت در صنعت تولید هیدروژن پیاده‌سازی شود. شرکت سومیتومو الکتریک در ژاپن و شرکت توسعه انرژی در استرالیا از جمله همکاران صنعتی این پروژه هستند.
شفیعی دانش‌آموخته رشته مهندسی برق در دانشگاه امیرکبیر بوده که بعد از اخذ مدرک کارشناسی ارشد به استرالیا رفت و از سال ۲۰۱۱ در RMIT دوره دکتری خود را آغاز کرد و پس از اتمام این دوره و سپری کردن دوره پسا دکتری در استرالیا و کانادا از سال ۲۰۱۷ به دانشگاه سوئینبرن پیوسته است. در این دانشگاه که ارتباط بسیار نزدیکی با صنایع دارد، شفیعی روی ساخت حسگر با کمک فناوری‌نانو کار می‌کند.
او به دنبال ساخت حسگری است که می‌تواند بازدم انسان را مورد بررسی قرار دهد و از نتایج آن برای تشخیص بیماری استفاده کند.
مهناز شفیعی می‌گوید: «در بیماری دیابت می‌توان غلظت استون را در بازدم به‌عنوان زیست‌نشانگر بیماری شناسایی کرد. غلظت بالای استون در بازدم نشانگر وجود دیابت کنترل نشده است.»
در سال ۲۰۱۷ شفیعی و همکارانش در دانشگاه سوئینبرن حمایت مالی را از وزارت صنعت و نوآوری استرالیا دریافت کردند تا سامانه‌ای برای حسگری سیالات هیدروکربنی تولید کنند، حسگری که بتوان با پلت‌فورم اینترنت اشیاء ترکیب شود و به‌صورت مستمر وضعیت سلامت و محیط‌زیست را رصد کند. از این فناوری می‌توان در صنعت روغن استفاده کرد جایی که نشت روغن و مواد شیمیایی می‌تواند موجب آلودگی محیط زیست و آب‌های زیرزمینی شود.
همکاری مشترک، یکی از بخش‌های مهم در تحقیقات حسگری است، شفیعی برای توسعه این فناوری با آزمایشگاه‌های مختلفی در کانادا، ژاپن و هنگ‌کنگ همکاری دارد. او در حال حاضر به‌عنوان رهبر یک تیم تحقیقاتی با مرکز NIMS ژاپن همکاری دارد.
در این پروژه محققان قصد دارند تا از نانوالیاف برای توسعه پلت‌فورمی استفاده کنند که قابلیت حسگری و شناسایی گاز‌ها را دارد. این پروژه قرار است به‌صورت پایلوت در صنعت تولید هیدروژن پیاده‌سازی شود. شرکت سومیتومو الکتریک در ژاپن و شرکت توسعه انرژی در استرالیا از جمله همکاران صنعتی این پروژه هستند.
ارسال نظرات