گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، امیرعلی وطن‌دوست باجیگران؛ حکومت های حاکم همواره دچار نقص و خطا میشوند. نمیشود حکومتی بدست انسان بیوفتد و در آن خطایی نشود زیرا انسان متشکل از شهوت و عقلانیت است و ایجاد تعادل میان این دو کاریست بس دشوار!
ولی پذیرش یک خطا و تلاش برای رفع آن از جمله نیازمندی های یک حکومت اصلاحگر است. در طول تاریخ هرگاه در حکومتی ضعف و اشتباهی رخ میداد، متفکران آن حکومت به میدان آمده و سعی در حل ریشه ای آن داشتند. شهید مطهری درباب مسئله عدالت و قانون و برتری یکی بر دیگری در حکومت میگویند عدالت از قانون بالاتر است، عدالت سرمنشا و مولد قانون است. نمیتوان از از قانون انتظار ایجاد عدالت مطالقه داشت و هرگاه نا متناسبی در جامعه ایجاد شد باید با رجوع به فطرت عدالت خواه در صدد رفع آن بر آییم. حال ریشه یابی کنیم که چه میشود که یک حکومت قانون مند و دارای ساختار، دچار ضعف در تناسب و ایجاد بی عدالتی میشود؟
عدالت بعنوان رکن اساسی جوامع، زمانی خدشه دار خواهد شد که جامعه دچار نامتناسبی شود. عدم تناسب میان ارکان یک زندگی اجتماعی وقتی پیش آید که رانت و لابی هایی برای افرادی خاص بوجود آید که برای عموم مردم قابل دسترسی نیست.
وقتی بی عدالتی ریشه دواند وظیفه عاهاد مردم است که برای اصلاح این وضع بپا خیزند. این فرمان الهی است در قرآن کریم مبنی بر قیام علیه ظلم حتی بصورت یک نفره. ولی زمانی که تصمیم برای این اقدام دینی میگیری با لشکری از هوچیگرانِ متصل به ارکان قدرت و ثروت مواجهه میشوی. افرادی رشد کرده در بستر رانت و آلوده به تفکراتی از جنس کصافت. بدتر از کافر حربی، واعظیست که حرب علیه دین را تئوریزه کند.
لشکریان هوچی گر برای توجیه فساد عده ای خاص بر اصل دین و آیین مردم خط بطلان میکشند و با ردیف کردن آیه و حدیث سعی در اثبات بیخردی مردمی دارند که از کودکی در گوششان خوانده شد هیهات من الذله هیهات من الظلم و الجور. ولی به راستی راه حل نهایی چیست؟ بازگشت به مکاتب اندیشه ای بدور از جهتگیری و جبهه گرایی. نمیشود پایگاه های اجتماعی که وظیفه روشنگری دارند، تسخیر شده ی مفاسد باشند و انتظار اصلاح و تدبیر از آنها داشت. امام خمینی(ره) دباره فساد عالم میگویند، عالِم فاسد عالَم را متعفن میکند. حال اگر امام انقلاب زنده بود و این حجم از فساد فکری، مالی، سیاسی و فرهنگی را در عالمان دین و مکاتب فکری جامعه میدید، چه میگفت؟ هرچه بگندد نمکش میزنند وای به روزی که بگندد نمک.
راه حل برای اصلاح فقط یک چیز است. اصلاح ساختار های فسادزا و کنار گذاشتن مکاتب فاسد. نمیشود با آبکش، آب جابجا کرد. برای اصلاح یک عیب، باید معیوب را کنار بگذاریم. برای اصلاح یک نظام درگیر با بی عدالتی، عدالت طلبی راه چاره است. وقتی برای جبران خطای خود به رهبر جامعه برچسب زنی و یا دین را به نفع فاسد جامعه تعبیر کنی، میشود همانکه میبینیم.
امیرعلی وطن‌دوست باجیگران - مهندسی موادومتالورژی دانشگاه فردوسی مشهد
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.